Η εκτίναξη των τιμών στα λιπάσματα και ο φιλελεύθερος υπουργός

Οι «σημαντικές εξεγέρσεις» του κ. Χατζηγάκη


Γράφοντας λίγους μήνες μετά τις μεγάλες αγροτικές κινητοποιήσεις του Απριλίου του 1995 (επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, δηλαδή) ο σημερινός υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης ειρωνευόταν την «αθηνοκεντρική Ελλάδα» που μόλις τότε «ανακάλυψε» τη σοβαρότητα του αγροτικού χώρου. «Αν λοιπόν ο εκσυγχρονισμός και οι ριζικές αλλαγές δεν επέλθουν άμεσα στην Ελληνική Γεωργία», προφήτευε ο κ. Χατζηγάκης, «τότε οι προ μερικών μηνών αγροτικές κινητοποιήσεις θα φαντάζουν στο εγγύς μέλλον ως απλά παιγνίδια. Γιατί οι σημαντικές εξεγέρσεις θα είναι μπροστά μας» (Σωτήρη Χατζηγάκη «Χωρίς συμβιβασμούς», εκδ. Λαβύρινθος, Αθήνα 1996, σελ. 528).

Να λοιπόν που κλήθηκε τώρα ο ίδιος ο κ. Χατζηγάκης να αντιμετωπίσει τη σημαντική αυτή αγροτική εξέγερση. Οι υποστηρικτές της κυβερνητικής πολιτικής κλείνουν το μάτι: ο κ. Χατζηγάκης, λένε, είναι ο κατάλληλος άνθρωπος, εφόσον είναι γνωστό ότι ανήκει στους υποστηρικτές της κρατικής παρέμβασης και όχι στους ακραίους νεοφιλελεύθερους, επομένως μπορεί να διαχειριστεί το πακέτο ενίσχυσης των αγροτών.

Μόνο που τους διαψεύδει ο ίδιος: «Η αντίληψη που με κατέτασσε στους κρατιστές, σε μια χρονική περίοδο μάλιστα που ο χαρακτηρισμός κρατιστής αποτελούσε τουλάχιστον ύβρη, ήταν και αυθαίρετη και άδικη. Γιατί είναι γνωστή η πίστη μου στην φιλελεύθερη πολιτική και στις αρχές και τις ιδέες του φιλελευθερισμού. Εγώ ήμουν εκείνος άλλωστε, που ως υπουργός Γεωργίας εφήρμοσα και έκανα πράξη τολμηρές φιλελεύθερες πολιτικές» (σελ. 538).

Για να μας πείσει ότι εφάρμοσε «τολμηρές φιλελεύθερες πολιτικές» ο κ. Χατζηγάκης επικαλείται κάτι που το ξέρουν πολύ καλά οι αγρότες. Την απελευθέρωση των τιμών στα λιπάσματα που προκάλεσε τη ραγδαία τους άνοδο. «Η απελευθέρωση των λιπασμάτων ήταν πράξη κατ’ εξοχήν φιλελεύθερη: έγινε από μένα και χωρίς ν’ ανοίξει μύτη. Αξίζει να σημειωθεί ότι, ενώ έπρεπε να απελευθερώσουν τα λιπάσματα από το 1985, κανείς υπουργός δεν το τολμούσε, δεδομένου ότι επρόκειτο περί ενός θέματος που 'έκαιε' και περί ενός συνθέτου προβλήματος όπου εμπλέκονταν η βιομηχανία (τα τέσσερα εργοστάσια λιπασμάτων), ο αγροτικός τομέας (γιατί οι τιμές των λιπασμάτων έχουν άμεση σχέση με τον αγρότη), το νομισματοπιστωτικό σύστημα (χρέη προς την ΑΤΕ) και το συνεταιριστικό κίνημα το οποίο είχε μέχρι τότε το έργο της μεταφοράς και της διακίνησης των λιπασμάτων».

Ο κ. Χατζηγάκης παραδέχεται ότι άμεσο αποτέλεσμα της απελευθέρωσης των τιμών των λιπασμάτων ήταν η αύξησή τους. Περηφανεύεται μάλιστα που αυτή η αύξηση δεν ήταν και τόσο μεγάλη: «Η αύξηση της τιμής που προήλθε από την απελευθέρωση των λιπασμάτων, που σε άλλη περίπτωση θα μπορούσε να είναι πολύ μεγάλη, τελικά ήταν πολύ μικρότερη από την αναμενόμενη, ήταν δηλαδή της τάξεως του 16%» (σελ. 538).

Τώρα οι αγρότες περιλαμβάνουν στα πρώτα τους αιτήματα τη συγκράτηση των τιμών των λιπασμάτων. Ειρωνεία της τύχης: το ζητάνε από εκείνον που επαίρεται δημόσια ότι «κατόρθωσε» να αφήσει τις τιμές των λιπασμάτων «ελεύθερες», δηλαδή ασύδοτες, και επιχειρεί να σταματήσει την αιμορραγία του αγροτικού εισοδήματος με το περιβόητο πακέτο των 500 εκατομμυρίων.
 

(Ελευθεροτυπία, 31/1/2009)