Ο φαύλος κύκλος της στατιστικής μας φτώχειας

Η εκδίκηση των αριθμών


Επίσημα η ύφεση της ελληνικής οικονομίας, που ξεκίνησε μετά το διεθνές κραχ του 2008, κινείται στο -1,5% του ΑΕΠ. Για τα επόμενα χρόνια μόνο υποθέσεις μπορούν να γίνουν, οι οποίες ωστόσο θα καθορίζουν την αύξηση του κόστους του δανεισμού προς την περίπου χρεοκοπημένη χώρα μας, αναπαράγοντας τον κύκλο της υπερχρέωσης, τα δημόσια ελλείμματα, τη λιτότητα για τον κόσμο της εργασίας και τη φτώχεια. Το τι ακριβώς σημαίνει η ύφεση της οικονομίας, μόλις τώρα αρχίζει να συνειδητοποιείται: Εκτόξευση της ανεργίας στο 16%, στο τέλος του 2009 (κάπου 700.000 άνθρωποι), "λουκέτο" σε χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις, επέκταση της ελαστικής, επισφαλούς και ανασφάλιστης εργασίας για τις νεότερες γενιές, πτώχευση του Δημόσιου Ασφαλιστικού Συστήματος, συρρίκνωση των κοινωνικών υπηρεσιών, περαιτέρω διεύρυνση της παραοικονομίας, της φοροαποφυγής, της εισφοροδιαφυγής - εισφοροκλοπής προς τα ασφαλιστικά Ταμεία, ραγδαία φτωχοποίηση του 1/4 του πληθυσμού, συνακόλουθη έκρηξη της ανομίας, της εγκληματικότητας κ.ο.κ.

Ο καβγάς επομένως για τα στατιστικά στοιχεία της οικονομίας, που αυτή την εποχή εξελίσσεται μεταξύ των ευρωπαϊκών θεσμών, των "διεθνών οικονομικών οίκων", της κυβέρνησης, της αντιπολίτευσης, των εργοδοτικών, των επιστημονικών φορέων κ.λπ, επισκιάζει τα πραγματικά πολιτικά αδιέξοδα της χώρας και ασφαλώς ξορκίζει την αποτυχία καθεαυτού του συστήματος της "ελεύθερης αγοράς". Αποτυχία, που ωστόσο δεν αναλύεται ουσιαστικά, αλλά αντίθετα υποκαθίσταται από μια διελκυστίνδα (επικοινωνιακού τύπου πολλές φορές) στην περιοχή του λεγόμενου νοικοκυρέματος του σπάταλου κράτους, όπου συνειδητά υποκρύπτεται ότι επί δεκαετίες, χάριν της ανάπτυξης, ενθαρρύνθηκαν οι κάθε είδους ανισότητες και ευνοήθηκαν επιχειρηματικές συμπεριφορές εξαπάτησης των φορολογικών αρχών, των ασφαλιστικών οργανισμών και απαξιώθηκε η όποια ιδέα "κοινωνικής αλληλεγγύης και συνοχής".

Στον προϋπολογισμό του 2010 που κατατέθηκε, χρειάστηκαν ορισμένες "στατιστικές παραδοχές", με σαφές -πλην άρρητο- ταξικό περιεχόμενο, ώστε να απαιτούνται επιπλέον 4,5 δις. ευρώ κυρίως από φόρους στη λαϊκή κατανάλωση και να "εξοικονομούνται" δαπάνες από τον ακρωτηριασμό του κοινωνικού κράτους (μείωση κοινωνικής προστασίας κατά 8,4% σε σχέση με φέτος, μείωση των επιχορηγήσεων κατά 10,3% του ήδη χρεοκοπημένου ασφαλιστικού συστήματος - ΙΚΑ, ΟΑΕΕ). Δηλαδή, ο "εθνικός στόχος" να μη μας καταπιεί το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα, ώστε να αποφύγουμε την "μετάβαση στο άρθρο 104 παρ. 9 του Συμφώνου Σταθερότητας της Ε.Ε., περί αυστηρής επιτήρησης", γίνεται προπαγανδιστικό φόβητρο για την αποδοχή της μακροχρόνιας λιτότητας των λαϊκών στρωμάτων που επιβάλλεται.

Το θέατρο που στήθηκε γύρω από τη θυσία των κακοπληρωμένων "συμβασιούχων" και των stagiaires που επί πολλά χρόνια πλαισιώνουν μαζικά το δημόσιο, και ευρύτερο δημόσιο τομέα, την τοπική αυτοδιοίκηση κ.λπ, είναι ένα ακόμα παιχνίδι "στατιστικής" με ολίγη "ηθική". Ενώ τα κόμματα εξουσίας και οι ελίτ συμφωνούν ότι ο δημόσιος τομέας πρέπει να περιοριστεί υπέρ των ιδιωτικών επιχειρήσεων -προς τις οποίες προσφέρουν όλο και φτηνότερους, επισφαλείς και ανασφάλιστους εργαζόμενους από τη στατιστικά διογκούμενη δεξαμενή των απελπισμένων ανέργων-, τσακώνονται δήθεν για ένα αξιοκρατικό σύστημα διορισμών. Στατιστικά... αυτό μεταφράζεται ότι για κάθε χίλιους που διώχνουν θα προσλαμβάνουν, άγνωστο πότε, ορισμένες δεκάδες, ώστε να μειωθούν τα ελλείμματα των επόμενων προϋπολογισμών. Για τη στατιστική της φτώχειας ποιός νοιάζεται;

 

(Ελευθεροτυπία, 14/11/2009)