Κατάργηση του ασύλου σε δόσεις από τη Νομική Σχολή

Ανελεύθερη διακίνηση ιδεών


Μπορεί τελικά να μην πέρασε το περασμένο Σαββατοκύριακο στη σύνοδο των πρυτάνεων η πρόταση πλήρους κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου, αλλά καθώς φαίνεται κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος η ιδέα ότι «πρέπει να τελειώνουμε μ’ αυτόν τον αναχρονιστικό θεσμό».

Ενδιάμεσο στάδιο μέχρι την πλήρη κατάργηση είναι το μοντέλο που επιθυμεί να εφαρμόσει μονομερώς (και προτείνει για γενική χρήση) ο Πρόεδρος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (Καθημερινή, 9.12.09). Ο κ. Φορτσάκης δηλώνει ότι «δεν είναι κατά του ασύλου», αλλά μαζί με το διοικητικό συμβούλιο της σχολής του εισηγείται την υιοθέτηση μιας σειράς μέτρων, τα οποία αντιγράφουν το «σύστημα προστασίας» που εφαρμόζεται στη Γαλλία από το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης.

Τα βασικά στοιχεία της πρότασής τους προς το Πρυτανικό Συμβούλιο του Πανεπιστημίου είναι τα ακόλουθα:

- Να ελέγχεται η είσοδος των ατόμων στη σχολή.

- Να οργανωθεί ειδικό άοπλο σώμα πανεπιστημιακών φυλάκων.

- Να μη γίνονται εκδηλώσεις αν δεν έχουν εξασφαλίσει άδεια από την Πρυτανεία.

- Να μη θεωρούνται χώροι ασύλου οι χώροι των γραμματειών και των διοικητικών υπηρεσιών.

- Να απομακρυνθεί το «στέκι των αντιεξουσιαστών», διότι «το Ίδρυμα γνωρίζει τους καταληψίες, οι οποίοι δεν ανήκουν σε φοιτητικές παρατάξεις».

Η δέσμη αυτών των μέτρων είναι εξαιρετικά διαφωτιστική για το περιεχόμενο που δίνουν στην έννοια «άσυλο» ορισμένοι παράγοντες του Πανεπιστημίου. Μας είχαν σχεδόν πείσει ότι η διαρκώς επανερχόμενη αμφισβήτηση του ασύλου οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι η σημερινή κατάσταση δεν εξασφαλίζει την «ελεύθερη διακίνηση των ιδεών», και έρχονται τώρα να παραδεχτούν ότι στόχος τους είναι ακριβώς ο αντίθετος. Η περιστολή, δηλαδή, και ο έλεγχος της ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Γιατί ποια «ελευθερία ιδεών» απαιτεί την «άδεια» της Πρυτανείας, όπως προβλέπει η ρύθμιση για τις εκδηλώσεις; Και στο όνομα ποίας «ελευθερίας» πρέπει να εκδιωχτούν κάποιοι φοιτητές, οι οποίοι, όπως «γνωρίζει» το Ιδρυμα, «δεν ανήκουν σε φοιτητικές παρατάξεις»;

Η τοπογραφική περιστολή του ασύλου (μέσω της εξαίρεσης των χώρων διοίκησης) δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια κουτοπόνηρη προσπάθεια υπονόμευσης του θεσμού, εφόσον είναι πρακτικά αδύνατο να υπάρχουν στα πανεπιστημιακά συγκροτήματα «μαύρες τρύπες», οι οποίες θα στερούνται της προστασίας.

Οσο για τον έλεγχο στην είσοδο των σχολών, αυτός πράγματι εφαρμόζεται από τη γαλλική αστυνομία σε περιόδους αναταραχής στα Πανεπιστήμια. Μόνο που, όπως περιγράψαμε με επιτόπιο ρεπορτάζ, ο έλεγχος αυτός είναι εντελώς αυθαίρετος και η απαγόρευση εισόδου περιλαμβάνει ακόμα και τους πανεπιστημιακούς δασκάλους («Οι κουκουλοφόροι του κ. Σαρκοζί», Ιός, 12.4.09). Αλλά, όπως έχει αποδειχτεί, η μαζική παρουσία φοιτητών και πανεπιστημιακών μέσα στα Ιδρύματα είναι η καλύτερη προστασία γι’ αυτά.

Αλλά ας μην τα ρίχνουμε όλα στον Σαρκοζί. Την έμπνευση για το «ειδικό σώμα φυλάκων» δεν ήταν ανάγκη να την ανακαλύψουν στο Παρίσι οι διοικούντες τη Νομική Σχολή. Περιέχεται αυτούσια στο πρόγραμμα του ΛΑΟΣ του κ. Καρατζαφέρη (θέση 8.1.4), με τις γνωστές θέσεις για την εκπαίδευση, τους φοιτητές, την ελευθερία, και τη δημοκρατία.

 

(Ελευθεροτυπία, 19/12/2009)