Κάτω η σκευωρία, ζήτω η ΜΑΒΗ
 
 

"Ούτε ένα μωρό παιδί δεν θα ισχυριζόταν αυτά που ακούσαμε από τους κατηγορούμενους"
     (Ανδρέας Απέρης, Εισαγγελέας της "δίκης της ΜΑΒΗ", 19.2.1997)

Τα όσα ακούστηκαν, την εβδομάδα που πέρασε, στις 3 αίθουσες (φυλακές Κορυδαλλού, αεροδικείο και εφετείο) όπου διαδοχικά διεξήχθη εντέλει η "δίκη της ΜΑΒΗ", ξεπερνούν και την πιο νοσηρή νομικοπολιτική φαντασία. Οπως είναι γνωστό, οι 8 που δικάστηκαν κατηγορούνταν αρχικά για συμμετοχή στην ένοπλη εθνικιστική οργάνωση ΜΑΒΗ και για τη δολοφονική επίθεση στο Αλβανικό στρατόπεδο της Επισκοπής (της 10ης Απριλίου 1994). Αλλά πολύ αργότερα, επί τη βάσει μιας μνημειώδους δικαστικής εκδοχής, "έπεσαν" στην κατηγορία της "λαθρεμπορίας όπλων", στην οποία - βεβαίως- τους ενέπλεξαν κάποιοι αόρατοι ανθελληνικοί κύκλοι! Ορθώς από την πλευρά τους, οι 8 κατηγορούμενοι (που συνελήφθησαν με τα καλάσνικοφ, τα τοκάρεφ και τον λοιπό πολεμικό εξοπλισμό), όπως επίσης και οι ομοϊδεάτες τους, οι οποίοι ούτε στιγμή δεν έκρυψαν το όνειρό τους για την απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου, ήταν αδύνατο να δεχτούν αυτόν τον ταπεινωτικό συμβιβασμό. Και ήρωες και λαθρέμποροι -έστω και παραπλανημένοι από μοχθηρούς προβοκάτορες- δεν γίνεται.
Η πολυμελής ομάδα των δικηγόρων που αφιλοκερδώς ανέλαβε να τους υπερασπίσει έδωσε έτσι μια ιδιόρρυθμη μάχη στο Κακουργιοδικείο: Ενώ οι πελάτες τους δεν αντιμετώπιζαν πλέον την κατηγορία συμμετοχής σε φόνους ή σε παράνομη τρομοκρατική ομάδα, αυτοί επέμεναν να επισημαίνουν τα ευγενή κίνητρα των κατηγορουμένων στην περίπτωση που το δικαστήριο δεν αποδεχόταν την εκδοχή της τυχαίας συνάντησής τους με τα καλάσνικοφ. Οτι δηλαδή, πράγματι κατείχαν το παράνομο οπλοστάσιο, αλλά είχαν κάποιον σαφή, πλην όμως, ανομολόγητο εθνικό σκοπό. Διότι, όπως τονίστηκε επανειλημμένα, "μετά βδελυγμίας οι κατηγορούμενοι απορρίπτουν την εκδοχή της λαθρεμπορίας όπλων".
Οταν μάλιστα κατά τη διαδικασία φάνηκε καθαρά ότι η πολιτική βούληση της κυβέρνησης και των διωκτικών αρχών ήταν να κουκουλώσουν την υπόθεση και να αφήσουν να βασιλέψει η σύγχυση και η σεναριολογία, ορισμένοι συνήγοροι πήραν φωτιά: "Υποπτος ο ρόλος των πολιτικών, των αστυνομικών και των δημοσιογράφων", έλεγε ο ένας. "Οι σκευωροί ανήκουν σε ξένα κέντρα και κάποιοι βρίσκονται μέσα στην αίθουσα", φώναζε ο άλλος σημαδεύοντας τους παριστάμενους δημοσιογράφους. "Ο ανακριτής απέσπασε ψεύτικες ομολογίες από τα αγνά ελληνόπουλα", υποστήριζε ο τρίτος. Και ο τέταρτος έφτασε στο σημείο να αφήσει υπονοούμενα για τον πατριωτισμό των ίδιων των δικαστών: "Κύριοι δικαστές, θίξατε αυτούς τους θαυμάσιους νέους, όταν είπατε 'την κατεχόμενη -όπως την λένε οι κατηγορούμενοι- Βόρειο Ήπειρο'". Τα "δεν γνωρίζω" και τα "δεν αποκλείεται", τα οποία κατέθεσαν οι κύριοι Παπούλιας, Βαλυράκης, Βασιλικόπουλος, καθώς και η επιστημονική διαβεβαίωση της Βιργινίας Τσουδερού ότι "οι Αλβανοί έχουν ιδιαίτερη έφεση να συγχέουν τα πράγματα και να προβοκάρουν καταστάσεις", τους άνοιξαν το δρόμο. Οι λιγότερο ταυτισμένοι ιδεολογικά με το "χώρο" των κατηγορουμένων δικηγόροι προσπαθούσαν να κρατήσουν αποστάσεις: "Η υπόθεση έχει εθνικές διαστάσεις. Δεν μπορούμε όμως να απαντήσουμε αν και ποιες υπηρεσίες ενεπλάκησαν ή αν παρεσύρθη ο Αναστασούλης ή και οι υπόλοιποι. Δεν συμφωνούμε με την άποψη ότι κάποιοι απλοί πολίτες αναλαμβάνουν να ασκήσουν μόνοι τους εξωτερική πολιτική, διαταράσσοντας τις διακρατικές σχέσεις ή οδηγώντας τη χώρα σε πόλεμο", ξεκαθάριζε ο κ. Κεχαγιόγλου. Επέμεινε όμως ότι είναι απολύτως φυσιολογικό μερικοί νεαροί να εκδράμουν στην ελληνοαλβανική μεθόριο με σκοπό να προσκυνήσουν τον τάφο του μακαριστού Μητροπολίτη Σεβαστιανού και τα ξημερώματα να κάνουν ρομαντικούς περιπάτους στις λάσπες, μέχρι τη στιγμή που ο ένας σκόνταψε πάνω σε ένα οπλοστάσιο. Οσο για τα υπόλοιπα ενοχοποιητικά δεδομένα; Ε, υπάρχουν και οι συμπτώσεις.
Οι νομικές και πολιτικές ακροβασίες συνεχίστηκαν. Ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΔΗΚΚΙ, δικηγόρος Νίκος Μαυρομάτης, στη βαρύγδουπη αγόρευσή του μας αποκάλυψε ότι "πρώτη φορά μετά 30 χρόνια πολιτικής δράσης περνά τις διαχωριστικές γραμμές". Εννοούσε ότι βρέθηκε στο δικαστήριο για εθνικούς λόγους, κοντά στους εθνικιστές κατηγορούμενους, αυτός ένας παλιός διεθνιστής της Αριστεράς. Και στη συνέχεια έθεσε ένα πρωτόγνωρο ρητορικό ερώτημα: "Ποιος νόμος λέει ότι το δικαστήριο ψάχνει να βρεί την αλήθεια; Ποιος σας είπε ότι στα δικαστήρια πρέπει να βρούμε την αλήθεια;" Ο πολιτευτής της Ν.Δ κ. Λώρας προχώρησε ακόμα περισσότερο: "Δεν έπρεπε αυτή η υπόθεση να φτάσει στο ακροατήριο. Εγινε μεγάλη εθνική ζημιά". "Δεν έκαναν κανένα έγκλημα. Οι Ελληνες πρέπει να προστατεύουμε τους Ελληνες. Ε, και καλά είχαν κάτι καλάσνικοφ. Και τί έγινε, δηλαδή; Και 'γω συλλέκτης παλιών όπλων είμαι. Ο Αναστασούλης και τώρα γυμνάζεται και πολεμάει. Ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμος να χύσει το αίμα του για την πατρίδα".
Ο Αλέξανδρος Κατσαντώνης, ομολογώντας ότι είναι η δυσκολότερη υπεράσπιση στα 35 χρόνια της δουλειάς του, έθεσε τεράστια φιλοσοφικά ζητήματα: "Υπάρχουν πολλές αλήθειες. Η αλήθεια, π.χ, που γνωρίζει ο Θεός. Η αλήθεια που βρίσκεται στις χιλιάδες σελίδες της δικογραφίας. Και η αλήθεια της απόφασης του δικαστηρίου. Η λιγότερο πιθανή εκδοχή είναι η εισαγγελική πρόταση περί εμπορίας όπλων. Είναι η εκδοχή που δεν ανέχονται οι κατηγορούμενοι. Τι είναι εκείνο που οδήγησε τον Αναστασούλη στα όπλα, αν δεν είναι η τύχη; Αν δεν είναι η τύχη, πείτε μας εσείς πια άλλη εκδοχή ισχύει: Προβοκάτορες των αλβανικών υπηρεσιών; Μέλη της ΜΑΒΗ; Μαριονέτες άγνωστων κέντρων, ή λαθρέμποροι;". Γνωρίζοντας καλύτερα απ' όλους ο κ. Κατσαντώνης τη σύγχυση (εσκεμμένη ή ακούσια) που επικρατεί γύρω από την "υπόθεση ΜΑΒΗ", έκλεισε την αγόρευσή του πετώντας το μπαλάκι στην έδρα. "Δεν είμαι υποχρεωμένος να σας βοηθήσω, πέρα από την εκδοχή που ο ίδιος ο Αναστασούλης και οι άλλοι κατηγορούμενοι σας είπαν. Δεν φταίνε οι κατηγορούμενοι αν τα έγγραφα 'ειδικού χειρισμού'των κρατικών υπηρεσιών, πότε ταυτίζουν και πότε όχι τα καλάσνικοφ του Αναστασούλη με τα κλεμμένα της Επισκοπής".
Μετά από αυτά, ήταν επόμενο ο ιδεολόγος δικηγόρος κ. Ασημάκης να "ξεσκεπάσει τους σκευωρούς". Συνεπαρμένος από τον εθνικό του οίστρο μέχρι δακρύων, αντέστρεψε την υπόθεση απειλώντας τους πάντες: "Είναι τυχεροί οι σκευωροί που τελικά δεν έφτασε ολόκληρη η υπόθεση της ΜΑΒΗ στο ακροατήριο. Θα τ' άκουγαν καλά. Πρέπει να ντρέπονται όλοι όσοι έμπλεξαν τους κατηγορούμενους. Τι θα γινόταν αν ο Αναστασούλης σηκωνόταν και έλεγε, ναι εγώ τα έκανα; Θα βρισκόταν κανένας δικαστής να τον δικάσει;" Και είχε δίκιο. Συμφωνούμε μαζί του. Οι 8 δεν ήταν λαθρέμποροι και ο καθένας έχει τη δική του εκδοχή για το τι στην πραγματικότητα έκαναν και με εντολή τίνος. Την αλήθεια δεν την μάθαμε. Αλλά ο κ. συνήγορος, που μετά την έκδοση της απόφασης φώναζε "Ζήτω η ΜΑΒΗ", θα ξέρει μάλλον κάτι περισσότερο. Αλλωστε, το Μάρτη του 1996 είχε πανηγυρίσει ανάλογα την απαλλαγή του "Στόχου" από την κατηγορία του εγκωμιασμού της δολοφονικής επίθεσης στην Επισκοπή. "Να ανάψουν δέκα Επισκοπές", έλεγε η ναζιστική φυλλάδα, και φώναζε κι αυτή -από το 1994- "ζήτω η ΜΑΒΗ".      

(Ελευθεροτυπία, 22/2/1997)