"Είμαι ένας πολιτικός κρατούμενος"
 

Πολύ γρήγορα "ξεφούσκωσε" η υπόθεση της σύλληψης, στην Πρέβεζα, του Ιταλού Ενρίκο Μπιάνκο που προβλήθηκε ως μεγάλη επιτυχία του "αντιτρομοκρατικού αγώνα" και τελικά αποδείχθηκε φιάσκο. Ο φερόμενος ως συνένοχος στην απαγωγή και τη δολοφονία του Αλντο Μόρο είναι, απλώς, ένας από τους χιλιάδες αγωνιστές της ιταλικής αριστεράς που συμμετείχαν στις δυναμικές οργανώσεις της δεκαετίας του '70, και η δίωξή του έχει καθαρά πολιτικό χαρακτήρα. Από τον Κορυδαλλό, όπου κρατείται, ο Μπιάνκο καταγράφει για πρώτη φορά την προσωπική του πολιτική διαδρομή:

"Δεν υπήρξα ποτέ μέλος των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Μετά το φοιτητικό κίνημα του '68-'69 συμμετείχα στην αναρχοκομμουνιστική ομάδα Commontisti (1970- 1974). Δεν ήταν ένοπλη οργάνωση, αλλά μια από τις πολλές οργανώσεις που γεννήθηκαν εκείνα τα χρόνια της αμφισβήτησης του πολιτικού συστήματος. Μόνο αργότερα κάποιοι σύντροφοι είχαν εμπλοκή σε πράξεις της "ένοπλης πάλης". Από μέλη αυτής της ομάδας γεννήθηκε η "Eναστατική Δράση" (A.R.), με κύριο θεωρητικό και ιδρυτή τον Tz. Φάινα. Το '74-'75 άρχισαν να καταρρέουν οι οργανώσεις που κυριαρχούσαν στην πολιτική σκηνή το '70. Το πολιτικό αυτό κενό άφησε άστεγους πολλούς αγωνιστές και επέτρεψε στις Ερυθρές Ταξιαρχίες -που εν τω μεταξύ είχαν ισχυροποιηθεί- να μονοπωλούν τη σύγκρουση με το κράτος. Οπως αρκετοί άλλοι, κατέληξα κι εγώ σ' αυτή την πολιτική γραμμή. Με κάποιους συντρόφους σκεπτόμασταν να οργανωθούμε σε στρατιωτική βάση, για να προσαρμοστούμε στο νέο επίπεδο σύγκρουσης, χωρίς να έχουμε άμεση σύνδεση με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες.
Στην πρώτη μου ενέργεια ήρθα αντιμέτωπος με την αστυνομία. Ακολούθησε καταδίωξη. Κατάφερα να απομακρυνθώ αρκετά, έτσι ώστε να διαφύγουν δυο σύντροφοι, και με συνέλαβαν τη στιγμή που επιχειρούσα να κρύψω το αυτοκίνητό μας. Με φυλάκισαν με την κατηγορία της κλοπής αυτοκινήτου και της κατοχής όπλου. Αμέσως δήλωσα ότι είμαι πολιτικός κρατούμενος. Η αστυνομία ισχυρίστηκε αργότερα ότι το όπλο που βρέθηκε πάνω μου είχε χρησιμοποιηθεί σε επίθεση κατά φυλακίου των καραμπινιέρων. Κατάφερα να αποδράσω στις 11.1. 1977. Από εκείνη τη στιγμή δεν έχω καμιά απολύτως δοσοληψία με την ιταλική δικαιοσύνη.
Δήλωσα ότι είμαι πολιτικός κρατούμενος και απέδρασα. Αυτός είναι ο λόγος που με κατηγορεί συστηματικά η αστυνομία και ο Τύπος ότι έλαβα μέρος στην απαγωγή και την εκτέλεση του Αλντο Μόρο. Δεν υπήρξα ποτέ μέλος των Ερυθρών Ταξιαρχιών, αλλά δεν διέψευσα ποτέ δημόσια αυτή την κατηγορία γιατί, εγώ κι οι σύντροφοί μου στην αυτόνομη ομάδα, θεωρούσαμε ότι ο Τύπος και το δικαστικό σύστημα ήταν εχθροί, με τους οποίους έπρεπε να συγκρουστούμε και όχι να ανοίξουμε διάλογο. Η συμμετοχή μου σ' αυτή τη δυναμική εξέλιξη της οργάνωσής μας κράτησε λίγο. Κατά το τέλος του καλοκαιριού του '77 ένα επείγον πρόβλημα υγείας, που απαιτούσε χειρουργική επέμβαση, με υποχρέωσε να μεταβώ στη Γαλλία. Είχα μόλις βγει από το νοσοκομείο όταν συνέβη η απαγωγή του Μόρο. Η φωτογραφία μου, ανάμεσα σε άλλα 10 άτομα, δημοσιεύθηκε σε όλες τις εφημερίδες της Ιταλίας και της Ευρώπης, τυπώνεται σε χιλιάδες αφίσες και μοιράζεται παντού. Οι σύντροφοι που είχαν παραμείνει στην Ιταλία έκριναν ότι η επιστροφή μου θα ήταν επικίνδυνη για μένα και για εκείνους."

Στη Γαλλία του '77

"Η Γαλλία εκείνη την περίοδο έμοιαζε για μας με μια χώρα από τον Αρη. Το κίνημα του '68 είχε τελειώσει, χωρίς να αφήσει πολλά ίχνη σύγκρουσης με το κράτος. Λίγα χιλιόμετρα παραπέρα, η Ιταλία έμοιαζε να οδηγείται στον εμφύλιο. Στο Παρίσι αισθανόμαστε μέλη ενός κινήματος, αλλά είμαστε ξεκομμένοι από τη σύγκρουση που διεξαγόταν στην Ιταλία. Το '78 ήρθαμε σε επαφή με συντρόφους της GARI, ομάδας αναρχικών που είχαν διακριθεί στο κίνημα κατά του Φράνκο στην Ισπανία, και στον αγώνα για τη σωτηρία του Πουίγκ Αντιγκ απ' την εκτέλεση με στραγγαλισμό. Επιχειρήσαμε να οργανώσουμε ένα δίκτυο αλληλεγγύης, ικανό να παρέχει οικονομική βοήθεια, κατοικία και "χαρτιά" σε πολιτικούς αγωνιστές από όλο τον κόσμο που εγκατέλειπαν εκείνη την περίοδο τις χώρες τους για να αποφύγουν την κρατική καταστολή. Δεν επρόκειτο για ενιαία πολιτική οργάνωση, διότι δεν είχαμε κοινή ιδεολογική βάση. Ηταν μάλλον ένα δίκτυο, με κοινό παρονομαστή την αντίσταση ενάντια στην αστυνομική καταστολή.
Οταν μας συνέλαβε η γαλλική αστυνομία, κατά τη διάρκεια της έρευνας για μια σημαντική υπόθεση ληστείας, αναρωτηθήκαμε αν θα έπρεπε να πολιτικοποιήσουμε το γεγονός (ήταν η πρώτη φορά που πολιτικοί αγωνιστές συλλαμβάνονταν εκτός Ιταλίας), καθώς δυσκολευόμασταν να υπολογίσουμε τις συνέπειες. Από το δίλημμα μας έβγαλε η γαλλική αστυνομία που, μόλις έγιναν γνωστά τα ονόματά μας, μας οδήγησαν στο C.R.S., το ειδικό δικαστήριο που δίκαζε μόνο πολιτικά αδικήματα. Είχε ιδρυθεί την περίοδο του απελευθερωτικού πολέμου της Αλγερίας και από τότε εκδίκαζε όλες τις επείγουσες πολιτικές υποθέσεις: αγωνιστές του μετώπου απελευθέρωσης Γουαδελούπης, μέλη της Action Directe, κάποιους κατηγορούμενους για κατασκοπεία. Εμείς υπήρξαμε οι τελευταίοι "πελάτες" αυτού του δικαστηρίου. Ο τότε υποψήφιος πρόεδρος Μιτεράν είχε υποσχεθεί τη διάλυσή του και τη χορήγηση αμνηστίας στους πολιτικούς κρατούμενους. Η αστυνομία πίεσε να περάσει η υπόθεσή μας σε τακτικό δικαστή, με αποτέλεσμα να ξεσηκωθεί η προοδευτική κοινή γνώμη. Μετά από την απεργία πείνας που κάναμε και τις διαδηλώσεις συμπαράστασης, αφεθήκαμε όλοι ελεύθεροι."

Η φυγή στην Ελλάδα

"Κατά τη διάρκεια της 18μηνης φυλάκισής μας στο Παρίσι ο ένοπλος αγώνας στην Ιταλία είχε κατασταλεί. Εγιναν χιλιάδες συλλήψεις, προδοσίες, δημόσιοι διαχωρισμοί θέσης. Στη Γαλλία βρέθηκαν 100 περίπου αυτοεξόριστοι. Η σοσιαλιστική κυβέρνηση κράτησε την υπόσχεσή της ότι δεν θα εκδώσει κανέναν. Ομως οι ήττες δημιουργούν πάντα φαγωμάρα. Ατομα που έχουν κάθε συμφέρον να συσπειρωθούν, διαφωνούν στα πάντα. Εζησα σ' αυτό το περιβάλλον από το '81 ως το '85. Οι συνθήκες ζωής μας άρχισαν να χειροτερεύουν. Δεν είχαμε χαρτιά και η αστυνομία μας υποπτευόταν ότι έχουμε σχέσεις με την Action Directe. Μας παρακολουθούσαν στο σπίτι, στη δουλειά, στο μπαρ. Ο λόγος, όμως, που με έκανε να φύγω απ' τη Γαλλία ήταν η πιθανή επιστροφή της δεξιάς. Οι δεξιές εφημερίδες άρχισαν να ζητούν τη φυλάκισή μας. Το όργανο του φασιστικού Front National δημοσίευσε τα ονόματά μας και τις διευθύνσεις. Εμοιαζε σαν "πρόσκληση", για να μας περιμένουν κάτω απ' το σπίτι. Αρχισαν να καταφθάνουν και οι απειλές από μια παραστρατιωτική ομάδα (Honneur de la police) που είχε αναλάβει την ευθύνη για τη δολοφονία μερικών αγωνιστών της αριστεράς. Ενας απ' τους συντρόφους μας πυροβολήθηκε στα πόδια από "αγνώστους".
Η σκέψη να επιστρέψουμε εκείνη τη στιγμή στην Ιταλία ήταν αδύνατη και η κατάσταση στη Γαλλία γινόταν όλο και πιο δυσβάστακτη. Κουρασμένος από τις στείρες συζητήσεις, τις ευκαιριακές εργασίες και τους συνεχείς εκφοβισμούς, αποφάσισα να εγκαταλείψω το Παρίσι, να αποκτήσω άλλη ταυτότητα και να προσπαθήσω να ανασυγκροτήσω τη ζωή μου. Αυτό έκανα τα τελευταία 8 χρόνια. Ηταν σκληρά και δύσκολα χρόνια, αλλά νομίζω πως τα κατάφερα. Αυτά τα χρόνια είναι μέρος της προσωπικής μου ζωής και αφορούν μόνο εμένα και τα πρόσωπα που γνώρισα αυτή την περίοδο."

Η σύλληψή μου στην Πρέβεζα

"Μόλις με συνέλαβε η Αστυνομία στην Πρέβεζα, κατάλαβα ότι δεν ήταν ένας συνηθισμένος έλεγχος και έδωσα τα πραγματικά μου στοιχεία. Δεν με κακομεταχειρίστηκαν. Υπήρχε μόνο μεγάλη ένταση, εξαιτίας των ψευδών ειδήσεων που διαδόθηκαν. Είμαι πεπεισμένος ότι η αστυνομία γνώριζε την παρουσία μου στην Ελλάδα εδώ και χρόνια. Θα μπορούσα να εξαφανιστώ, αλλά δεν το έκανα, για λόγους αρχής απέναντι στη σύντροφό μου και στο γιο της, που μεγαλώνει κοντά μας.
Δεν γνωρίζω ποιος επιδίωξε τη σύλληψή μου. Δεν ξέρω αν τη διέταξαν αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, όπως γράφτηκε. Ακόμα, ακούστηκε ότι συμμετείχα στην υπόθεση Μόρο και μετά με παρουσίασαν σαν έμπορο ναρκωτικών. Φαίνεται όμως ότι ο χάρτινος πύργος της σκευωρίας κατέρρευσε.
Ζητώ να μου επιτραπεί να ζήσω και να εργαστώ στην Ελλάδα, όπως έκανα τα τελευταία 8 χρόνια. Είναι πολύ δύσκολο να μιλώ για μένα, αλλά νιώθω την υποχρέωση να αποκαταστήσω την ταυτότητά μου, απέναντι στα 100 περίπου πρόσωπα που γνώρισα αυτά τα χρόνια και μοιράστηκα μαζί τους ανθρώπινες και εργασιακές σχέσεις."     

(Ελευθεροτυπία, 13/12/1997)