Ο Γερμανός σύνδεσμος του Άπο

Ενα από τα πολλά σκοτεινά σημεία της υπόθεσης Οτσαλάν είναι ασφαλώς η διαπλοκή των πιο παράξενων και ετερόκλητων προσώπων στην περιπετειώδη επιχείρηση υποστήριξης του Κούρδου ηγέτη. Εχει επισημανθεί η δυσεξήγητη συνύπαρξη αποστράτων, ακροδεξιών, ακροαριστερών, μεγαλοδικηγόρων και μεγαλοπρακτόρων, σε μια απροσδόκητη ομοφωνία και μια αναπάντεχη σύμπραξη.
Δόθηκε γρήγορα η ερμηνεία ότι αιτία αυτών των ιδιότυπων εκλεκτικών σχέσεων πρέπει να αναζητηθεί στην εμπλοκή του κουρδικού ζητήματος με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Κοινό στοιχείο της παρδαλής συνεργασίας είναι βέβαια η επαγγελία ενός ελληνοκουρδικού μετώπου, αλλά το εντυπωσιακό είναι ότι όλοι αυτοί οι παράξενοι τύποι διεκδικούν -και μάλλον έτσι είναι- προσωπική ο καθένας σχέση με τον Οτσαλάν. Η παρουσία τους δεν έχει να κάνει τόσο με μια πολιτική στο εσωτερικό της χώρας, δηλαδή την οργάνωση ενός κινήματος αλληλεγγύης προς τον κουρδικό λαό, όσο με την εξωτερική πολιτική της χώρας και τη διαχείριση των σχέσεων της Ελλάδας με το PKK.
Το κεντρικό ερώτημα παραμένει: πώς βρέθηκαν αυτοί οι άνθρωποι δίπλα στον Από; Ποιο είναι το κοινό στοιχείο που τους έφερε σ' αυτόν και για ποιους λόγους εκείνος τους επέλεξε ως έμπιστους και συνεργάτες; Η απάντηση δεν μπορεί ακόμα να δοθεί, αλλά είναι χρήσιμο να αναζητήσουμε αντίστοιχες περιπτώσεις και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Δυο καλοί φίλοι του Οτσαλάν

Αντίθετα από όσα διαδίδει η προπαγάνδα των ίδιων των ευρωπαϊκών μέσων ενημέρωσης, δεν είναι μόνο στην Ελλάδα που ανέπτυξε στενές σχέσεις με μηχανισμούς και πρόσωπα κλειδιά ο Οτσαλάν. Στη Γερμανία των 500.000 Κούρδων προσφύγων αναδείχθηκαν δυο εξέχουσες προσωπικότητες, οι οποίες ανέπτυξαν τη δεκαετία που διανύουμε σχέσεις εμπιστοσύνης και συνεργασίας με τον Από και ανέλαβαν μεσολαβητικό ρόλο στην εξομάλυνση των σχέσεων Γερμανίας-PKK.
Αυτά τα δυο πρόσωπα δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με το κίνημα αλληλεγγύης προς τους πολιτικούς πρόσφυγες. Το αντίθετο μάλιστα. Μπορούμε να πούμε ότι είναι δυο ανοιχτοί αντίπαλοι των πολιτικών προσφύγων. Πρόκειται για τον Κλάους Γκρίνεβαλντ, διευθυντή της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Προστασίας του Συντάγματος και το Χάϊνριχ Λούμερ, βουλευτή του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος.
Τις επαφές του με τους δυο Γερμανούς παραδέχθηκε ο ίδιος ο Οτσαλάν σε συνέντευξή του στην "Τσάϊτ" τον Απρίλιο του 1996. Σε ερώτηση του δημοσιογράφου αν είχε επαφές με τις γερμανικές αρχές, παρά την απαγόρευση του PKK στη Γερμανία, ο Οτσαλάν απαντά: "Υποδέχθηκα τον κ. Γκρίνεβαλντ της Υπηρεσίας Πληροφοριών και τον Χάινριχ Λούμερ. Διεξαγάγαμε καλές συζητήσεις και συμφωνήσαμε ότι δεν θα υπάρξουν πλέον παραβιάσεις του νόμου (σ.σ. στη Γερμανία) από τους Κούρδους και ως αντάλλαγμα δεν θα γίνουν άλλες επιθέσεις της αστυνομίας εις βάρος των Κούρδων."
Από τον Οκτώβριο του 1995 οι επαφές του Λούμερ με τον Οτσαλάν είναι συχνές και ποικίλες. Ο Γερμανός πολιτικός εμφανίζει το ενδιαφέρον του για το PKK ως ιδιωτικό και αρνείται ότι βρίσκεται σε διατεταγμένη υπηρεσία. Πολύ γρήγορα μεταβάλλεται σε ειδήμονα περί το κουρδικό, και τον καλούν σε όλα τα σχετικά τοκ-σόου της γερμανικής τηλεόρασης. Δεν διστάζει να υπερασπιστεί δημόσια την άρση της απαγόρευσης του PKK, και προκαλεί την αντίδραση της "Χουριέτ". Ο ίδιος καθησυχάζει την τουρκική εφημερίδα. Είναι άλλωστε γνωστό ότι επιλέγει πάντα την Τουρκία, όταν θέλει να παίξει γκολφ. Στο τέλος αποκαλύπτεται ότι μεταφέρει και επιστολή του Οτσαλάν προς τον Τούρκο πρωθυπουργό (Μάρτιος 1996).

Το παρελθόν του κ. Λούμερ

Οπως μαρτυρά το επίσημο παρατσούκλι του (Rechtsaussen), ο Χάινριχ Λούμερ είναι το "δεξί εξτρέμ" της Χριστιανοδημοκρατίας. Μέχρι το 1989 το μόνο PKK που γνώριζε ήταν η Parlamentarische Kontrollkommission (PKK), δηλαδή η Κοινοβουλευτική Επιτροπή Ελέγχου, όπου είχε παραπεμφθεί για μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα.
Ο Λούμερ είναι γνωστός για τις θέσεις του κατά των μεταναστών και των προσφύγων. Ως υπουργός Εσωτερικών του Βερολίνου το 1981 είχε εξαπολύσει κυνηγητό σε οικογένειες προσφύγων. Απέλασε ακόμα και ετοιμόγεννες για να μη γεννηθούν τα παιδιά τους στη Γερμανία. Σήμερα ηγείται σε όλες τις εκστρατείες κατάργησης του πολιτικού ασύλου, ζητεί την κατάργηση της Σύμβασης της Γενεύης για τους πρόσφυγες και εισηγείται τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης για τους μετανάστες. Με το σύνθημα "το πλοίο είναι γεμάτο" απαιτεί τη θέσπιση καταναγκαστικής εργασίας για τους μετανάστες. Είναι υπέρμαχος του υποχρεωτικού ελέγχου για AIDS σε όλο τον ανύπανδρο ανδρικό πληθυσμό. Επιχειρηματολογεί υπέρ της επαναφοράς της θανατικής καταδίκης για τους εμπόρους ναρκωτικών.
Τον Απρίλιο του 1992 ο Λούμερ προκάλεσε αναταραχή στη Χριστιανοδημοκρατία, όταν δήλωσε ότι πρέπει να ενταχθούν στη δεξιά παράταξη οι "Ρεπουμπλικάνοι", δηλαδή το κοινοβουλευτικό κάλυμμα των ναζιστών. Φυσικά ούτε στιγμή δεν έκρυψε τη συμπάθειά του προς τον πολιτικό αυτό χώρο. Ηδη στις αρχές του 1971 είχε υποστηρίξει οικονομικά τους (εκτός νόμου!) ναζιστές του Βερολίνου, και μάλιστα με χρήματα της CDU. Αλλά και σήμερα δεν διστάζει να δημοσιεύει στο βιβλίο του φωτογραφία, όπου ποζάρει περήφανος δίπλα σε τρεις γνωστούς νεοναζί και τον ηγέτη του χιτλερικού NPD Μάνφρεντ Ρέντερ, ο οποίος έχει καταδικαστεί ως μέλος τρομοκρατικής οργάνωσης ("Σπίγκελ", τ. 9, 1997). Το βιβλίο φέρει τον χαρακτηριστικό τίτλο "Διώξεις Γερμανών πατριωτών".
Αυτός, λοιπόν, ο Γερμανός "πατριώτης" -που οι θέσεις του τόσο πολύ μας θυμίζουν μερικούς δικούς μας υπερπατριώτες- είναι μπλεγμένος με τις πιο απίστευτες κατασκοπικές ιστορίες των τελευταίων χρόνων. Τον Σεπτέμβριο του 1989 το περιοδικό "Στερν" αποκάλυψε κάποιες επιστολές, με τις οποίες η Στάζι εκβίαζε τον Λούμερ. Τις ίδιες μέρες έσκασε το μεγάλο σκάνδαλο. Ο Λούμερ, αυτός ο αδιάλλακτος πολέμιος της Ανατολικής Γερμανίας, είχε ένα έντονο ρομάντζο με μια αξιωματικό της ανατολικογερμανικής μυστικής υπηρεσίας. Τα έξοδα του ζεύγους στην ερωτική τους φωλιά στην Πράγα πλήρωνε φυσικά η Στάζι.
Πριν ακόμα κοπάσει ο θόρυβος, νέα στοιχεία ήρθαν στο φως από το "Σπίγκελ" (τ.39, 1989). Σύμφωνα με αυτά, ο Λούμερ είχε από το 1970 επαφές με πράκτορες του BND, δηλαδή της δυτικογερμανικής ΚΥΠ, και όλες του οι δραστηριότητες υποβάλλονταν προς έγκριση σε κάποιους αξιωματούχους της. Εκείνη την περίοδο ο Λούμερ διατηρούσε στενές επαφές με τον ηγέτη των φαλαγγιτών του Λιβάνου Μπεσίρ Τζεμαγιέλ.

Αμήχανη αλληλεγγύη

Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Γκίντερ Βάλραφ, γνωστός από την πολιτική του στράτευση στην αριστερά και την έμπρακτη αλληλεγγύη του στους αγωνιζόμενους λαούς και τα διωκόμενα άτομα, έδωσε τη δική του ερμηνεία στις σχέσεις Λούμερ-Οτσαλάν: "Καμιά φορά προκύπτουν συμμαχίες που μας αφήνουν άναυδους. Αλλά αν σκεφτούμε βαθύτερα, μπορεί να ανακαλύψουμε κάποια λογική συνέπεια. Αν λάβουμε υπόψη ότι ο Λούμερ υπήρξε εξαρχής ένας δεδηλωμένος εθνικιστής, μπορούμε να υποθέσουμε ότι στις συζητήσεις τους οι δυο άνδρες διαπίστωσαν κάποια ψυχική συγγένεια. Η σύμπτωση αυτού του γερμανόψυχου με τον εθνικιστή ηγέτη στις εθνοφυλετικές προκαταλήψεις μάς κάνει να ανατριχιάζουμε. Και όταν ο Οτσαλάν λέει ότι ορισμένοι Κούρδοι είναι μίασμα για την Ομοσπονδιακή Γερμανία και ότι κατά συνέπεια είναι "δικαιολογημένες" οι ρατσιστικές αντιδράσεις, σκέφτομαι ότι ο Λούμερ δεν θα μπορούσε να το διατυπώσει καλύτερα." (Συνέντευξη στην "Τάγκεστσάιτουνγκ", 23.5.97)
Περιττό να σημειώσουμε ότι εκείνοι που μένουν εντελώς αμήχανοι μπροστά στις ιδιότυπες σχέσεις Λούμερ-Οτσαλάν είναι οι διάσπαρτες πολιτικές ομάδες και μη κυβερνητικές οργανώσεις που έχουν τεθεί αλληλέγγυες στον αγώνα του κουρδικού λαού. Τις ίδιες μέρες που αποκαλύπτονταν τα ταξίδια του Λούμερ στο κρησφύγετο του Από, κυκλοφορούσε μια προκήρυξη από τους Γερμανούς συμπαραστάτες των Κούρδων που καλούσε σε διαδήλωση διαμαρτυρίας κατά της απαγόρευσης του PKK και υπέρ μιας ειρηνικής λύσης στο Κουρδιστάν (18.11. 1995). Τα συνθήματα της προκήρυξης θα έκαναν τον Λούμερ να βγει απ' τα ρούχα του: "Η υπεράσπιση των απελευθερωτικών κινημάτων ως συστατικό στοιχείο του αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό είναι συστατικό στοιχείο του αγώνα μας".

(Ελευθεροτυπία, 6/3/1999)