Τα μυστήρια του φιλοκουρδικού λόμπι

"Στις 8.30 το βράδυ, η εκπρόσωπος του PKK στην Αθήνα ενημερώνει τον Π. Καμμένο. Λίγο αργότερα επικοινωνεί ο κ. Καμμένος με τον αρχηγό της ΕΥΠ"
        (ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ, 17/2/1999)

Πού πήγε ο κ. Καμμένος; Γιατί εξαφανίστηκε; Μετά από δυο εικοσιτετράωρα εργώδους συμμετοχής στις πολυσχιδείς δραστηριότητες της ομάδας των αυτόκλητων προστατών του Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας αποσύρθηκε ξαφνικά από το πολιτικό προσκήνιο. Στις εφημερίδες δημοσιεύθηκε η πληροφορία ότι σκοπεύει να φύγει στο εξωτερικό μέχρι να καταλαγιάσει ο θόρυβος και να μείνει για ένα διάστημα σε χώρα της Δυτικής Ευρώπης ("Τα Νέα" 20/2/99).
Ο κ. Καμμένος είχε εντωμεταξύ προφτάσει να συνδέσει το όνομά του με όλες τις φάσεις της υπόθεσης:
- Είναι το μόνο στέλεχος της αντιπολίτευσης (αν εξαιρέσουμε ορισμένους πολιτικούς που έχουν τη διπλή ιδιότητα του δικηγόρου) που φαίνεται να έχει γνώση της υπόθεσης.
- Αυτός είναι που ενημερώνει τον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας για τις δραματικές εξελίξεις στην Κένυα.
- Αυτός είναι που συμμετέχει στα τηλεοπτικά τοκ-σόου, δίπλα στους λοιπούς γνωστούς πρωταγωνιστές (Ναξάκη, Κρανιδιώτη, κλπ).
- Αυτός είναι που ετοιμάζεται (μαζί με τον κ. Μπαντουβά και τον κ. Παπαθεμελή) να αναχωρήσει για την Κένυα προκειμένου να "σώσει" τις τρεις αποκλεισμένες Κούρδισσες αγωνίστριες.
- Αυτός είναι που βρίσκεται σε ανοιχτή επικοινωνία με τον αρχηγό της ΕΥΠ.
- Και αυτός είναι, τέλος, που δήλωνε ότι έχει προσωπική πληροφόρηση από τις δύο συνεργάτιδες του Οτσαλάν, σύμφωνα με την οποία "η απαγωγή έγινε μέσα στην πρεσβεία από τέσσερις λευκούς και έναν έγχρωμο".

Ολα αυτά έμοιαζαν εντελώς φυσικά. Στο κάτω κάτω της γραφής, ο κ. Καμμένος έχει από καιρό αναλάβει την υπεράσπιση του PKK και δεν έχει χάσει ευκαιρία να εκφράσει τα αισθήματα αλληλεγγύης που τρέφει προς τον αγώνα του κουρδικού λαού. Από τις αρχές της δεκαετίας του '90 επισκέφθηκε το στρατηγείο του Από, μαζί με τους συναδέλφους του από το ΠΑΣΟΚ Μπαντουβά και Βουνάτσο. Και πριν από ένα σχεδόν χρόνο ήταν αυτός που μίλησε σε εκδήλωση της Νέας Δημοκρατίας (Τομεακή Οργάνωση Χαϊδαρίου) για την επέτειο της άλωσης της Κωνσταντινούπολης και φρόντισε να διαβαστεί χαιρετιστήριο μήνυμα του προέδρου Οτσαλάν!

Αλληλέγγυος με τους "τρομοκράτες";

Το παράξενο σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι το πολιτικό προφίλ του κ. Καμμένου δεν συμβιβάζεται με τη συνεπή και αδιάκοπη υπεράσπιση της υπόθεσης του PKK και του ηγέτη του. Δύσκολα κατανοούμε την έλξη που ασκεί ένα σκληρό αντάρτικο (το οποίο μάλιστα ξεκίνησε με αυστηρά σταλινικά πρότυπα) σε έναν νέο πολιτικό, ο οποίος έχει αναδειχθεί προβάλλοντας το ακροδεξιό "πιστεύω" του. Αλλά έστω ότι στη σκέψη του πρυτανεύει απλώς η λογική "ο εχθρός του εχθρού μου". Πώς όμως να εξηγήσουμε τη σύμπλευσή του με μια σειρά πρόσωπα και οργανώσεις, που ο ίδιος έχει καταγγείλει δημόσια ως ύποπτους για σχέση με τρομοκράτες; Εξηγούμαστε:
Ο κ. Καμμένος έχει εκδώσει το 1992 έναν ογκώδη τόμο (580 σελίδες) με τίτλο "Τρομοκρατία, Θεωρία και πράξη" (εκδ. Ελληνική Ευρωεκδοτική). Η εργασία αυτή -σύμφωνα με το οπισθόφυλλο του βιβλίου- ήταν αποτέλεσμα πολύχρονης απασχόλησης με θέματα του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως και ιδιαίτερα με το πρόβλημα της τρομοκρατίας.
Ασχετα με την εκτίμηση που έχει κανείς για τη σοβαρότητα αυτού του πονήματος (η προσωπική μας γνώμη είναι ότι πρόκειται για συμπίλημα, για μια πρόχειρη συρραφή δημοσιευμένων πληροφοριών με αναπόδεικτες υποθέσεις και κραυγαλέες ανακρίβειες), δεν παύει να αποτελεί τη μοναδική συγγραφική κατάθεση του νέου πολιτικού. Δεν νομίζουμε λοιπόν ότι τον αδικούμε, αν θεωρήσουμε τις απόψεις που προβάλλονται σ' αυτό το βιβλίο, ως απόψεις που αντιπροσωπεύουν απολύτως τα "πιστεύω" του.

Αγκαλιά με όσους κυνηγούσε

Ε, λοιπόν, σύμφωνα με το βιβλίο αυτό, ο κ. Καμμένος εμφανίζεται ως κυνηγός εκείνων που σήμερα αγκαλιάζει. Και κατηγορεί (με "στοιχεία") ως ύποπτους τρομοκράτες τους εκπροσώπους απελευθερωτικών κινημάτων, τους πολιτικούς υπερασπιστές τους και όσους εκδηλώνουν έντονο αντιτουρκισμό και αντιαμερικανισμό.
Γράφει, για παράδειγμα, ο κ. Καμμένος: "Ενα ύποπτο κέντρο για διασυνδέσεις με την τρομοκρατία ήταν το 'Κέντρο Μεσογειακών Ερευνών' στην οδό Ιπποκράτους 18, στο οποίο σύχναζαν Παλαιστίνιοι και Κύπριοι. Βασικό στέλεχος αυτού του περίεργου κέντρου ήταν ο Σ. Βαλυράκης, στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, τον οποίον το τελευταίο έκανε και υφυπουργό της Δημόσιας Τάξης" (σελ. 276). Αφήνουμε ασχολίαστη αυτή την (επιβαρυντική άραγε;) "κατηγορία" ότι συχνάζουν κάπου Παλαιστίνιοι και Κύπριοι. Οσο για τον κ. Βαλυράκη, είναι γνωστό ότι ανήκει σε εκείνους που υποστηρίζουν θερμά την κουρδική υπόθεση και υπέγραψε πρόσφατα το αίτημα σύγκλησης της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ για να εξετασθεί το "ηθικό και ιστορικό θέμα Οτσαλάν". Και βέβαια το "Κέντρο" δεν ήταν παρά το σημείο αναφοράς των σημερινών ομοϊδεατών του κ. Καμμένου.
Λίγο παρακάτω, επισημαίνεται ο έντονος αντιαμερικανισμός και ο έντονος αντιτουρκισμός του Ανδρέα Παπανδρέου με την παρατήρηση ότι "στα κείμενα των τρομοκρατών θα βρούμε πάρα πολλές συμπτώσεις με το αρχικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ". Περιττό να θυμίσουμε ότι η σύζευξη αντιτουρκισμού και αντιαμερικανισμού μονοπωλείται σήμερα από τις όψιμες πολιτικές παρέες του κ. Καμμένου.
Ακόμα πιο εύγλωττη είναι η αναφορά του κ. Καμμένου στο χώρο που θα πρέπει να αναζητηθούν οι "τρομοκράτες":
"Σίγουρα στην Ελλάδα υπάρχουν κάποιοι διανοουμενίζοντες, ανήσυχοι, ανικανοποίητοι και επαναστατημένοι, οι οποίοι είχαν τοποθετήσει τις ελπίδες τους, ιδεολογικές και προσωπικές, στη μεταπολίτευση και ειδικότερα στο ΠΑΣΟΚ και οι οποίοι απογοητεύθηκαν από τη μεταπολίτευση γενικώς και από το ΠΑΣΟΚ ειδικώς. Η απογοήτευση από το δεύτερο, πρέπει να άρχισε ήδη από το 1975, όταν ο Α. Παπανδρέου δημιούργησε αρχηγικό κόμμα, διαγράφοντας κάθε διαφωνούντα και πρωτίστως τα μαχητικότερα και αριστερότερα πρώην στελέχη. Είναι λοιπόν φυσικό να αναζητήσουμε εκεί τους τρομοκράτες" (σελ. 331).

Λίστα "υπόπτων"

Ακόμα και στα πρόσωπα των κατονομαζομένων ως "υποκειμενικά ή αντικειμενικά" συμμάχων της τρομοκρατίας αναγνωρίζουμε ορισμένους από τους σημερινούς συνοδοιπόρους του βουλευτή: "Στα κείμενα της 17 Νοέμβρη βρίσκουμε θετικές αναφορές για στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όπως για τον Αρσένη, τον Κεδίκογλου και τον Τσοβόλα, ενώ, αντιθέτως, βρίσκουμε επικρίσεις εναντίον του Σημίτη. Αυτό μας επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι υπάρχουν μέσα στο ΠΑΣΟΚ στελέχη, όπως είπε και ο Αμπού Νιντάλ, που, αν όχι υποκειμενικά, πάντως αντικειμενικά ευνοούν τους τρομοκράτες" (σελ. 280). Με τη σοβαρότητα των πληροφοριών περί Αμπού Νιντάλ ασχολούμαστε σε διπλανή στήλη. Οσο για τα ονόματα των "υπόπτων" που απαριθμεί ο κ. Καμμένος, αναγνωρίζουμε ανάμεσά τους και τον Γιώργο Καραμπελιά, με τον οποίο δεν διστάζει σήμερα να συμπλεύσει στις επιτροπές αλληλεγγύης προς τους Κούρδους. Πρόκειται για αντιγραφή του γνωστού ασφαλίτικου καταλόγου, που η δημοσίευσή του προκάλεσε σκάνδαλο το 1984, "εμπλουτισμένη" με δικά του στοιχεία.
Από όσο γνωρίζουμε, ο κ. Καμμένος δεν έχει ουδέποτε αποκηρύξει (όπως θα είχε κάθε δικαίωμα) το πολυσέλιδο αυτό βιβλίο. Τότε πώς να εξηγήσουμε αυτή την κραυγαλέα αντίφαση; Τι να υποθέσουμε για τη μεταστροφή αυτή που όμως δεν συνοδεύτηκε από την αναθεώρηση των παλιών του απόψεων; Και ποια ερμηνεία να δώσουμε στην ξαφνική "απόσυρση" του βουλευτή από την υπόθεση; Περιοριζόμαστε να παρατηρήσουμε ότι αυτή είναι άλλη μια ανεξήγητη πολιτική διάσταση στην κατασκότεινη -ακόμα- υπόθεση Οτσαλάν.

(Ελευθεροτυπία, 20/3/1999)