Έθνος, ψέματα και καριέρες 


"Ψευδολογεί πάλι το 'Δίκτυο 21'"
                        ("Αυγή", 18/2/2000)



Όπως είναι γνωστό, τις προηγούμενες εβδομάδες τα πολιτικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ, ΣΥΝ, ΚΚΕ και Φιλελεύθεροι) καταδίκασαν τις επιθέσεις του "Δικτύου 21" εναντίον του Τύπου, και έμμεσα ή άμεσα, το ίδιο το περίφημο Δίκτυο. Είχαν προηγηθεί ανάλογες ανακοινώσεις των δημοσιογραφικών ενώσεων (ΕΣΗΕΑ και ΠΟΕΣΥ). Για την τακτική της δικαστικής εξόντωσης (με την υποβολή αγωγών ύψους δισεκατομμυρίων) κατά εντύπων και δημοσιογράφων, που ακολουθεί η συγκεκριμένη "εθνική οργάνωση", έχουμε αναφερθεί αναλυτικά στον "Ιό" (9/1/2000). Τα μέλη του Δικτύου δεν ανέχονται να τους αμφισβητηθεί η "πατριωτική" ή η "ηρωική διάσταση της προσωπικότητας" των ίδιων και των φίλων τους. Έχουμε, επίσης, γράψει για τις απόψεις και τη δραστηριότητα αυτής της "νέας Εθνικής Εταιρείας", από την ίδρυσή της (Δεκ. 1997) ως και την εμπλοκή της στην τραγική κατάληξη της υπόθεσης Οτσαλάν.

Αν έχει νόημα σήμερα (Πρωταπριλιά-παραμονές των εκλογών) να μιλήσουμε ξανά για το Δίκτυο, είναι γιατί, παρά τη γενική καταδίκη και την απαξίωσή του, τα στελέχη του έχουν καταλάβει περίοπτες θέσεις στις λίστες όλων σχεδόν των κομματικών συνδυασμών, σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Παρότι οι "βασικές αρχές του Δικτύου", όπως διαβάζουμε στο σχετικό ντοκουμέντο του, υπογραμμίζουν σαφώς ότι από τις γραμμές του αποκλείονται οι "ενεργοί πολιτικοί για να μην υπάρξει κίνδυνος πολιτικής εκμετάλλευσης", τα μέλη της κεντρικής καθοδήγησης του Δικτύου (Αλ. Λυκουρέζος, Νεοκλής Σαρρής, Κώστας Ζουράρις), όπως άλλωστε και οι στενοί τους φίλοι ή συνεργάτες (Αντώνης Ναξάκης, Σάββας Καλεντερίδης, πρώην βουλευτές της ΠΟΛΑΝ κ.λπ), διεκδικούν την ψήφο μας. (Αναφερόμαστε μόνο στα προβεβλημένα στελέχη του Δικτύου, για να μην πούμε για την εξέλιξη της καριέρας των υπολοίπων καθοδηγητών του Δικτύου, όπως ο δρ. Άγγελος Συρίγος, ο οποίος βρίσκεται ήδη στο πλάι του ΥΠΕΞ Γ. Παπανδρέου, ως σύμβουλός του, ή ο στρατηγός Ε. Τσίρκας, πρόεδρος του Δικτύου, που ουδέποτε απομακρύνθηκε από τη Ν.Δ). 

Η συνταγή της κινδυνολογίας 

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Από την ίδρυσή του, το "Δίκτυο 21" παρουσιάζει περίεργα συμπτώματα ταυτότητας, συνεννόησης και διαφάνειας. Λίγο πριν την πανηγυρική πρεμιέρα κάμποσοι, απ' όσους είχε διαδοθεί ότι θα στηρίξουν ενεργά την "κίνηση εθνικής αφύπνισης", έκοψαν λάσπη. Μεταξύ τους οι Ι. Καψής, Χρ. Λυμπέρης, Μ. Γικόνογλου, Παν. Ηφαιστος, Αθ. Πλατιάς και Λιάνα Κανέλλη. "Ως επιβεβαίωση του επικρατούντος κλίματος καταδίωξης του πατριωτισμού" θα θεωρήσει, τότε, τις αποχωρήσεις ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, ένας από τους εμπνευστές του σχεδίου, φίλος του κ. Σαμαρά, στέλεχος πλέον χρηματιστηριακής εταιρείας. Εκείνο όμως, που φαίνεται εξαρχής να φταίει είναι ότι όλα οικοδομούνται πάνω σε μια απλοϊκή (γοητευτική ίσως για πολλούς), πλην όμως ανεδαφική συνταγή. Επειδή προφανώς, δεν μπορούσαν να κηρύξουν έναν ένδοξο πόλεμο προς τους γείτονες και τους "εσωτερικούς εχθρούς", επέλεξαν τη στρατηγική του φόβου και το διχασμό των πολιτών σε πατριώτες και ενδοτικούς: "Το έθνος κινδυνεύει, η φυλή χάνεται. Οι ενδοτικοί ενοχοποιούν τον πατριωτισμό, φιμώνουν -ως νέοι Μακάρθι- την φωνή των αγνών Ελλήνων", ήταν το ρεφρέν. Είναι γνωστό ότι όλοι οι πολεμοκάπηλοι οφείλουν να εμφανίσουν τον δικό τους πόλεμο (μεγάλο ή μικρό) ως "αμυντικό". Ο Σ. Καργάκος έλεγε χαρακτηριστικά ότι "Χανόμαστε ως έθνος. Ζούμε την εποχή της εκπούστευσης του έθνους. Κίναιδοι και σπεκουλαδόροι διευθύνουν τη χώρα. Δεν υπάρχουν πολιτικοί άνδρες. Δεν έχουμε σχέδιο αντιμετώπισης της Τουρκίας και της Αλβανίας. Δεν είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τους Σκοπιανούς, ούτε τους Βούλγαρους. Γεμίσαμε σατανιστές και ναρκομανείς". "Η Ελλάδα τελεί υπό εσωτερική κατοχή. Στην Ελλάδα υπάρχει ρατσισμός εναντίον των Ελλήνων", τόνιζε καταχειροκροτούμενος από πλήθος, βουλευτών, αποστράτων και ειδικών επί "αμυντικών θεμάτων", στην ιδρυτική συνάντηση του Δικτύου. (βλ. "Ιός", 20/12/1997.

Η προσπάθεια κεφαλαιοποίησης του "κινήματος" των εθνικώς ταπεινωμένων, όπως είχε οργανωθεί την περίοδο του εθνικιστικού παροξυσμού, με τη μέθοδο της συλλογής υπογραφών, ήταν σε καλό δρόμο. Εκατοντάδες διακομματικές υπογραφές μαζεύονταν κατά του "ενδοτισμού". Οποιαδήποτε πρωτοβουλία στις διεθνείς σχέσεις της χώρας απομάκρυνε την ένταση και το εφιαλτικό ενδεχόμενο μιας πολεμικής αναμέτρησης, τους έβρισκε αντίθετους και οργισμένους. Οπως δήλωνε ο Παν. Καμμένος (ένας από τους πρώτους πολιτικούς που έσπασαν τις διαχωριστικές γραμμές και δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για ένα οργανωμένο λόμπι), "υπάρχουν δυνάμεις εθνικής ομοφυλοφιλίας στη Βουλή". Μιλώντας, λ.χ, για τη συμφωνία της Μαδρίτης, ο κ. Καμμένος έβλεπε ότι υπάρχουν παντού "πατριωτικές δυνάμεις οι οποίες δεν είναι διατεθειμένες να παίξουν τα παιχνίδια των αφεντικών του κ. Σημίτη". Ακολούθως, σάλπισε υπέρ της ενότητας, ενός λόμπι όλων των εθνικοφρόνων, ανεξάρτητα από το πολιτικό παρελθόν του καθένα. "Είναι μια κίνηση" -έλεγε στις 16/11/1997- "καθαρά πατριωτική η οποία περιλαμβάνει από τον Καραμπελιά μέχρι τον Βρακά. Και δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον Χρήστο Κηπουρό ή τον Στέλιο Παπαθεμελή ή τον Σήφη Βαλυράκη ότι εξυπηρετούν ακροδεξιά σενάρια".

Το ρεύμα της διακομματικής γκρίνιας ήρθε να οργανώσει η "κεντρική ομάδα" και οι "κόμβοι" του "Δικτύου 21". Ποτέ κανείς δεν έμαθε πόσοι και πώς δικτυώθηκαν. Δεν ξέρουμε τι άλλο έκαναν -εκτός από το να μαζεύονται για να "ανησυχήσουν εθνικά" και να σπείρουν τον πανικό (μέσω των ΜΜΕ) για τις εθνικές καταστροφές που δήθεν επέρχονται. Επίσης γνωρίζουμε τις θαυμάσιες σχέσεις τους με άλλα "εθνικά σωματεία", ιδίως με τις "ενώσεις καταδρομέων", πράγμα άλλωστε που επιβεβαιώνεται από την αρθρογραφία των "αμυντικών", "εκκλησιαστικών" κ.λπ. εντύπων. Ένας από τους καθοδηγητές, μάλιστα, του Δικτύου, ο Διον. Καραχάλιος, ως νομάρχης της Δεξιάς την περίοδο 1990-93, είχε ενθαρρύνει συστηματικά το "εφεδροκαταδρομικό κίνημα", στη Βόρεια, κυρίως, Ελλάδα.

Νέες δικτυώσεις

Ύστερα από μερικές ημερίδες υπέρ ανυψώσεως του εθνικού φρονήματος, υπό την αιγίδα του Καλλίνικου στον Πειραιά, και κάποιες άλλες σε διάφορα ξενοδοχεία Αθηνών και Θεσσαλονίκης με πάνελ κινδυνολόγων, ανάλογα με αυτά των κάλτ καναλιών (και χαιρετισμούς υψηλών παραγόντων τύπου κ. Χριστόδουλου, Χρ. Παπουτσή, Πρ. Παυλόπουλου, Ι. Χαραλαμπόπουλου, Δ. Τσοβόλα, Α. Σαμαρά. Τ. Αντωνίου, Μ. Εβερτ, π. Μεταλληνού, Γ. Καραμπελιά κ.α), το "εθνικό λόμπι" ξεθώριασε. Έφτασε όμως η "αποφράδα για τον ελληνισμό" μέρα της σύλληψης του Οτσαλάν και ξαναβγήκαν στην επιφάνεια οι δικτυώσεις. Ο Φαήλος Κρανιδιώτης (στέλεχος του Δικτύου, του κόμματος Σαμαρά, γνωστός από χρόνια με τον Σάββα Καλεντερίδη, συναγωνιστής του Αντ. Ναξάκη -μαζί είχαν πετάξει το στεφάνι του δημάρχου Κωνσταντινούπολης στον Άγνωστο Στρατιώτη στις 3/5/1988-, φίλος από τα φοιτητικά του χρόνια με τον Μιχ. Χαραλαμπίδη και εκ των εμπίστων δικηγόρων του ΕRNK-ΡΚΚ), εμφανίζεται στο πλάι του κ. Λυκουρέζου να εξηγεί καταλεπτώς την "εθνική προδοσία". Λυκουρέζος και Κρανιδιώτης είχαν επαφές και συναντήσεις με τον αρχηγό της ΕΥΠ, τους υπουργούς και τους βουλευτές που όφειλαν να προστατέψουν τον κ. Οτσαλάν. Όσο κι αν ο πρωθυπουργός και άλλα κυβερνητικά στελέχη μιλούν για "παρακράτος", "εξωθεσμικούς παράγοντες" και "εσμό υπερπατριωτών" που έφεραν τη χώρα σε δεινή θέση, τα στοιχεία που έρχονται στην επιφάνεια αποκαλύπτουν το βάθος της εμπλοκής των ελληνικών μυστικών (και άλλων) υπηρεσιών με το ΡΚΚ και τους "ιδιώτες". Πολλά για την υπόθεση είπε ο ίδιος ο αρχηγός του ΡΚΚ στο Ιμραλί και δεν νομίζουμε ότι φταίνε τα "ειδικά φάρμακα" για τις ενδιαφέρουσες εξομολογήσεις του. Η περίοδος, επομένως, της υποστήριξης του "εχθρού του εχθρού μας" Οτσαλάν, κλείνει, περίπου όπως τέλειωσε και η περίφημη πρόταση Σαμαρά (και πολλών άλλων) για τον "διαμελισμό των Σκοπίων". Κανείς δεν θα μάθει ποτέ ούτε για δίκτυα, ούτε για μυστικά "εθνικά κονδύλια". Το ίδιο το "Δίκτυο 21" περιορίζεται σε μισόλογα. Τα μέλη του, λέει, έδρασαν οικεία βουλήσει. Αντί να δώσει εξηγήσεις προτιμά τα "θούρια": "Αντίσταση παντού: Στο Αιγαίο, στην Κύπρο, στη Θράκη". "Επί τρία χρόνια μετά την κρίση των Ιμίων, αντί να θωρακιζόμαστε πυρετωδώς έναντι της Τουρκίας, καθυστερούμε την αμυντική μας θωράκιση και αποθαρρύνουμε τους εξοπλισμούς της Κύπρου" (1/3/1999). Η χρήση του πρώτου πληθυντικού, ήταν πάντοτε το τέχνασμα όλων των εμπόρων πατριωτισμού. 

"Χαίρε βρεφοκρατούσα μητέρα του Καλεντερίδη", απαγγέλλει στην μεγάλη προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ ο Κ. Ζουράρις (ενόψει ευρωεκλογών στις 8/6/1999). "Ηρωα" αποκαλεί, μέρος του δεξιού και του λοιπού εθνικιστικού Τύπου, τον κ. Καλεντερίδη που επί χρόνια οργάνωνε το "αντάρτικο των ελληνοποντίων" και του ΡΚΚ μέσα στην Τουρκία(!) Ως "ήρωες" ενός πολέμου που ποτέ (ευτυχώς) δεν ξέσπασε μπαίνουν στις λίστες των κομμάτων οι "εξωθεσμικοί" του λόμπι της τουρκοφαγίας και του "Δικτύου 21". Σε αντίπαλα μεν ψηφοδέλτια, αλλά όλοι έχουν ένα καλό λόγο να πουν για τους συναγωνιστές τους στα άλλα κόμματα. Ο κ. Ναξάκης, λ.χ, είναι με το ΔΗΚΚΙ, αλλά δηλώνει ότι "με τον Σ. Καλεντερίδη -που κατέρχεται με το κόμμα Χαραλαμπίδη- είμαστε φίλοι και θα τα λέμε σε κάθε στιγμή". Ο Νεοκλής Σαρρής, με το ΔΗΚΚΙ ο ίδιος, είχε πει στον Χαραλαμπίδη να προσχωρήσει κι αυτός ώστε να μη "διασπάσει τις δυνάμεις του χώρου μας". Στον "Ελ. Τύπο" (19/3), ο κ. Σαρρής, πρόεδρος της ΕΔΗΚ, υποψήφιος του ΔΗΚΚΙ, μέλος της καθοδήγησης του "ακομμάτιστου" Δικτύου 21, και αρθρογράφος της ακροδεξιάς εφημερίδας του Γ. Καρατζαφέρη, θα αναδιατυπώσει τους νέους στόχους του λόμπι: "Ο πατριωτισμός τελεί υπό διωγμόν. Από το ΚΚΕ μέχρι οποιοδήποτε άλλο κόμμα της Δεξιάς, σε όλες τις παρατάξεις υπάρχουν πατριώτες". "Εγώ συμπαρατάσσομαι με το ΔΗΚΚΙ, αφού συζήτησα και με άλλα κόμματα, για να πέσει το καθεστώς της σαπίλας". Με λίγα λόγια όλα επιτρέπονται αρκεί να υπηρετούν το Έθνος ...και την καριέρα.

(Ελευθεροτυπία, 1/4/2000)