Η ρεβάνς του απόστρατου




"Ο αρχιπλοίαρχος ε.α Αντώνης Ναξάκης λύνει τη σιωπή του"
                ("Αδέσμευτος της Κυριακής", 26/11/2000)



Ούτε δυο χρόνια δεν έχουν περάσει από την απαγωγή Οτσαλάν -που σήμανε και το ουσιαστικό τέλος του κουρδικού αντάρτικου- και ήδη άρχισε να γράφεται η πραγματική ιστορία, τουλάχιστον ως προς το ελληνικό της κεφάλαιο. Η δημοσιοποίηση της εισαγγελικής πρότασης (στις 20 Οκτωβρίου) σύμφωνα με την οποία μόνο ο Αντώνης Ναξάκης ευθύνεται για τη λαθραία είσοδο στη χώρα του τέως ηγέτη του PKK, κλείνει οριστικά την υπόθεση. Θα ήταν άλλωστε πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά να κάτσουν στο σκαμνί οι μυστικές και οι διπλωματικές υπηρεσίες μιας χώρας που επί χρόνια διεξήγαγαν (συμμαχώντας και με τον Οτσαλάν) τον ανορθόδοξο πόλεμο κατά του "προαιώνιου εχθρού". Τελικά, όταν και αν ποτέ δικαστεί ο κ. Ναξάκης, θα αντιμετωπιστεί περίπου ανάλογα με τον οποιοδήποτε, απαξιωτικά λεγόμενο, "δουλέμπορο" - δηλαδή αυτόν που διευκολύνει την παράνομη είσοδο αλλοδαπών στη χώρα. Η εξέλιξη της υπόθεσης φέρνει στη μνήμη -τηρουμένων των αναλογιών- το κλείσιμο μιας άλλης πρόσφατης "εθνικής περιπέτειας". Και οι κατηγορούμενοι για τη ΜΑΒΗ, μαχητές της απελευθέρωσης της Β. Ηπείρου, υποτίθεται, που παραλίγο να προκαλέσουν πόλεμο με την Αλβανία, αντιμετωπίστηκαν ως "λαθρέμποροι Καλάσνικοφ", στην πρώτη φάση, πριν πάψει λίγο αργότερα κάθε εμπλοκή τους με τη δικαιοσύνη. 

Θεσμικός πατριώτης

Από την πλευρά του ο κ. Ναξάκης έχει απόλυτο δίκιο που με δύο εκτενή δημοσιεύματα, τα οποία προκάλεσε την περασμένη Κυριακή (στη "Χώρα" και στον "Αδέσμευτο"), προσπαθεί να περάσει στην αντεπίθεση. Η στρατιωτική του τιμή δεν επιτρέπει να αιωρούνται οι εναντίον του χαρακτηρισμοί του "παρακρατικού" ή του "αφελούς ιδιώτη υπερπατριώτη" ή ακόμα χειρότερα, η ποινική κατηγορία του "δουλέμπορου". Φέρνει λοιπόν στο φως της δημοσιότητας ορισμένα νέα στοιχεία που ξεκαθαρίζουν το τοπίο και εξηγούν έμμεσα γιατί ούτε η Εξεταστική Επιτροπή, ούτε η δικαιοσύνη είχαν περιθώρια να υποδείξουν "ενόχους". Ασχολούμενος στην πρώτη γραμμή πάνω από δώδεκα χρόνια με τα λεγόμενα εθνικά θέματα και ιδίως με το κουρδικό, ήταν επίσημος και σημαντικός συνεργάτης των υπηρεσιών ασφαλείας, κατασκοπίας και άμυνας του ελληνικού κράτους. Και με τις μυστικές υπηρεσίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη και με την ΕΥΠ και το υπουργείο εξωτερικών των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Σημίτη. "Όχι μόνο δεν δρούσε μόνος του -γράφει η "Χώρα" (26/11), για τη δράση του την τελευταία περίοδο- αλλά χρησιμοποιείτο για την υλοποίηση απόρρητων και πολύ σημαντικών κυβερνητικών αποφάσεων για τη στήριξη του απελευθερωτικού αγώνα των Κούρδων, χρηματοδοτούμενος για την εκτέλεσή τους από μυστικά κονδύλια και χρηματιστηριακές εταιρείες, υποστηριζόμενος απευθείας από τον Θεόδωρο Πάγκαλο, ο οποίος ήταν και σύνδεσμός του με την κυβέρνηση. Οι απαιτούμενοι πόροι (...) προέρχονταν από μυστικά κρατικά κονδύλια και εισφορές ιδιωτών από τον επιχειρηματικό κόσμο, τις οποίες συνέλεγε μόνος του. Δηλαδή, εισέπραττε, κατ' εντολήν του κυρίου Πάγκαλου, τεράστια χρηματικά ποσά προς ενίσχυση του αγώνα του κουρδικού λαού, τα οποία -κατά δήλωσή του-είτε διέθετε μόνος του είτε παρέδιδε στους εκπροσώπους του PKK (...) Ο Θεόδωρος Πάγκαλος χρησιμοποιούσε τον Αντώνη Ναξάκη σαν ανάχωμα και σαν εκτελεστή των αποφάσεων του για τη στήριξη των Κούρδων, δεδομένου ότι ο απελευθερωτικός αγώνας των Κούρδων ήταν μια επικίνδυνη (sic) πλαγιοκόπηση του τουρκικού επεκτατισμού εναντίον της Ελλάδος. Στη διαμόρφωση αυτής της πρωτοβουλίας είχαν συμμετάσχει πολλά υψηλόβαθμα, αλλά και χαμηλόβαθμα στελέχη της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης και φυσικά επρόκειτο για επιχειρήσεις απόρρητες και πανάκριβες στην υλοποίησή τους, αλλά απαραίτητες για τη στήριξη της εθνικής στρατηγικής".

Στον "Αδέσμευτο" την ίδια μέρα (26/11) δίδονται από τον Αντώνη Ναξάκη ορισμένες άλλες, επίσης σημαντικές, πληροφορίες: "Ο Πάγκαλος ξεκίνησε τον αγώνα για το Κουρδικό το 1990 και αυτός με είχε συμβουλέψει να πάω στη Ν.Δ και να φτιάξω τη Διακομματική Επιτροπή όταν ακόμη το ΠΑΣΟΚ ήταν αντιπολίτευση. Όταν ο ίδιος ήταν αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών στήριζε όλες τις ενέργειές μου και ως υπουργός Εξωτερικών συνέχιζε να στηρίζει έντονα και ρεαλιστικά τον αγώνα". Στο ίδιο δημοσίευμα λύνονται και άλλοι γρίφοι της "ελληνοκουρδικής" και "κουρδοκυπριακής φιλίας": "Ουσιαστικά αυτός που πλήρωσε και δολοφονήθηκε ήταν ο Θεόφιλος Γεωργιάδης, ο ομόλογός μου, γιατί είχε καταφέρει να σώσει δύο διαφορετικούς χώρους. Δηλαδή ένωσε τη δεξιά πτέρυγα με το ΕΔΕΚ και την Εκκλησία. Μάλιστα, πέντε-έξι ημέρες πριν τη δολοφονία του, το 1994, ήμασταν ο Μπαντουβάς, ο Κυπριανού, ο Γεωργιάδης κι εγώ στις Βρυξέλλες, στο Σέρατον, όπου έγιναν τα εγκαίνια του εξόριστου κοινοβουλίου του Κουρδιστάν που ήταν δική μας πρωτοβουλία και ενέργεια. Τέλος να σημειωθεί ότι ο άνθρωπος που διαδέχτηκε τον Γεωργιάδη στην Κύπρο είναι ο Λάζαρος Μαύρος". Εμείς απλώς θυμίζουμε ότι ο Οτσαλάν -όπως έχει αποδειχτεί- κατείχε ήδη από τις ημέρες που βρισκόταν στη Ρώμη (Ιανουάριος 1999) και ως την ώρα που έπεσε στα χέρια των διωκτών του, το αυθεντικό διαβατήριο του Λάζαρου Μαύρου, με αλλαγμένη βέβαια τη φωτογραφία.

Προς νέους "ανένδοτους";

Φυσικά η αντεπίθεση του κ. Ναξάκη δεν περιορίζεται στην παρουσίαση των ως τώρα ανομολόγητων πεπραγμένων των ελληνικών υπηρεσιών (τα οποία ως τώρα όποιος επιχειρούσε έστω και να τα υποθέσει, η παρέα του κ. Ναξάκη τον ταύτιζε με την τουρκική ΜΙΤ), αλλά και στην κήρυξη του "ανένδοτου αγώνα" κατά της "προδοσίας Σημίτη". Αλλά αυτή η πλευρά είναι από χρόνια ορατή στη δημόσια ζωή. Η επιθυμία των Ελλήνων εθνικιστών, από όλο το σχεδόν το πολιτικό φάσμα, να μην αφήσουν τη χώρα να προχωρήσει σε διάλογο και ειρηνική διευθέτηση των διαφορών της με την Τουρκία και τις άλλες όμορες χώρες, είναι πασίγνωστη. Το νέο επομένως, που φέρνει σήμερα ο οξύθυμος αρχιπλοίαρχος δεν είναι η ιδεολογική "τουρκοφαγία" του χώρου στον οποίο εξελίχθηκε, πρωταγωνίστησε και εξακολουθεί να πολιτεύεται, έστω με κομμένα τα φτερά. Το σημαντικό είναι ότι κανένα από τα παρελθόντα "κινήματα" στα οποία μπλεκόταν αυτός και η γνωστή διακομματική παρέα του, δεν ήταν τόσο αυθόρμητο και ρομαντικό όπως αυτοδιαφημίζονταν. Οι πρωτοβουλίες "εθνικής αφύπνισης" ή, καλύτερα πολεμικής προετοιμασίας (για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους) και η δήθεν άδολη υποστήριξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του κουρδικού λαού αποδεικνύεται ότι κατά κανόνα είχαν ηθική και υλική στήριξη από τις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες. Για πολλούς υπερπατριώτες τα "εθνικά θέματα" ήταν και είναι ένα αξιοζήλευτο επάγγελμα. Το δόγμα "ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου", ήταν περισσότερο πραγματικό και σχεδιασμένο απ' όσο μπορούσαμε να φανταστούμε όταν το κριτικάραμε. 

Πριν γράψουμε αυτές τις γραμμές ρωτήσαμε τον ίδιο τον αρχιπλοίαρχο αν όσα διαβάσαμε στις δυο κυριακάτικες εκδόσεις αποδίδουν με ακρίβεια τα λεγόμενά του. Αν ανταποκρίνονται στα γεγονότα όπως τα έζησε. "Μέχρι κεραίας", μας απάντησε. Στο δικό του το μυαλό, φυσικά, τώρα που ο Σημίτης ολοκληρώνει την "προδοσία" με την Τουρκία και αφού "πούλησε" τον Οτσαλάν, το να βγουν στη φόρα όλα όσα στο άμεσο παρελθόν η τουρκική διπλωματία και η προπαγάνδα καταλόγιζαν εναντίον της Ελλάδας δεν έχει πια καμία σημασία. Το PKK δεν είναι πια ένα αποσχιστικό ένοπλο κίνημα. Ο Κολοκοτρώνης-Οτσαλάν δεν μπορεί να διαμελίσει την Τουρκία. Ο,τι έχει απομείνει στην ηγεσία του (τέως) εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος προσπαθεί να διαπραγματευτεί μια έντιμη ειρήνη με την τουρκική εξουσία. Προσβλέπει στην ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, θεωρεί ότι από εκεί περνά ο δρόμος για τα δικαιώματα της κουρδικής κοινότητας, και πάντως αποφεύγει να ξαναμπλέξει με τους οπλαρχηγούς και τους ειδήμονες του ΥΠΕΞ, της ΕΥΠ, των "Δικτύων", των ΜΜΕ και των "εθνικών θεμάτων" γενικότερα. Αλλωστε στις τελευταίες πρες κόνφερανς του PKK στην Αθήνα δεν είδαμε καμιά από τις γνωστές "διακομματικές" προσωπικότητες που τα προηγούμενα ηρωϊκά χρόνια πλαισίωναν, ζωσμένοι με φυσεκλίκια περίπου, το κουρδικό κίνημα.

Το ενδιαφέρον μας στράφηκε, προφανώς, και προς την πλευρά του κ. Πάγκαλου. Ζητήσαμε ένα σχόλιό του, θεωρώντας ότι οι αναγνώστες μας το δικαιούνται. Ακόμα περιμένουμε. 

(Ελευθεροτυπία, 2/12/2000)