Οι αποκαλύψεις του «Ιού» για τις σχέσεις Μπιν Λάντεν - CIA ενόχλησαν την αμερικανική διπλωματία



Η CIA, ο Μπιν Λάντεν και η πρεσβεία

Το ρεπορτάζ του «Ιού» την περασμένη Κυριακή γύρω από τη στενή συνεργασία του Μπιν Λάντεν με τη CIA κατά τη δεκαετία του '80 (την εποχή του ανταρτοπόλεμου εναντίον των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν), προκάλεσε την άμεση αντίδραση της διπλωματικής αποστολής των ΗΠΑ στη χώρα μας. 

Με e-mail του προς τον «Ιό», ο πολιτικός σύμβουλος της πρεσβείας, Μπρέιντι Κίσλινγκ, υποστηρίζει ότι στην πραγματικότητα οι ΗΠΑ ουδέποτε συνεργάστηκαν με το σημερινό «αρχιτρομοκράτη». Ταυτόχρονα, ο διπλωμάτης επιστολογράφος μας προχωρεί σε κάποιες (εξαιρετικά διακριτικές, είναι αλήθεια) αυτοκριτικές παραδοχές γύρω από την πάλαι ποτέ «τακτική» συμμαχία της χώρας του με τους ακραίους ισλαμιστές εναντίον της «αυτοκρατορίας του κακού» - όπως ο τότε πρόεδρος Ρέιγκαν αποκαλούσε την ΕΣΣΔ. 

Δημοσιεύουμε αυτούσιο το κείμενο της επιστολής του κ. Κίσλινγκ προς τον «Ιό», σε δική μας μετάφραση. Η επιχειρηματολογία του πολιτικού γραμματέα της αμερικανικής πρεσβείας κάθε άλλο παρά διαψεύδει το κείμενό μας. Συγκεκριμένα:

α) Βασικό επιχείρημα του κ. Κίσλινγκ είναι μια δήλωση του Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ σε πρόσφατη εκπομπή του Αλέξη Παπαχελά (MEGA 13.9.01), ότι η κυβέρνηση της Ουάσιγκτον ουδέποτε συνεργάστηκε απευθείας με τον ίδιο τον Οσάμα Μπιν Λάντεν ή την ομάδα του, κατά τη διάρκεια των δωδεκάμισι χρόνων που οι ΗΠΑ χρηματοδοτούσαν, εξόπλιζαν και καθοδηγούσαν το ισλαμικό αντάρτικο των μουτζαχεντίν (1980-92). Η υποχρέωση του κ. Κίσλινγκ -και κάθε Αμερικανού διπλωμάτη- να επαναλάβει αυτούς τους ισχυρισμούς είναι κατανοητή, όπως ηλίου φαεινότερη είναι και η αξιοπιστία τέτοιου είδους διαψεύσεων. Πόσο μάλλον όταν η σχέση του Μπιν Λάντεν με τη CIA ομολογείται χωρίς περιστροφές από τον ίδιο τον Μίλτον Μπέρντεν, σταθμάρχη της υπηρεσίας στην περιοχή (συνέντευξή του στην εκπομπή Frontline του αμερικανικού δικτύου PBS) και περιγράφεται από έγκυρα ΜΜΕ, όπως η βρετανική Guardian (13.9.01), η παρισινή Le Monde (14.9.01) και το BBC (18.9.01). Οσον αφορά τη φερεγγυότητα των αποκαλύψεων αυτού του είδους, σε αντιδιαστολή προς τις επίσημες δηλώσεις, αρκεί να θυμηθούμε ότι ακόμη και η ίδια η ανάμιξη της CIA στο αντισοβιετικό αντάρτικο του Αφγανιστάν αναφέρθηκε για πρώτη φορά σε αμερικανικά έντυπα (όπως οι N.Y.Times και τα περιοδικά «New Republic» και «Time») το 1981-84, πολλά χρόνια πριν από την επίσημη ομολογία. Ο πρώτος επίσημος, άλλωστε, που έσπασε αυτό το άτυπο εμπάργκο δεν ήταν Αμερικανός, αλλά ο Πακιστανός διαχειριστής του προγράμματος, στρατηγός Μοχάμαντ Γιουσάφ - στο βιβλίο «Η αρκουδοπαγίδα» που εξέδωσε το 1992. 

β) Ο επιστολογράφος μας υποστηρίζει ότι «παραπλανηθήκαμε από τις δευτερογενείς πηγές μας». Βέβαια, δεν διαθέτουμε «πρωτογενείς» πηγές για τη συνεργασία Μπιν Λάντεν και CIA - ούτε τα συμβόλαια του ίδιου του Οσάμα με το Λάνγκλεϊ ούτε τα πρωτότυπα υπηρεσιακά έγγραφα για τη στρατολόγηση των 35.000 ξένων (μη Αφγανών) ισλαμιστών εθελοντών, που το δίκτυο της CIA, της σαουδαραβικής Ιστακμπαράτ και της πακιστανικής ISI μάζεψαν από τις τέσσερις γωνιές της υφηλίου και τους έστειλαν να πολεμήσουν κατά των «άθεων κομμουνιστών». Οι πηγές μας είναι «δευτερογενείς», αλλά απόλυτα αξιόπιστες: τα βιβλία των -ειδικευμένων στις εξελίξεις της περιοχής- δημοσιογράφων Τζον Κούλεϊ (του αμερικανικού ABC) και Αχμέτ Ρασίντ (των Daily Telegraph και Far Eastern Economic Review, συνεργάτη επίσης του BBC και του CNN), οι συνεντεύξεις του προαναφερθέντος στελέχους της CIA Μπέρντεν, και άλλων αρμόδιων παραγόντων στο PBS, καθώς και πλήθος διάσπαρτων δημοσιευμάτων σε δυτικά ΜΜΕ. 

Σύμφωνα με αυτές τις πηγές, ο Μπιν Λάντεν εκπαιδεύτηκε από τη CIA στον ανταρτοπόλεμο, κυρίως όμως ανέλαβε την οργάνωση των ισλαμικών «διεθνών ταξιαρχιών», που η υπηρεσία αποφάσισε το 1986 να στρατολογήσει, παράλληλα με το γνωστό εφοδιασμό των Αφγανών μουτζαχεντίν με τους τελευταίας τεχνολογίας φορητούς αμερικανικούς αντιαεροπορικούς πυραύλους «Στίνγκερ». 

Η όλη επιχείρηση περιγράφεται από έναν κατ' εξοχήν ενημερωμένο και φιλικό προς τους μουτζαχεντίν Γάλλο εμπειρογνώμονα, ως μια «κοινοπραξία» των μυστικών υπηρεσιών του Πακιστάν και της Σαουδικής Αραβίας με τη «Μουσουλμανική Αδελφότητα» του Ιορδανο-Παλαιστινίου Αμπντουλάχ Αζάμ (Olivier Roy «The failure of political Islam», Harvard University Press 1995, σ.117-8). Πρόκειται για τον ίδιο ακριβώς Αζάμ, δολοφονημένο κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες το 1989, που σε όλες τις βιογραφίες του Μπιν Λάντεν αναφέρεται ως στενός συνεργάτης, μέντορας και καθοδηγητής του σημερινού «αρχιτρομοκράτη»! Οσο για τη χρηματοδότηση του όλου εγχειρήματος από τη Σαουδική Αραβία, αυτή πραγματοποιήθηκε στη βάση συμφωνίας του συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, με τη μοναρχία του Ριάντ για ισοϋψείς «εισφορές» των δύο χωρών στο αφγανικό αντάρτικο (η περίφημη «dollar for dollar agreement» του Φεβρουαρίου 1980). 

γ) Δεν μπορούμε, ωστόσο, παρά να επισημάνουμε την υπερβολική «διακριτικότητα» του κ. Κίσλινγκ, όταν αναφέρεται σε «κατά κύριο λόγο έμμεση» βοήθεια των ΗΠΑ προς το ισλαμικό αντάρτικο. Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για ένα κολοσσιαίο πρόγραμμα, συνολικού ύψους 3 δισεκατομμυρίων δολαρίων (στα οποία πρέπει να προστεθούν όσα «συνεισέφεραν» η Σαουδική Αραβία και η «ατομική πρωτοβουλία» του ίδιου του Μπιν Λάντεν). 

δ) Εξίσου ενδιαφέρουσα είναι η υπόρρητη ταύτιση των ΗΠΑ με τη Σαουδική Αραβία. Η χώρα αυτή τελεί κάτω από ένα ακραίο ισλαμικό καθεστώς, μπροστά στο οποίο το θεοκρατικό Ιράν μοιάζει μάλλον με φιλελεύθερη δυτική κοινωνία... Πρόκειται ακριβώς για το φυτώριο θρησκευτικής μισαλλοδοξίας και κοινωνικής οπισθοδρόμησης μέσα στο οποίο εκτράφηκαν τόσο ο ίδιος ο Μπιν Λάντεν (Σαουδάραβας και όχι Αφγανός, ας μην το ξεχνάμε) όσο και -σύμφωνα με τα ίδια τα στοιχεία του ίδιου του FBI- οι μισοί περίπου από τους αεροπειρατές του πρόσφατου μακελειού της Ν. Υόρκης.

ε) Οσον αφορά, τώρα, τη σύγκριση που κάνει ο κ. Κίσλινγκ ανάμεσα στην υποστήριξη που η CIA παρείχε στους Αφγανούς ισλαμιστές και τη χρηματοδότηση του ΕΛΑΣ από τον αμερικανικό OSS και την ομόλογη βρετανική SOE, στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου: μια τέτοια σύγκριση αποδεικνύεται αστήρικτη από τα ίδια τα γεγονότα. Η βρετανική και αμερικανική υποστήριξη προς το ΕΑΜ δεν υπήρξε ποτέ ολόψυχη. Οι συμμαχικές υπηρεσίες έκαναν ό,τι μπορούσαν για να δημιουργήσουν «εναλλακτικές» και αντίπαλες προς το ΕΑΜ αντιστασιακές οργανώσεις της Δεξιάς, η δε αντι-ΕΑΜική δραστηριότητά τους ήταν δημόσια και πασιφανής ήδη από τα μέσα του 1943 - όσο για τα μετέπειτα, είναι σε όλους μας γνωστά. Στο Αφγανιστάν, απεναντίας, η CIA δεν περιορίστηκε στη βοήθεια προς τους μουτζαχεντίν όσο διαρκούσε η σοβιετική κατοχή, αλλά εξακολούθησε να τους ενισχύει πολιτικοστρατιωτικά μέχρι τέλους. Χαρακτηριστική είναι μια έκθεση της υπηρεσίας, το Νοέμβριο του 1999, οκτώ μήνες μετά την αποχώρηση και του τελευταίου Σοβιετικού στρατιώτη, η οποία μελετά τον ιδανικό συνδυασμό βοήθειας προκειμένου να έρθουν οι ισλαμιστές αντάρτες στην εξουσία (Reuters 19.11.99). 

στ) Αφήσαμε στο τέλος το ουσιαστικότερο: τη δήλωση του πολιτικού συμβούλου της αμερικανικής πρεσβείας ότι όποιος ξεσκεπάζει σκοτεινές πτυχές της πολιτικής των ΗΠΑ, τροφοδοτεί «αντικειμενικά» την «τρομοκρατία» ή τουλάχιστον εμποδίζει την πάταξή της - με άλλα λόγια, βρίσκεται στο απέναντι χαράκωμα της εξαγγελθείσας «σταυροφορίας» του «δυτικού πολιτισμού» κατά της «βαρβαρότητας». Πρόκειται για μια ελάχιστα συγκαλυμμένη επιστροφή στη θεωρία περί «συνοδοιπόρων» (αμερικανιστί: «fellow-travellers»), τις επιπτώσεις της οποίας γευθήκαμε αρκετά πικρά στο παρελθόν. Να υποθέσουμε πως η πρώτη συνέπεια της διεθνούς αντιτρομοκρατικής υστερίας που πυροδότησε η σφαγή της 11ης Σεπτεμβρίου, είναι επιστροφή σε αυτό ακριβώς το κατάμαυρο παρελθόν;

(Ελευθεροτυπία, 22/9/2001)