Οι φιλειρηνικές μεγαλοστομίες δεν ισχύουν για όλη την ελληνική επικράτεια


Η αμερικανική αποικία στη Σούδα
 

"Η ελληνική κυβέρνηση κάνει αξιοθαύμαστη δουλειά στον πόλεμο"
        (Τόμας Μίλερ, 8/4/2003)

Η αμερικανοβρετανική εισβολή στο Ιράκ, οι πάμπολλες αντιπολεμικές διαμαρτυρίες στις αμερικανονατοϊκές βάσεις στην Ελλάδα (όπως ο αποκλεισμός της αμερικανικής ναυτικής βάσης στο Μαράθι από 4.000 διαδηλωτές το περασμένο Σαββατοκύριακο), αλλά και μια δίκη που επρόκειτο να διεξαχθεί χθες στα Χανιά, έφεραν επιτέλους στην επιφάνεια τα άπλυτα των ελληνο-αμερικανικών "Συμφωνιών Αμυντικής Συνεργασίας". Δεν υπάρχει πλέον καμιά αμφιβολία για τον κεντρικό δολοφονικό ρόλο που παίζει το αμερικανικό "κρητικό αεροπλανοφόρο" με τις μονάδες του στο Ακρωτήρι, στο Μαράθι, στις Γούρνες, στο Ηράκλειο, στο Χάνι, στα Μάλια κ.λπ. Ελάχιστοι σήμερα πιστεύουν τις αμήχανες δηλώσεις περί μη συμμετοχής της ελληνικής κυβέρνησης στις ιμπεριαλιστικές εκστρατείες της πολεμικής μηχανής των Μπους-Μπλερ. Η αγωγή των στελεχών του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ κατά της κυβέρνησης (το πλήρες κείμενο στο "Ποντίκι", 10.4) για την αντισυνταγματική παραχώρηση των βάσεων υπέρ της παράνομης αμερικανικής επίθεσης κατά του Ιράκ, θα ανοίξει ουσιαστικά τη συζήτηση. 

Στις 8.7.1990, ωστόσο, όταν ο "υπερπατριώτης" Αντώνης Σαμαράς, τότε υπουργός Εξωτερικών, υπέγραφε την εξελιγμένη αποικιοκρατική συμφωνία με τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις, για λογαριασμό της κυβέρνησης Μητσοτάκη, το ...ελληνικό έθνος περί άλλων ετύρβαζε. Ηταν τότε που αναπτυσσόταν σχεδόν διακομματικά ο επιθετικός ελληνικός εθνικισμός κυρίως προς τα καταρρέοντα Βαλκάνια (με πρόσχημα τα "μουσουλμανικά τόξα που μας κύκλωναν" ή τον "σκοπιανό κίνδυνο") και χρειαζόταν τις πλάτες της υπερδύναμης για να γαυγίζει εκ του ασφαλούς. Αλλωστε, πάντοτε τα "εθνικά μας οράματα" βασίζονταν στις αρμονικές σχέσεις με τους δυτικούς "συμμάχους", έστω κι αν περίσσευαν (και περισσεύουν) οι αντιδυτικές κορώνες του πολιτικού προσωπικού για δημαγωγική κατανάλωση.

Συμφωνίες επίθεσης

Η συμφωνία του Σαμαρά, όπως είναι γνωστό, έγινε νόμος (1893/16.8.1990). Λειτούργησε άψογα για τα συμφέροντα των ΗΠΑ (και βεβαίως ενός τμήματος πετρέλαιο-λιανεμπόρων του ιθαγενούς πληθυσμού). Πρόσφατα, μάλιστα, εκσυγχρονίστηκε και συμπληρώθηκε -δίχως να αλλάζει η ουσία- από τον Γιώργο Παπανδρέου, όπως ακριβώς του το ζήτησε ο Κόλιν Πάουελ (νόμος 3108/10.2.2003). Με αυτούς ακριβώς τους νόμους θωρακίζεται μόνιμα η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στην Ελλάδα, ό,τι κι αν κατά καιρούς λέγεται για "εθνικά υπερήφανες" φιλειρηνικές διπλωματικές διαφοροποιήσεις. Εξασφαλίζεται δηλαδή το καθεστώς αποικίας: Μυστικότητα και πρακτικά απόλυτη ελευθερία των λειτουργιών της αμερικάνικης στρατιωτικής μηχανής, καταστρατήγηση σειράς διατάξεων του ελληνικού και του ευρωπαϊκού δικαίου και επιβολή συστήματος ετεροδικίας για το στρατιωτικό προσωπικό που εγκληματεί στην Ελλάδα, μέσα ή έξω από τις βάσεις. Πόσοι όμως έχουν μελετήσει αυτούς τους νόμους και πόσοι πραγματικά γνωρίζουν τι ακριβώς συμβαίνει με τις βάσεις; 

Στο αμερικάνικο "αεροπλανοφόρο της Κρήτης", πέρα από τους χιλιάδες μόνιμους και διερχόμενους αμερικανούς στρατιωτικούς, δουλεύουν και πολλές εκατοντάδες Ελληνες. Αλλοι άμεσα, ως πολιτικό ή στρατιωτικό προσωπικό μέσα στις βάσεις, κι άλλοι έμμεσα με χίλιες δυο ιδιότητες στο κράτος ή τον ιδιωτικό τομέα. Πολλοί επομένως έχουν να μας πουν τις καθημερινές ιστορίες τους, που μόνο ως φήμες φτάνουν στον υπόλοιπο ελληνικό πληθυσμό.

Ενας ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας μας διηγείται -με απόλυτη φυσικότητα- το πώς ανεβοκατεβαίνουν χιλιάδες φορές κάθε μήνα τα πάσης φύσεως μαχητικά και μεταγωγικά των ΗΠΑ με τη διαδικασία του "Emergency", χωρίς δηλαδή να δίνουν λογαριασμό σε καμιά ελληνική αρχή. Πολλοί Χανιώτες μαρτυρούν για το πλήθος των βαρέων πυρομαχικών που φορτώνονται και ξεφορτώνονται σχεδόν καθημερινά στις αεροπορικές και ναυτικές βάσεις, σαν να επρόκειτο για εμπόριο εσπεριδοειδών μακριά από τα ...αδιάκριτα βλέμματα των ελληνικών αρχών. Αλλοι μας δείχνουν σε ποια ξενοδοχεία των Χανίων αναπαύονται εκατοντάδες πιλότοι των B-52, των Stelth και των Α-10, λίγο πριν και λίγο μετά τους βομβαρδισμούς στο Ιράκ. Αν ρωτήσει κανείς στις ρεσεψιόν, στα γραφεία ενοικίασης αυτοκινήτων και αλλού, θα διαπιστώσει ότι οι χιλιάδες εξοδούχοι, αδειούχοι ή διερχόμενοι αμερικανονατοϊκοί στρατιωτικοί, κυκλοφορούν χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα, δίχως άδειες των ελληνικών συνοριακών αρχών. Προφανώς και δεν υφίστανται ούτε τελωνειακούς ελέγχους. Η εκτός των περιοχών "ευκολίας" Κρήτη είναι επίσης δικό τους έδαφος, όσο και οι χώροι που στρατοπεδεύουν ή κατακτούν.

Ανθρωποι της νομαρχίας Χανίων, αλλά και του ΓΕΝ, γνωρίζουν ότι γίνεται διακίνηση και ενδεχομένως εναπόθεση τοξικών αποβλήτων (δείτε το τελευταίο σχετικό ρεπορτάζ του Γιάννη Λυβιάκη, "Ε", 8.4.2003). Ο ίδιος ο νομάρχης Γ. Κατσανεβάκης προσπαθεί κατά καιρούς, μάταια όμως, να στείλει επιστημονικό συνεργείο να ελέγξει τις αμερικάνικες και τις νατοϊκές εγκαταστάσεις, ενώ οι καρκίνοι και οι παθήσεις του θυρεοειδούς, ιδίως στις περιοχές κοντά στο πεδίο βολής, έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Κατά εποχές εμφανίζεται κάποιος καθησυχαστικός αρμόδιος, ο οποίος, αν και δεν προσκομίζει τα απαιτούμενα επιστημονικά τεκμήρια, θα αποφανθεί ότι δεν βρέθηκε ραδιενέργεια. Στελέχη όμως των κρατικών υπηρεσιών υγείας στις ιδιωτικές τους συζητήσεις επιβεβαιώνουν την εξάπλωση των κρουσμάτων, αλλά κάτι τους εμποδίζει να πραγματοποιήσουν επίσημες επιδημιολογικές μελέτες. Ούτε την ανά νομό θνησιμότητα δεν έχει κανένας την περιέργεια να συγκρίνει, ώστε να φανεί ότι οι Χανιώτες πεθαίνουν πράγματι νωρίτερα από τους υπόλοιπους κατοίκους της χώρας.

Οταν οι ράμπο διασκεδάζουν

Τις πρώτες πρωινές ώρες της 2ας Φεβρουαρίου 2002, η κ. Μίνα Κάλλου επέστρεφε σπίτι της στο παλιό λιμάνι των Χανίων. Δύο εξοδούχοι Αμερικανοί ναύτες των υπηρεσιών Ασφαλείας της βάσης την ακολούθησαν, την έσυραν στα σκοτεινά, τη λήστεψαν και παραλίγο να τη στραγγαλίσουν. Αν δεν άκουγαν τις φωνές της κάποιοι διερχόμενοι, ίσως να την είχαν αποτελειώσει.

Πριν λίγους μήνες ο Βασίλης Σταυρακάκης τραυματίστηκε με στιλέτο και ληστεύτηκε, το ίδιο επαναλήφθηκε, πάλι από γλετζέδες ράμπο, με τον οδηγό ταξί Γιώργο Σκευάκη. Στις 6.1.2003 ένας άλλος αξιωματικός της πολεμικής αεροπορίας των ΗΠΑ, επίσης στα Χανιά, "ήρθε στο κέφι", έσπασε την πόρτα ενός σπιτιού και γρονθοκόπησε στο κεφάλι την ηλικωμένη γυναίκα που ζούσε εκεί. Τέτοια περιστατικά δεν είναι σπάνια στην "αποικία". Η περίπτωση όμως της κ. Κάλλου ξεχωρίζει, όχι μόνο για τη βιαιότητά της, αλλά και γιατί αποκαλύπτει τις ζοφερές όψεις του καθεστώτος της ετεροδικίας.

Η αστυνομία δεν ανακοίνωσε καν το συμβάν. Κι αν δεν έβρισκε το ίδιο το θύμα και οι φίλοι της το κουράγιο να ψάξουν και να πιέσουν προς όλες τις κατευθύνσεις, ίσως να μην είχαν εντοπιστεί οι ένοχοι. Αλλά και όταν οι δράστες Τζόσουα Βόσλερ και Στήβεν Ράιτ ομολόγησαν τη "μεθυσμένη" τους πράξη, η ελληνική δικαιοσύνη δεν θα ακολουθούσε την αυτονόητη διαδικασία. Οπως μας λέει ο δικηγόρος της κ. Κάλλου, Γιάννης Φωτόπουλος, "τόσο οι περιοριστικοί όροι που τέθηκαν στην αρχή, όσο και η προφυλάκισή τους, που αποφασίστηκε εφόσον δεν κατέθεσαν τις χρηματικές εγγυήσεις που τους είχαν επιβληθεί, επαφίενται στην αμερικάνικη διοίκηση της βάσης της Σούδας". Αυτά λέει ο ελληνικός νόμος του 1990 και του 2003 για τους Αμερικανούς στρατιωτικούς.

"Μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεση, οι Αμερικανοί μπορούν να κάθονται στη βάση τους", τονίζει ο κ. Φωτόπουλος. Κανένας όλο αυτό το διάστημα δεν μπορούσε να ελέγξει αν οι δυο ληστές εξέτιαν όντως την ποινή τους ή κάποια άλλη μορφή περιορισμού. Αρκούσε μια ευγενική επιστολή του διοικητή της βάσης πλοιάρχου Χέφελ προς την "Αρμόδια Εισαγγελική Αρχή" (15.7.2002) ότι "οι στρατιωτικές αρχές των ΗΠΑ βεβαιώνουν την παρουσία του Ράιτ και του Βόσλερ για όσο χρόνο παραμένουν εν ενεργεία στρατιωτικοί, ενώπιον κάθε αρμόδιας ελληνικής δικαστικής αρχής σε οποιαδήποτε διαδικασία που απαιτεί την παρουσία τους". 

Το μόνο που έμενε στις δικαστικές αρχές των Χανίων ήταν να διεκπεραιώνουν μια απίθανη γραφειοκρατική διαδικασία (στην οποία επεμβαίνει η αμερικανική Πρεσβεία, τα ελληνικά υπουργεία Εξωτερικών και Δικαιοσύνης) προσπαθώντας να αποκρούσουν το "νόμιμο" αίτημα των ΗΠΑ "για παραίτηση από ποινική δικαιοδοσία της υπόθεσης Βόσλερ και Ράιτ" (επιστολή της Αμερικάνικης Πρεσβείας στον Πρέσβη Ι. Μουρίκη, ΥΠΕΞ, 9.8.2002). Με λίγα λόγια, αν δεν υπήρχε η διαρκής κινητοποίηση μεγάλου μέρους της χανιώτικης κοινωνίας, οι δυο ληστές δεν θα δικάζονταν από τους φυσικούς δικαστές τους.

Αλλά η υπόθεση δεν σταματά εδώ. Λίγες μέρες πριν την καθορισμένη δικάσιμο, και ενώ ήταν περισσότερο από βέβαιο ότι τουλάχιστον ο ένας από τους δύο ράμπο θα αντιμετώπιζε ποινή το λιγότερο πέντε ετών (άρθρα 45 & 380 παρ. 1 Π.Κ), ο διοικητής της βάσης κ. Χέλερ ξαναχτυπά: "Βρισκόμαστε στην δυσάρεστη θέση να σας ενημερώσουμε", γράφει στις 31.3.2003 προς τον εισαγγελέα Πρωτοδικών Χανίων, "ότι ο MASA JOSHUA VOSSLER, του οποίου η ποινική δίκη έχει ορισθεί για τις 11.4.2003, ξέφυγε από την κράτηση των ΗΠΑ και είναι ήδη δραπέτης. Οι στρατιωτικές και πολιτικές αστυνομικές αρχές των ΗΠΑ ήδη κάνουν εντατικές προσπάθειες να εντοπίσουν και να συλλάβουν τον MASA VOSSLER (...) Οι ΗΠΑ λαμβάνουν την ευκαιρία να εκφράσουν μια ακόμα φορά τον σεβασμό και την εκτίμησή τους".

Η κοροϊδία είναι προφανής. Θα περίμενε κανείς, έστω και για τα μάτια του κόσμου, η ελληνική δικαιοσύνη να ασκήσει δίωξη εναντίον όσων ευθύνονται για την "απόδραση" του ράμπο. Είναι όμως ποτέ δυνατόν να φανταστούμε κοτζάμ πλοιάρχους του ανίκητου Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ να κάθονται στο ταπεινό εδώλιο ενός χανιώτικου δικαστηρίου; 

Προβλέπουμε νέα μετεξέλιξη των "τεχνικών Συμφωνιών C.T.A, μεταξύ της Ελληνικής Δημοκρατίας και των ΗΠΑ", όπου ρητά θα απαγορεύεται κάθε εμπλοκή της ελληνικής δικαιοσύνης στις "εσωτερικές υποθέσεις" των αποικιοκρατών.

(Ελευθεροτυπία, 12/4/2003)