Απάντηση για την πλαστογραφία ιστορικού ντοκουμέντου στη Φλώρινα
 

Η «ποικιλία» στην ανάγνωση της ιστορίας

Στο ρεπορτάζ του «Ιού» για την πρωτοφανή πλαστογράφηση ιστορικού ντοκουμέντου για τη Μακεδονία, που αποκαλύφθηκε σε πρόσφατο συνέδριο του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας («Η αλήθεια άργησε 16 χρόνια», 9/6/07), απαντά με επιστολή της η Σ. Ηλιάδου-Τάχου, επίκουρη καθηγήτρια Ιστορίας.

Η κυρία Τάχου υποδεικνύει προς το διευθυντή της «Ε» το πρωτοφανές, δηλαδή «να σχολιαστεί και από άλλους συντάκτες, μέσα από τη δική τους οπτική γωνιά» η υπόθεση. Πάλι καλά που δεν μας λέει και τι πρέπει να της απαντήσουμε. Η επιστολή φέρει τίτλο «Προς μια αναστροφή των συμβόλων: από την εθνικοφρονητική πλαστογράφηση στο προοδόπληκτο ιδεολογικό τζιχάντ». Την παραθέτουμε στη συνέχεια, αφήνοντας αυτούσιο το γλωσσικό ιδίωμα της επιστολογράφου:

Η επιστολή

1 Στο συγκεκριμένο άρθρο αποπειραθήκατε, καίτοι μη ειδικοί, να διαχωρίσετε τους εισηγητές του Συνεδρίου σε αληθινούς επιστήμονες και θλιβερούς πλαστογράφους, αναφέροντας ονόματα και όχι κριτήρια και επομένως μας θυμίσατε τις αλήστου μνήμης εποχές του ιδεολογικού στιγματισμού των αντιφρονούντων, από την ανάποδη όμως.

2 Στο ίδιο άρθρο προβήκατε σε ταυτόχρονη επιλογή επιστημονικών αναστημάτων που διανύουν μια από τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας τους και σε απαξίωση, διά της εσκεμμένης παραλείψεως ή αποσιωπήσεως, των λοιπών 30 συνέδρων, αλιεύοντας πάντοτε σε θολά ύδατα.

3 Τέλος, η εστίαση των 2/3 του αφιερώματος του Ιού στο συνέδριο, σε εισήγηση έμμεσα σχετική με το κυρίαρχο αντικείμενό του, καταδεικνύει, αν μη τι άλλο, την αδιαφορία για το κυρίαρχο θέμα του Συνεδρίου, τον Τζουμαλί, ο οποίος φάνηκε ότι λειτούργησε πλέον μόνο ως πρόφαση για να ειπωθούν μερικές ιστορικές αλήθειες η έκφραση των οποίων καθιστούσε επιτακτική την προϋπόθεση της χρήσεως αντιβιώσεως διά την καταπολέμησιν του ιού.

4 Είναι αναγκαίο να επισημανθεί ότι ο ακαδημαϊκός κρίνεται από τα κείμενα, τα άρθρα ή τα βιβλία που συγγράφει άμα τη εκλογή του, σε επιστημονικά περιοδικά ελληνικά ή ξένα ή από ανακοινώσεις του σε ελληνικά και διεθνή συνέδρια. Δε λογοδοτεί για ασκήσεις επί χάρτου, εκθέσεις του Δημοτικού ή του Γυμνασίου, ακόμα κι αν αυτές εξυμνούσαν... π.χ. τη δικτατορία.

5 Ο αρθρογράφος-εισαγγελεύς-παντογνώστης κ.λπ. οφείλει να είναι ενημερωμένος για επόμενα δημοσιεύματα του ερευνητή που σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με το θέμα που εξετάζεται και αποτελούν πιο ώριμες προσεγγίσεις του: [σ.σ. Στη συνέχεια η επιστολογράφος παραθέτει τους τίτλους 5 άρθρων και 5 μονογραφιών. Και συνεχίζει:] Αλλά δυστυχώς ο συντάκτης του άρθρου απεφάνθη καίτοι... αμελέτητος ή... αμελητέος.

6 Ο ανιχνευτής ή κοινώς το λαγωνικό του Ιού που παρακολούθησε το συνέδριο αγνόησε φευ και τις 3 ανακοινώσεις στις οποίες συμμετείχαμε με τον Αναπληρωτή Καθηγητή Ανδρέα Ανδρέου ή τον Γιάννη Μπέτσα και οι οποίες αναφέρθηκαν κατά σειρά στην αριθμητική υπεροχή του μουσουλμανικού στοιχείου στη Φλώρινα του 1915, στην πρόθεση ρητής επαναπροσέγγισης του Αρχείου της Δημογεροντίας, μέρος του οποίου ήταν και η κορυφαία ανακοίνωση του συνεδρίου και τέλος στην καταγραφή όλων των μορφών εκπαίδευσης στην πόλη της Φλώρινας. Απαξίωση και ανοχή του ουτιδανού ή επιλεκτική μνήμη;

7 Η από μέρους μου σιωπηλή ανοχή της διαφορετικής προσέγγισης του συναδέρφου, ο οποίος σημειωτέον στα πλαίσια μιας εξίσου αξιοσημείωτης αυτοσυγκράτησης δεν αποκάλυψε κατά την προφορική του εισήγηση ούτε το όνομα της συντάκτριας ούτε εκείνο του φορέα έκδοσης, απορρέουν από το σεβασμό μου στις ποικίλες αναγνώσεις της ιστορίας.

8 Τέλος η αξιολόγηση των ποικίλων εκφάνσεων της ιστορικής αλήθειας δεν είναι δουλειά των δημοσιογράφων αλλά των ιστορικών. Στην αντίθετη περίπτωση περνούμε από μια ανώριμη και κατακριτέα τάση εθνικοφρονητικής πλαστογράφησης της ιστορίας, σε ένα ιδιότυπο ιδεολογικό τζιχάντ, με τιμητές τους δημοσιογράφους, εξαφανισμένη όχι πια τη φωνή των σλαβοφώνων όπως άλλοτε, αλλά εκείνη των ελληνοφώνων και με την ιστορική αλήθεια φευγάτη οριστικά για τα επόμενα 1.000 χρόνια... Γιατί το γεγονός ότι έχουν πλέον αναστραφεί τα σύμβολα των θεών που υπηρετούνται δεν καθοσιώνει αυτό καθεαυτό το ιδεολογικό τζιχάντ σας... αυτό το τζιχάντ που έχει μόνο ηττημένους...

9 ΥΓ. Και μια απορία: Με δεδομένο το γεγονός της παρασιώπησης του ονόματός μου στα πλαίσια της προφορικής ανακοίνωσης και με εξίσου δεδομένη τη μη ολοκλήρωση προς το παρόν των πρακτικών, τι είδους θαύμα επιτέλεσε το δημοσιογραφικό σας δαιμόνιο και πώς άραγε αποκάλυψε κρυμμένα στοιχεία, εν ονόματι βέβαια πάντα της υγιούς ενημέρωσης και της επιστημονικής αλήθειας; Συγχαρητήρια, κύριοι, για την ετοιμότητά σας στη διαδικασία της αποκατάστασης της αντικειμενικής ιστορίας. Αυτής του θετικισμού του Ranke που άνθησε τον προηγούμενο αιώνα!

                                                   Σοφία Ηλιάδου-Τάχου

Η απάντηση του «Ιού»

Τα περισσότερα από όσα γράφει στην απάντησή της η κ. Η.-Τ. είναι παντελώς άσχετα με το ζητούμενο. Για την κ. Η.-Τ. έμεναν δύο μόνο λύσεις: είτε να σιωπήσει είτε να αποδεχτεί το σφάλμα και να το αποκαταστήσει με γενναιότητα την αλήθεια. Προτίμησε να κάνει κάτι μεσοβέζικο: να παραδεχτεί μεν την πλαστογράφηση, αλλά να την γαρνίρει με διάφορα σχόλια επικριτικά για τον Ιό και επαινετικά για τον εαυτό της.

Ακολουθώντας την αρίθμησή της σημειώνουμε:

1-2 Πουθενά δεν διαχωρίσαμε στο κείμενό μας «αληθινούς επιστήμονες» και «πλαστογράφους». Αντιθέτως, υποστηρίξαμε ότι «στο σύνολό τους οι εισηγήσεις είχαν μπολιαστεί από το ανθρωπιστικό, αντιπολεμικό και αντιεθνικιστικό πνεύμα του Τζουμαλί». Ούτε πουθενά επιλέξαμε «επιστημονικά αναστήματα». Κατά συνέπεια η κ. Η.-Τ. συνεχίζει ακόμα να «διαβάζει» με τον ίδιο τρόπο που «διάβαζε» και το 1991. Διαβάζει δηλαδή ό,τι θέλει.

3 Με τον Τζουμαλί έχουμε ασχοληθεί εκτενώς σε ειδικό αφιέρωμα («Η τελευταία αρπαχτή των Βαλκανίων»), το οποίο αποτέλεσε αφορμή και για ανακοίνωση στο Συνέδριο. Ούτε αυτό το πήρε χαμπάρι η κ. Η.-Τ.; Πάντως, είτε το θέλει είτε όχι, η είδηση από το Συνέδριο ήταν η δική της πλαστογραφία.

4 Αν είναι έτσι, γιατί δεν μας λέει απλά η κ. Η.-Τ. ότι το άρθρο της αυτό ήταν «άσκηση επί χάρτου», το δε ημικρατικό περιοδικό «Αριστοτέλης» κάτι σαν τη «Διάπλαση των παίδων» για εθνικόφρονες; Και αν ισχύει αυτό, τότε γιατί συνεχίζει να περιλαμβάνει αυτή τη νεανική αμαρτία στις «επιστημονικές» της δημοσιεύσεις;

5 Λυπούμαστε, αλλά το τελευταίο που μας ενδιαφέρει είναι να μελετήσουμε το σύνολο του έργου της κ. Η.-Τ. Ας μας υποδείξει σε ποιο απ' αυτά τα «ώριμα» έργα της περιλαμβάνεται η αποκατάσταση της αλήθειας και η αυτοκριτική για τη λαθροχειρία. Γνωρίζουμε την απάντηση: πουθενά.

6 Το ίδιο ισχύει και για τις ανακοινώσεις της στο Συνέδριο. Τις έχουμε όλες καταγραμμένες. Πουθενά δεν υπάρχει ανασκευή της πλαστογράφησης.

7 Εδώ αρχίζει να σηκώνει ο αναγνώστης τα χέρια ψηλά. Πώς μπορεί να ονομαστεί «διαφορετική προσέγγιση» η ανοιχτή καταγγελία της πλαστογράφησης; Και πώς μπορεί κανείς να ονομάσει «ποικίλες αναγνώσεις» την παραποίηση των ονομάτων σε ένα ιστορικό ντοκουμέντο;

8 Στο σημείο αυτό διαφαίνεται για πρώτη φορά απόπειρα αυτοκριτικής. Δυστυχώς, είναι τόσο διακριτική και κακοδιατυπωμένη που πρέπει κανείς να την ξαναδιαβάσει για να αντιληφθεί ότι η κ. Η.-Τ. αναφέρεται στον εαυτό της όταν μιλά για «ανώριμη και κατακριτέα τάση εθνικοφρονητικής πλαστογράφησης της ιστορίας». Αλλά αντί να σταθεί σ' αυτό, επιχειρεί να συμψηφίσει τη δική της «ανώριμη τάση» και τη δική της «εθνικοφρονητική πλαστογράφηση» με κάποιους φανταστικούς σημερινούς εχθρούς που επιδίδονται σε ιδεολογικό τζιχάντ (;).

9 Οσο για τη μη αναφορά του ονόματός της από τον εισηγητή που έκανε την αποκάλυψη, ελπίζουμε να μη φαντάζεται η κ. Η.-Τ. ότι υπήρχε έστω και ένας σύνεδρος (εξαιρουμένων των Τούρκων) που δεν κατάλαβε ποιος υπήρξε ο αυτουργός της πλαστογράφησης.

Και ειλικρινά δεν χρειάστηκε να επιστρατεύσουμε κανένα δημοσιογραφικό δαιμόνιο για να ανακαλύψουμε το περιοδικό «Αριστοτέλης», στο οποίο δημοσιεύθηκε το άρθρο της. Το συγκεκριμένο τεύχος βρίσκεται στη βιβλιοθήκη μας, όπως πιστοποιείται και από τη φωτογραφία που δημοσιεύουμε.

Κατανοούμε απολύτως τη δύσκολη θέση στην οποία έχει περιέλθει η κυρία Ηλιάδου-Τάχου. Και αναγνωρίζουμε την απόπειρα αυτοκριτικής, όσο ελλιπής και αν είναι αυτή. Αλλά είτε το θέλει είτε όχι, στο Συνέδριο του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας για τον Τζουμαλί αποκαλύφθηκε μια ανοιχτή πλαστογράφηση ενός ιστορικού ντοκουμέντου. Και την πλαστογράφηση αυτή τη διέπραξε η ίδια. Τελεία και παύλα.

Το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον για την υπόθεση αυτή συνίσταται στο ότι για πρώτη φορά αποκαλύπτεται μέσα στο πλαίσιο της ακαδημαϊκής κοινότητας ότι η εθνικιστική υστερία για το Μακεδονικό στις αρχές της περασμένης δεκαετίας είχε θύμα την ιστορική αλήθεια και από την ελληνική πλευρά και όχι μόνο απ' αυτούς που ονομάζουμε «πλαστογράφους» και «σφετεριστές».

Δυστυχώς, εκείνη την περίοδο έγιναν πολύ χειρότερες, δήθεν «εθνωφελείς» κακοποιήσεις της ιστορικής αλήθειας. Είναι ελπιδοφόρο ότι το Πανεπιστήμιο αρχίζει να ερευνά και να συζητά τα πάντα με πιο κριτικό μάτι. Γιατί αν περιμέναμε από τα εντεταλμένα κρατικά ιδρύματα, μάλλον θα κάναμε λάθος. Αρκεί να θυμηθούμε ότι στη θέση του προέδρου της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών έχει τοποθετηθεί ο αντιπρόεδρος της Συμβουλευτικής Επιτροπής του δικτάτορα Παπαδόπουλου.

(Ελευθεροτυπία, 30/6/2007)