Πατριωτικά αντίβαρα στην εξέγερση

Ποιους ενοχλεί η έκρηξη των νέων
 

Το ρεπορτάζ του «Ιού» για την ενιαία εχθρική στάση του λεγόμενου «πατριωτικού χώρου» απέναντι στη νεανική εξέγερση του Δεκέμβρη (1.2.09) προκάλεσε δύο απαντήσεις.

Ο Ανδρέας Σταλίδης του ηλεκτρονικού περιοδικού «Αντίβαρο» γράφει: «Ο Ιός κατά τη συνήθη τακτική του εφευρίσκει μία δήθεν ομοιότητα απόψεων σε σχέση με την "εξέγερση της νεολαίας του Δεκεμβρίου 2008" και τσουβαλιάζει δεκάδες πρόσωπα, περιοδικά και τάσεις, συνωστίζοντάς τα κάτω από μία φανταστική ομπρέλα.

Ο σκοπός του Ιού είναι ολοφάνερος: η μεταβίβαση κεφαλαίου απαξίωσης και μειωμένης αξιοπιστίας από όσους ήδη θεωρούνται περιθωριακοί σε τάσεις που αποτελούν αξιοπρόσεκτο πόλο, διαθέτουν κύρος ή ενημερώνουν το κοινό τους από μία σκοπιά εναλλακτική των κυρίαρχων ΜΜΕ. Εάν καθίσουν στο ίδιο τραπέζι ο Α και ο Β, τότε ο αξιόπιστος Α αποκτά αυτομάτως τη μειωμένη αξιοπιστία του Β. Αυτή είναι η λογική του Ιού, ο οποίος πλάθει ένα τέτοιο φανταστικό τραπέζι για να πετύχει το στόχο του. Τα κείμενα και τα αποσπάσματα που παρατέθηκαν είναι τόσο ανόμοια που και ο μεγαλύτερος συνωμοσιολόγος θα δυσκολευόταν να τα παρουσιάσει δεμένα σε ένα δημοσίευμα.

Συγκεκριμένα για το Αντίβαρο φαίνεται πως δεν έχουν χωνέψει ότι κατάφερε να συσπειρώσει με επιτυχία ετερόκλητες δυνάμεις κάτω από ένα πάνδημο αίτημα που αντλήθηκε από τη συλλογική μας αυτοσυνειδησία (δηλαδή τη ζώσα μνήμη η οποία αντέδρασε στο περιβόητο βιβλίο Ιστορίας)».

Ο ίδιος ο συντάκτης της επιστολής επαίρεται, λοιπόν, για τη συμβολή του στη «συσπείρωση» των «ετερόκλητων δυνάμεων» που αποτέλεσαν το αντικείμενο του άρθρου μας. Στις αναλύσεις του «Αντίβαρου», που τσιτάραμε, διαβάζουμε ότι τα πρόσφατα «δεκεμβριανά» ήταν μια «πορτοκαλί επανάσταση» υποκινημένη από τις ΗΠΑ για να στριμώξουν τον «εθνικά υπερήφανο» Κωστάκη Καραμανλή. Αν το ίδιο ακριβώς λένε και οι λιγότερο ευπαρουσίαστες εκδοχές του «πατριωτικού χώρου», το πρόβλημα δεν είναι δικό μας. Πάει πολύ, ωστόσο, ο οικοδεσπότης αυτών των σεναρίων να κατηγορεί εμάς για «συνωμοσιολογία»!

Η δεύτερη αντίδραση προήλθε από τον Γιώργο Ρακκά, υπεύθυνο σύνταξης του περιοδικού «Αρδην» και της εφημερίδας «Ρήξη».

Το απαντητικό άρθρο που μας κοινοποίησε (με τίτλο «Μηχανικοί συνειδήσεων») δημοσιεύθηκε στην τελευταία «Ρήξη» (7.2.09), αναρτήθηκε σε διάφορες ιστοσελίδες του «πατριωτικού χώρου» κι αποτελεί μια εφ' όλης της ύλης συκοφαντική επίθεση κατά του «Ιού», καταγγέλλοντάς μας σαν τμήμα της «εξουσιαστικής κατασκευής συνειδήσεων» με την οποία «ο παγκόσμιος φιλελεύθερος καπιταλισμός ασκεί την κυριαρχία του» μετά το 1989!

«Για να έχει κανείς μια πιο σαφή εικόνα για το ρόλο της αριστερής πτέρυγας της σύγχρονης κυριαρχίας», διαβάζουμε, «δεν έχει παρά να ανατρέξει στο αρχείο του "Ιού της Κυριακής" στο διαδίκτυο. Γιατί τι άλλο έκανε τόσα χρόνια ο "Ιός" πέρα από το να παρέχει, σε τελική ανάλυση, ιδεολογικό άλλοθι στην παγκόσμια κυριαρχία και τους ντόπιους εκφραστές της; Οταν πέφτανε βόμβες στη Σερβία, ο "Ιός" μιλούσε για τον φασίστα Μιλόσεβιτς. Ομοίως, όταν οι Ισραηλινοί δολοφονούσαν παιδιά, τα τζιμάνια του "Ιού" είχαν αφιέρωμα στον ..."ελληνικό αντισημιτισμό". Κι όταν οι παχυλές τσέπες των Ελλήνων επιχειρηματιών, η πρεσβεία και τα πολιτικά τζάκια ζήτησαν "ελληνοτουρκική φιλία" με το γειτονικό φασιστικό και επεκτατικό κράτος και -συνακόλουθα- προώθησαν το βιβλίο Ιστορίας της Στ' Δημοτικού, πάλι ο "Ιός" πρόσφερε ύψιστες υπηρεσίες. Σ' αυτό το πεδίο δε τόσες, ώστε ο Τ. Κωστόπουλος -μέλος της συγγραφικής ομάδας και κύριος συγγραφέας των "μαργαριταριών" περί Αρδην και Ρήξης- συνεργάστηκε με την τουρκική Σαμπάχ σ' ένα άρθρο που αμφισβητούσε τη... γενοκτονία των Ποντίων(!)».

Δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί περισσότερες παραχαράξεις της πραγματικότητας, συμπυκνωμένες σε τόσο λίγο χώρο. Ευτυχώς το ηλεκτρονικό αρχείο του «Ιού» είναι προσπελάσιμο στους πάντες κι έτσι οι συκοφαντίες του κ. Ρακκά δεν είναι δύσκολο να ελεγχθούν. Την εποχή των νατοϊκών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας, π.χ., δεν τραγουδούσαμε βεβαίως σερβικά στρατιωτικά εμβατήρια (όπως ίσως θα 'θελε ο κ. Ρακκάς), αποκαλύψαμε ωστόσο στο ελληνικό κοινό τη χρήση απεμπλουτισμένου ουρανίου απ' την αμερικανική αεροπορία («Το απόρρρητο έγκλημα του ΝΑΤΟ», 18.4.99). Φως φανάρι ότι προσπαθούσαμε, οι ταλαίπωροι, να προσφέρουμε «ιδεολογικό άλλοθι» στην πολιτική των ΗΠΑ...

Εξίσου παραπλανητικά είναι τα περί «συνεργασίας» ενός μέλους του «Ιού» με τη «Σαμπάχ». Αυτό στο οποίο αναφέρεται ο κ. Ρακκάς δεν είναι παρά μια συνοπτική παρουσίαση του βιβλίου του Τάσου Κωστόπουλου «Πόλεμος κι Εθνοκάθαρση» απ' τον ανταποκριτή της εφημερίδας στην Αθήνα, Στέλιο Μπερμπεράκη (31.12.08). Προφανώς, η δημόσια συζήτηση για ένα βιβλίο που έκανε τέσσερις εκδόσεις μέσα σ' ένα χρόνο εντάσσεται κι αυτή σε σκοτεινούς σχεδιασμούς ιμπεριαλιστικών κέντρων!

Δεν μπορούμε, τέλος, να μη σχολιάσουμε την αυθαίρετη σύνδεση ανάμεσα στη σφαγή της Γάζας και τα δημοσιεύματά μας για την εγχώρια ναζιστική φιλολογία. Σύμφωνα με τον υπεύθυνο σύνταξης του «Αρδην» και της «Ρήξης», τα ισραηλινά εγκλήματα απαγορεύουν κάθε ενασχόληση με τα αντισημιτικά πονήματα του Πλεύρη ή το «Μάιν Κάμπφ» του Χίτλερ! Φταίμε εμείς, μετά, που μιλάμε για ενιαίο «πατριωτικό χώρο»;


Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και το υπόλοιπο κείμενο του κ. Ρακκά. Μεταξύ άλλων «αποκαλύπτει» ότι «καταγγέλλουμε συλλήβδην ως "λαϊκιστές", "οπισθοδρομικούς σκοταδιστές" ή "εθνικιστές"» τους... Ζαπατίστας, τον Τσάβες της Βενεζουέλας και τους "σκοταδιστές" Παλαιστινίους αγωνιστές». Δικαίωμα βέβαια του οποιουδήποτε να φαντασιώνεται τον εαυτό του σαν Ελληνα subcoman-dante, όχι όμως και να λέει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι: αρκεί μια πλοήγηση στο δικτυακό τόπο του «Ιού» για να διαπιστώσει κανείς τη σαφή, διαχρονική στάση μας τόσο στο Παλαιστινιακό όσο και απέναντι στο ελπιδοφόρο κίνημα του EZLN.

Εύγλωττα είναι και τα υπόλοιπα κείμενα του «αφιερώματος» στον «Ιό», που δημοσιεύονται στο ίδιο τεύχος της εφημερίδας του κ. Ρακκά. Εκεί μαθαίνουμε πως «το μόνο είδος αναγνώστη που διαβάζει ακόμα τον Ιό είναι ο επιπόλαιος αναγνώστης», αφού «ο Ιός πιάνει πάτο στο επίπεδο της πολιτικής ανάλυσης και είναι ανύπαρκτος στο επίπεδο της πρωτογενούς έρευνας», αποκαλούμαστε δε «νεοταξίτικη, εθνομηδενιστική πέμπτη φάλαγγα της χώρας», «ουτιδανοί οσφυοκάμπτες των κελευσμάτων που εμπνέονται από τα πλέον σκοτεινά παγκοσμιοποιητικά κέντρα», «φυσική συνέχεια των παρακρατικών» με τους οποίους «έχουμε αναλάβει αντίστοιχη δουλειά» κι «έχουμε περάσει από τα ίδια γραφεία», και άλλα συναφή (σ.15). Επιπλέον, η «Ρήξη» ανακαλύπτει (σ.13), άγνωστο πού, ότι «αρνούμαστε» τα... Σεπτεμβριανά του 1955 στην Πόλη!

Κατανοούμε φυσικά την ενόχληση του κ. Ρακκά από τη δημοσιοποίηση της εχθρικής στάσης του ίδιου και των εντύπων του απέναντι στην πρόσφατη νεανική εξέργερση. Θυμίζουμε ότι, σε πρωτοσέλιδο άρθρο του στη «Ρήξη» (13.12.08), υποστήριζε ότι «τα κύρια χαρακτηριστικά» του κινήματος ήταν «η άρνηση, η καταστροφή κι ένας διάχυτος, γενικευμένος μηδενισμός», καθώς και ότι η εξέγερση έδωσε στους «ολιγάρχες του τόπου μια πολύ κατάλληλη ευκαιρία να προκαλέσουν ακόμη μεγαλύτερη φθορά στην κυβέρνηση και να ρίξουν τον Καραμανλή, λόγω των ανοιγμάτων που έκανε προς τους Ρώσους και τους Κινέζους»...

Η ενόχληση αυτή δεν αναιρεί όμως καθόλου τα γραφόμενά μας. Απεναντίας, όλο και νέα στοιχεία μας επιβεβαιώνουν. Την περασμένη Κυριακή, διαβάσαμε π.χ. μια πρωτοσέλιδη συνέντευξη -αυτοπαρουσίαση του Κώστα Καραΐσκου (μόνιμου αρθρογράφου του «Αρδην», συνδημιουργού της «Ρήξης» και «σημείου αναφοράς στον πατριωτικό χώρο») στη χουντοβασιλική «Ελεύθερη Ωρα» του Γρηγόρη Μιχαλόπουλου. Η θέση του για την πρόσφατη νεανική εξέγερση ήταν -κι εδώ- εξαιρετικά σαφής: «Πώς μπορεί μια πολιτεία που σκορπίζει μπροστά σε λίγους κουκουλοφόρους να αντιμετωπίσει την επιβουλή μιας χώρας μεγάλης και σοβαρής σαν την Τουρκία;». Η πάταξη, δηλαδή, του «εσωτερικού εχθρού» συνιστά προϋπόθεση για την αντιμετώπιση της «εξωτερικής επιβουλής». Πότε και πού το έχουμε ξανακούσει αυτό;

Και για να τελειώνουν τα αστεία περί «πρεσβειών», «ξενοκίνητων» κ.λπ.: η «Ρήξη» έχει καταγγείλει σαν «τουλάχιστον ύποπτη» τη σθεναρή αντίσταση του Αλέκου Αλαβάνου και του ΣΥΡΙΖΑ στο ξεπούλημα του λιμανιού του Πειραιά σε μια κινέζικη πολυεθνική (29.11.08, σ.7).

Αν λοιπόν κάποιοι προασπίζονται δημοσίως ξένα συμφέροντα, αυτοί δεν είμαστε εμείς.
 

(Ελευθεροτυπία, 14/2/2009)