ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ

Γεννημένοι την 4η Ιουλίου

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ

1. / 2.   

Οποια πέτρα του Ιράκ κι αν σηκώσεις, έναν Ελληνα θα βρεις: ομογενής ο νέος ανθύπατος των ΗΠΑ στη Βαγδάτη, το ίδιο και οι επικεφαλής της "ανοικοδόμησης" ή του Αμπού Γκράιμπ... Ισως γι' αυτό οι οργανώσεις της ομογένειας στηρίζουν μεγαλόφωνα την ιμπεριαλιστική σταυροφορία του προέδρου Μπους.

Η φωτογραφία μεταδόθηκε από το ΑΠΕ στα τέλη Μαρτίου 2003 και προερχόταν από την καθιερωμένη ετήσια παρέλαση των Ελληνοαμερικανών της Νέας Υόρκης για την εθνική μας γιορτή. Φορτωμένο με ελληνικές σημαίες και λάβαρα του "Ολυμπιακού", το άρμα των ομογενών δεν περιοριζόταν στη διαφήμιση της φετινής Ολυμπιάδας, αλλά φρόντιζε επίσης να πάρει θέση στο υπ' αριθμόν ένα ζήτημα της συγκυρίας: "Ο Θεός να ευλογεί τα στρατεύματά μας". Τα στρατεύματά "μας" ήταν, φυσικά, τα αμερικανικά -κι εκείνες τις ώρες είχαν μάλλον αυξημένη ανάγκη της θείας πρόνοιας: η επιχείρηση "Σοκ και Δέος", η απρόκλητη αμερικανοβρετανική εισβολή στο Ιράκ, μόλις είχε ξεκινήσει.

Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι αυτή η μαχητική ταύτιση των ομογενών μας με την πιο αποκρουστική εκδοχή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού αποτελεί μεμονωμένο "κρούσμα" κι ατομική επιλογή κάποιων από τους παρελαύνοντες. Η ίδια σειρά φωτογραφιών απεικονίζει, άλλωστε, και κάποιους -ελάχιστους- νέους που παρελαύνουν στην ίδια εκδήλωση κρατώντας πλακάτ με φιλειρηνικά συνθήματα.

Η πραγματικότητα, όμως, είναι κάπως διαφορετική. Η ελληνική ομογένεια των ΗΠΑ ταυτίστηκε πλήρως με τον πόλεμο του Μπους, τουλάχιστον όσον αφορά τους επίσημους φορείς της.

Ο ανώτατος πρόεδρος της ΑΧΕΠΑ, Τζέιμς Δημητρίου, έσπευσε λχ να εκδώσει την παρακάτω ανακοίνωση στις 25.3.2003, λίγο μετά την έναρξη της εισβολής:

"Η Ελληνοαμερικανική Εκπαιδευτική Προοδευτική Ενωση (ΑΧΕΠΑ), η μεγαλύτερη και αρχαιότερη ένωση Αμερικανών ελληνικής καταγωγής και φιλελλήνων, προσφέρει την ακλόνητη υποστήριξή της στους άντρες και τις γυναίκες των ενόπλων μας δυνάμεων που διεξάγουν την αποστολή τους στα πλαίσια της Επιχείρησης Ιρακινή Ελευθερία με μεγάλο κουράγιο κι ανωτερότητα.

Τους ευχόμαστε καλή τύχη. Οι σκέψεις κι οι προσευχές μας είναι με τα στρατεύματα και τις οικογένειές τους. Επιπλέον, ελπίζουμε για μια γρήγορη κι επιτυχή έκβαση της Επιχείρησης Ιρακινή Ελευθερία, για την ασφαλή επιστροφή των στρατευμάτων μας και για ειρήνη στην περιοχή".

Δυο μέρες αργότερα, ο ίδιος θα βγάλει λόγο σε συγκέντρωση στελεχών της οργάνωσης. Ενα από τα βασικά σημεία της ομιλίας του ήταν η "υποστήριξη προς τους νέους μας, άνδρες και γυναίκες, που πολεμούν στο Ιράκ" (AHEPA Voice, 4-5.2003, σ. 5).

Παρόμοια στάση θα κρατήσει και το Ελληνοαμερικανικό Ινστιτούτο (ΑΗΙ), συντονιστικό κέντρο του "ελληνικού λόμπι" της Ουάσινγκτον. Με ανακοίνωσή του στις 21.3.2003 "εκφράζει την υποστήριξή του για τους άνδρες και τις γυναίκες των ενόπλων δυνάμεών μας στη Μέση Ανατολή, και για μια ταχεία και επιτυχή έκβαση της αποστολής τους στο Ιράκ".

Δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί κανείς μεγαλύτερη ταύτιση με μια επιθετική στρατιωτική ενέργεια που κουρέλιαζε το Διεθνές Δίκαιο, οδηγούσε στο θάνατο χιλιάδες ανθρώπους κι έβαζε φωτιά στη Μέση Ανατολή, χωρίς να τηρεί ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα.

Η ΑΧΕΠΑ δεν περιορίστηκε όμως στο χαρτοπόλεμο. Ηδη από τις 21.2.2003, ανήγγειλε τη συμμετοχή της στην πρωτοβουλία της United Service Organisations (USO), μιας προωθούμενης από το Κογκρέσο "μη κυβερνητικής" οργάνωσης, για την αποστολή "πακέτων φροντίδας" προς τους στρατιώτες των ΗΠΑ που παίρνουν μέρος στην εισβολή.

"Είναι μια μεγάλη ευκαιρία για την ΑΧΕΠΑ, όπως τόσες άλλες φορές στην ιστορία της, να κινητοποιήσει την οργανωμένη της βάση σε μια επίδειξη πατριωτισμού", δήλωσε χαρακτηριστικά ο διευθυντής της, Βασίλης Μοσαϊδης, ενώ ο Δημητρίου θα κάνει λόγο για "ένα φιλανθρωπικό και πατριωτικό εγχείρημα γεμάτο νόημα": "Αν μπορούμε, με τη μικρή μας συμβολή, να προσφέρουμε μίαν αίσθηση παρηγοριάς και σπιτιού στους ήρωές μας, τότε θα έχουμε προσφέρει μια μεγάλη υπηρεσία, για την οποία και είμαστε περήφανοι".

Οι ομογενείς κλήθηκαν να συνεισφέρουν 25 δολάρια ο καθένας, ενώ κάθε παράρτημα της οργάνωσης υποχρεώθηκε να χρηματοδοτήσει 4 τουλάχιστον πακέτα, συνολικού κόστους 100 δολαρίων. Κάθε πακέτο περιλάμβανε "μια ποικιλία ειδών που οι στρατευμένοι άντρες και γυναίκες μας έχουν ζητήσει, όπως προπληρωμένες τηλεφωνικές κάρτες, φωτογραφικές κάμερες μιας χρήσης, είδη τουαλέτας και αντηλιακά". Στόχος του όλου προγράμματος ήταν -τι άλλο;- η "ενίσχυση του ηθικού" των εισβολέων.

Αυτά όσον αφορά τη στάση των εκπροσώπων της ομογένειας απέναντι στον πόλεμο. Η συστράτευση της "βάσης" αποτελεί, όμως, μια μόνο πλευρά του νομίσματος. Γιατί υπάρχει και η άλλη: η στελέχωση της ιμπεριαλιστικής επιδρομής από επίλεκτα (ή και λιγότερο λαμπρά) μέλη της ελληνοαμερικανικής κοινότητας.

Ο ανθύπατος

Ο Τζον Δημητρίου Νεγκροπόντε επιλέχθηκε στις 19 Απριλίου 2004 από τον πρόεδρο Μπους για το πόστο του πρώτου μεταπολεμικού πρεσβευτή στο Ιράκ. (Ουσιαστικά, για τη θέση του άτυπου κυβερνήτη της χώρας, αυτού που θα κινεί τα νήματα της κυβέρνησης δωσιλόγων του Ιγιάντ Αλάουι). Στις 6 Μαΐου ο διορισμός του επικυρώθηκε από τη Γερουσία. Από την περασμένη Τετάρτη διευθύνει τη μεγαλύτερη πρεσβεία των ΗΠΑ (και έδρα του μεγαλύτερου σταθμού της CIA) ανά την υφήλιο.

Γόνος ελληνικής εφοπλιστικής οικογένειας, ο Νεγκροπόντε γεννήθηκε το 1939 στο Λονδίνο και μεγάλωσε στις ΗΠΑ. Αδερφός του (πολύ διασημότερου στα καθ' ημάς) καθηγητή Νίκολας Νεγκροπόντε, σπούδασε στο Εξετερ και το Γέιλ και το 1960 μπήκε στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως αντιπρόξενος στο Χονγκ Κονγκ (1960-64), πέρασε από τη Σαϊγκόν ως "πολιτικός σύμβουλος" της εκεί αμερικανικής πρεσβείας και το 1971-73 τον συναντάμε αρμόδιο για τις βιετναμικές υποθέσεις στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας του Κίσινγκερ.

Εκεί θα διαφωνήσει δημόσια με την πολιτική απαγκίστρωσης των ΗΠΑ, θεωρώντας ότι ο προϊστάμενός του "ξεπουλά" τους νοτιοβιετναμέζους δικτάτορες. Ο δαιμόνιος Χένρι θα τον εκδικηθεί, στέλνοντάς τον στον Ισημερινό. Στα τέλη της δεκαετίας του '70, μας τιμά με την παρουσία του στο προξενείο της Θεσσαλονίκης.

Η καθοριστική (και πιο σκοτεινή) στιγμή της καριέρας του θα έρθει ωστόσο το 1981, όταν ο Ρέιγκαν τον διορίζει πρεσβευτή στην Ονδούρα, ενώ αυτή η χώρα μετατρέπεται σε βάση για την εξαπόλυση της αμερικανικής επέμβασης στην Κεντρική Αμερική. Εκεί, ο Νεγκροπόντε θα διακριθεί για την υποστήριξή του προς το ακροδεξιό παρακράτος των "αποσπασμάτων θανάτου" και στο βρόμικο πόλεμο εναντίον της ντόπιας πολιτικής και κοινωνικής Αριστεράς.

Μεταξύ 1982 και 1984, εκατοντάδες άνθρωποι συνελήφθησαν και βασανίστηκαν από άνδρες του (εκπαιδευμένου από τη CIA) 316ου Τάγματος του ονδουριανού στρατού. Τον Αύγουστο του 2001, ανακαλύφθηκαν στην αεροπορική βάση Ελ Αγουακάτε τα πτώματα 185 ατόμων (ανάμεσά τους και δυο αμερικανοί πολίτες) που είχαν "εξαφανιστεί" στη διάρκεια αυτών των χρόνων. Η ίδια η βάση είχε κατασκευαστεί από τις ΗΠΑ -επί Νεγκροπόντε- και λειτουργούσε κάτω από αμερικανική επίβλεψη, ως χώρος εκπαίδευσης των νικαραγουανών αντεπαναστατών (κόντρας).

Δουλειά του Νεγκροπόντε ήταν να κρύψει όλες αυτές τις αγριότητες από την κοινή γνώμη και το Κογκρέσο των ΗΠΑ. Σημείωσε αξιοζήλευτη επιτυχία. Το 1982, ο υφιστάμενός του διπλωμάτης Ρικ Τσιντέστερ ετοίμασε λχ μια αναλυτική αναφορά, η οποία προοριζόταν να ενσωματωθεί στην ετήσια έκθεση ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Ο Νεγκροπόντε τον διέταξε να αφαιρέσει τα επίμαχα στοιχεία, ώστε να μη δυσκολευτεί η υποστήριξη των ΗΠΑ προς το καθεστώς. Το τελικό κείμενο ισχυριζόταν έτσι, μεταξύ άλλων, πως "δεν υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι στην Ονδούρα" (The Baltimore Sun 18.6.1995).

Μια άλλη δραστηριότητα του Νεγκροπόντε, αφορούσε την παράνομη διοχέτευση στρατιωτικής βοήθειας προς τους κόντρας, όταν το Κογκρέσο το είχε απαγορεύσει. Για το σκοπό αυτό, χρησιμοποίησε μισθοφόρους και στελέχη του ονδουριανού στρατού. Η συνεργασία των τελευταίων ήταν το αντίτιμο για τη σιωπή της Ουάσιγκτον απέναντι στις δικές τους βαρβαρότητες.

Τα επόμενα βήματα της σταδιοδρομίας του διαπρεπούς ομογενούς μας, υπήρξαν λιγότερο προβληματικά. Το 1985 ο Χόλμπρουκ τον κάλεσε να αναλάβει βοηθός Υφυπουργός Εξωτερικών, με αντικείμενο τους ωκεανούς, την επιστήμη και το περιβάλλον. Υπηρέτησε επίσης ως βοηθός του Πάουελ στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας κι ως πρεσβευτής στο Μεξικό (1989-93) και τις Φιλιππίνες (1993-96). To 1997 εγκαταλείπει το διπλωματικό σώμα για να συνεχίσει την καριέρα του στον ιδιωτικό τομέα, ως αντιπρόεδρος της εκδοτικής πολυεθνικής McGraw-Hill.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, ο πρόεδρος Μπους ο νεότερος αποφάσισε να τον διορίσει πρέσβη των ΗΠΑ στον ΟΗΕ. Η επιλογή του προκάλεσε ουκ ολίγες αντιδράσεις, και η αρμόδια επιτροπή του Κογκρέσου ζήτησε να ενημερωθεί πλήρως για τα πεπραγμένα του Νεγκροπόντε στην Ονδούρα πριν επικυρώσει το διορισμό του. Με δεδομένες τις ενδιάμεσες αποκαλύψεις (ακόμη και η ίδια η CIA, σε σχετική έκθεσή της, του 1998, του χρεώνει απόκρυψη πληροφοριών από το Κογκρέσο), η τελική έκβαση της διαδικασίας δεν ήταν καθόλου προδιαγεγραμμένη.

"Με το διορισμό του Νεγκροπόντε ως πρεσβευτή των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Εθνη", σημείωνε λχ το Σεπτέμβριο του 2001 ο παλαίμαχος δημοσιογράφος Στίβεν Κίνζερ, "η κυβέρνηση Μπους στέλνει τουλάχιστον δυο καθαρά μηνύματα.

Το πρώτο απευθύνεται στον ίδιο τον ΟΗΕ. Την εποχή που ήταν στην Ονδούρα, ο Νεγκροπόντε απόκτησε τη φήμη, δικαιολογημένη ή όχι, ενός παλιομοδίτη ιμπεριαλιστή. Η αποστολή του στον ΟΗΕ υποδηλώνει ότι η κυβέρνηση Μπους δεν δεσμεύεται από διπλωματικές αβρότητες στη διεξαγωγή της εξωτερικής πολιτικής της.

Ο διορισμός του Νεγκροπόντε αποτελεί επίσης μέρος μιας συντονισμένης προσπάθειας για την αποκατάσταση όσων σχεδίασαν κι οργάνωσαν τον πόλεμο των κόντρας στη Νικαράγουα τη δεκαετία του '80. Την τελευταία φορά που ακούστηκε κάτι γι' αυτούς, οι εν λόγω άνδρες ήταν αντικείμενα δημόσιας λοιδωρίας και, σε κάποιες περιπτώσεις, ποινικών διώξεων" (Steven Kinzer, "Our man in Honduras", The New York Review of Books 20.9.2001).

Ακολούθησε η κοσμοϊστορική 11η Σεπτέμβρη, που πέταξε αυτού του είδους τις επιφυλάξεις στο σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας. Τρεις μόνο μέρες μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους, η Γερουσία ενέκρινε πανηγυρικά το διορισμό του Νεγκροπόντε.

Αποκαλυπτική ήταν επ' αυτού η τοποθέτηση του γερουσιαστή Ντοντ: αφού υπενθύμισε την παλιότερη συμπεριφορά του υποψηφίου απέναντι στο Κογκρέσο (κι αναρωτήθηκε μεγαλόφωνα "για ποιον νομίζει άραγε ότι δουλεύει;"), στο τέλος ξεκαθάρισε ότι θα τον υπερψηφίσει: "Γνωρίζω ότι τούτη η βδομάδα δεν είναι μια οποιαδήποτε βδομάδα. Γνωρίζω επίσης ότι ο πρόεδρος ανυπομονεί να έχει έναν πρεσβευτή των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, υπό το φως ιδίως των πρόσφατων γεγονότων. Δεν πρόκειται να σταθώ εμπόδιο στην προώθηση αυτού του διορισμού από τη Γερουσία". Αρκέστηκε, μόνο, στην παράκληση να μη θεωρηθεί αυτή η επιλογή από τους νεότερους διπλωμάτες σαν μια έμμεση προτροπή προς την παρανομία.

Παρόλη τη θυελλώδη σταδιοδρομία του, ο νέος ανθύπατος της Βαγδάτης δεν ξεχνά πάντως την ελληνική καταγωγή του. Στις 19.7.2002 συμμετείχε ενεργά στην πανηγυρική συνέλευση για τα ογδοντάχρονα της ΑΧΕΠΑ. Αμέσως μετά τον καινούριο διορισμό του, όπως γράφουμε σε διπλανή στήλη, τίμησε με την παρουσία του τα γεύματα εργασίας της ελληνορθόδοξης Αρχιεπισκοπής.

Ο "ανοικοδομητής"

Πολύ λιγότερο θορυβώδης είναι η περίπτωση του δεύτερου ομογενούς μας που προΐσταται στην αμερικανική κατοχή του Ιράκ. Αν μη τι άλλο, ο Αντριου Νάτσιος δεν είναι ούτε στρατιωτικός ούτε διπλωμάτης, αλλά διευθυντής της αμερικανικής Υπηρεσίας Διεθνούς Ανάπτυξης (USAID).

Τυπική αρμοδιότητα της τελευταίας είναι η παροχή βοήθειας στις "αναπτυσσόμενες" και τις "υπό μετάβαση" χώρες. Στην πράξη, βέβαια, η ταμπέλα της USAID έχει καλύψει στο παρελθόν κάθε λογής σκοτεινές δραστηριότητες. Ως υπάλληλοί της δηλώνονταν λχ οι πράκτορες της CIA και του FBI που εκπαίδευαν τις λατινοαμερικάνικες αστυνομίες στα βασανιστήρια, ενώ ένα παράρτημά της είχε επιφορτιστεί με την "μη στρατιωτική" υποστήριξη προς τους κόντρας.

Το βιογραφικό του τωρινού διευθυντή της είναι μάλλον κλασικό: στέλεχος των Ρεπουμπλικάνων και -κατά καιρούς- διάφορων δημόσιων επιχειρήσεων, διορίστηκε στην τωρινή του θέση το Μάιο του 2001. Νωρίτερα ήταν αντιπρόεδρος της παραχριστιανικής μη κυβερνητικής οργάνωσης World/Vision κι επιτελικό στέλεχος του Πενταγώνου κατά τις κρίσεις του 1993 στη Βοσνία και τη Ρουάντα. Ενα από τα πρώτα πολεμικά του κατορθώματα, το 2001, υπήρξε ο από αέρος εφοδιασμός της αφγανικής υπαίθρου με ραδιόφωνα και φυστικοβούτυρο.

Το πεδίο δραστηριότητας του Νάτσιου στο Ιράκ είναι κυριολεκτικά απέραντο. Σχεδόν τα πάντα (από την ηλεκτροδότηση και την παροχή νερού μέχρι τους εμβολιασμούς, τις εκταφές θυμάτων του σανταμικού καθεστώτος ή την "αναμόρφωση" του σχολικού συστήματος), περνάνε από την υπηρεσία του. Το ίδιο και η κατανομή των πρότζεκτ της "ανοικοδόμησης" μεταξύ των ημετέρων του παλιού και του νέου κόσμου.

Η USAID έχει αναλάβει, επίσης, και καθαρά πολιτικά καθήκοντα. "Φτιάξαμε τοπικές αρχές σε όλη τη χώρα", εξηγεί χαρακτηριστικά ο Νάτσιος στην New York Post (7.5.04). "Οι προσπάθειές μας έχουν καταλήξει στο σχηματισμό συμβουλίων σε 16 κυβερνεία, 78 επαρχίες, 192 πόλεις και 392 συνοικίες, που αντιπροσωπεύουν το 80% του πληθυσμού". Φυσικά, δεν πρόκειται για εκλεγμένα σώματα αλλά για εγκάθετους των κατακτητών.

"Την τελευταία φορά που είμουνα στο Ιράκ", αναφέρει στην ίδια συνέντευξή του, "συνάντησα μια αντιπροσωπεία αποφοίτων από τα καλύτερα πανεπιστήμια της Βαγδάτης. Μιλούσαμε για δυο ώρες, όταν ένας φοιτητής μου είπε κάτι εξαιρετικό. Μας παρομοίωσε με 'γιατρούς' και το Ιράκ με έναν 'ασθενή' που χρειάζεται ριζική εγχείρηση. 'Εσείς [οι Αμερικανοί] αρχίσατε την επέμβαση. Βρισκόμαστε πάνω στο τραπέζι του χειρουργείου. Δεν μπορείτε να μας αφήσετε τώρα. Πρέπει να τελειώσετε τη δουλειά', με παρακάλεσε".

Με βάση την ηλικία του, ο συγκλονισμένος ομογενής μας πρέπει νάχε ξανακούσει αυτή την παραβολή περί "ασθενούς", "χειρουργείου" και "γύψου". Εκτός αν εκείνο τον καιρό ήταν απασχολημένος με τις μελέτες του, όπως συνέβη με κάποιους άλλους της γενιάς του...

Ο αρχιβασανιστής

Σχεδόν απαρατήρητη πέρασε και η περίπτωση του τρίτου ελληνοαμερικανού που βρέθηκε σε κρίσιμο πόστο στο κατεχόμενο Ιράκ. Αλλωστε, μόνο η Espresso θεώρησε καλό να προβάλει επαρκώς (10.5.04) το γεγονός ότι ο διοικητής του άντρου βασανιστηρίων του Αμπού Γκράιμπ, συνταγματάρχης Τόμας Πάπας, είναι -κι αυτός- ομογενής...

Το βιογραφικό του 45χρονου συνταγματάρχη είναι μάλλον άχρωμο. Κατατάχθηκε στο στρατό το 1981, όταν τέλειωσε τον πρώτο γύρο των σπουδών του στις πολιτικές επιστήμες. Υπηρέτησε σαν αξιωματικός πληροφορών σε μονάδες των ΗΠΑ, στην Οκινάουα, τη Νότια Κορέα και τη Γερμανία. Ενα φεγγάρι πέρασε από τη Βοσνία. Τον Ιούνιο του 2003 ανέλαβε τη διοίκηση της 205ης Ταξιαρχίας Πληροφοριών και το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς του ανατέθηκε η διοίκηση του Αμπού Γκράιμπ.

Εξίσου φτωχά είναι τα δείγματα προσωπικής γραφής του που συναντάμε στην ιστοσελίδα της μονάδας. Κάπως πιο διαφωτιστικά αποδεικνύονται τα ρεπορτάζ των εφημερίδων, που τον θέλουν να βρίσκεται κάτω από έντονες πιέσεις των ανωτέρων του να κάνει "αποδοτικότερη" την ανάκριση των κρατουμένων. Και, φυσικά, αυτή η πίεση μεταφερόταν προς τα κάτω. Σύμφωνα λχ με τον υφιστάμενό του, αντισυνταγματάρχη Στίβεν Τζόρνταν, ο Πάπας έλεγε επανειλημμένα "ότι κάποιες απ' αυτές τις αναφορές τις διαβάζουν ο Ράμσφελντ, οι τύποι στο Λάγκλεϊ, κάποιες πολύ ψηλά ιστάμενες φάτσες" κι ότι -συνεπώς- όφειλαν να βελτιώσουν την "παραγωγικότητά" τους (USA Today 17.6.04).

Η όλη εικόνα που προκύπτει είναι, άλλωστε, αυτή ενός ανθρώπου με μεγάλες φιλοδοξίες και μάλλον εύκαμπτες πρακτικές. "Ανθρωποι που τον ξέρουν καλά", διαβάζουμε πχ στους New York Times (19.5.04), "τον περιγράφουν σαν έναν έξυπνο, ήσυχο, διαβαστερό αξιωματικό, που σε όλη του την καριέρα επιδίωκε να ευχαριστήσει τους προϊσταμένους του".

Αντίθετα με τους προηγούμενους, τούτος ο ομογενής είναι επίσης ο μόνος που ενδέχεται να πληρώσει για το ρόλο του στον αποικιακό πόλεμο του Μπους. Η έκθεση Ταγκούμπα τον θεωρεί "άμεσα ή έμμεσα υπεύθυνο για τις υπερβάσεις του Αμπού Γκράιμπ" και συνιστά τον πειθαρχικό κολασμό του. Και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο να βρεθεί κάποια στιγμή στο στρατοδικείο, ως εξιλαστήριο θύμα μιας ούτως ή άλλως κτηνώδους πολιτικής.

Οι κλακαδόροι

Η περιδιάβασή μας στο ελληνοαμερικανικό πρόσωπο του πολέμου κινδυνεύει ωστόσο να μείνει λειψή, αν δεν επιστρέψουμε ξανά στην πέρα όχθη του Ατλαντικού. Εκεί βρίσκονται οι "εφεδρείες" των εισβολέων, οι εξέδρες των πατριωτών φιλάθλων που στηρίζουν μετά μανίας και λύσσας την πιο επιθετική εκδοχή της Pax Americana. Ακόμη και μετά την επιβεβαίωση της ανυπαρξίας "όπλων μαζικής καταστροφής" στα χέρια του Σαντάμ ή την αποκάλυψη όσων τρομερών συμβαίνουν στα άντρα βασανιστηρίων της CIA.

Τυπικό δείγμα, η τελική διακήρυξη του πρόσφατου ετήσιου συνεδρίου της "Παμμακεδονικής Ενωσης" των ΗΠΑ (Ν. Υόρκη 28-30.5.2004). Δίπλα στις πάγιες θέσεις της Ενωσης για το όνομα της γειτονικής μας χώρας (που δεν πρέπει να περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία ή παράγωγά του), τον "χαιρετισμό" της φετινής Ολυμπιάδας, τα "συγχαρητήρια" προς την Κύπρο για την ένταξή της στην Ε.Ε. ή τη διεκδίκηση της επιστροφής των μαρμάρων του Παρθενώνα, δεν παραλείπεται και η ολόπλευρη συστράτευση με τις εκστρατείες του Μπους:

"Υποστηρίζουμε τις ένοπλες δυνάμεις της Αμερικής που βρίσκονται σε πολεμικά θέατρα στο εξωτερικό και προσευχόμαστε για τον ασφαλή επαναπατρισμό τους".

Κι αν στάζουν τα χέρια τους αίμα, δεν βαρυέσαι... Στο κάτω κάτω της γραφής, στα βήματα του Μεγαλέξανδρού μας δεν βαδίζουν;
 

(Ελευθεροτυπία, 4/7/2004)