Η μητριά όλων των δικών

"Συμπληρωματική δίκη του ΕΛΑ"
    («Ποντίκι», 3/2/05) 

Κάτω από συνθήκες απόλυτης σιωπής και οργανωμένης αδιαφορίας ξεκινάει μεθαύριο η τρίτη κατά σειρά δίκη που θα επισφραγίσει τη νίκη του οργανωμένου κράτους κατά της εγχώριας τρομοκρατίας. Σε καταφανή αντίθεση προς την πλημμυρίδα ειδήσεων, πληροφοριών, άρθρων, ερευνών και αποκαλύψεων που συνόδευσαν κυρίως την πρώτη δίκη -αλλά εν μέρει και τη δεύτερη- αυτή τη φορά επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή. Λες και οι ίδιοι μηχανισμοί που επέβαλαν το υστερικό αντιτρομοκρατικό κλίμα του 2002-2003 επέλεξαν τώρα να κάνουν τη δουλειά τους στο σκοτάδι, μακριά από την ενοχλητική δημοσιότητα που αποδείχτηκε μπούμερανγκ στη δεύτερη δίκη, αυτήν που αποκλήθηκε «δίκη του ΕΛΑ» και εξελίχθηκε στη «δίκη - παρωδία της συλλογικής ευθύνης».

Λες και οι αρμόδιοι ντρέπονται που έφτασαν ώς εδώ.

Ντρέπονται πρώτα πρώτα τους ίδιους τους πέντε κατηγορούμενους, που καλούνται προτού συμπληρωθεί χρόνος από το πρώτο τους δικαστήριο να αντιμετωπίσουν το ριμέικ της δίκης τους με ακόμα πιο αστήρικτο κατηγορητήριο. Ντρέπονται, δηλαδή:

- Τον Κώστα Αγαπίου, τον οποίο ακόμα βαραίνει η έντονη αντιδικτατορική του δράση και ο φάκελος που είχε συντάξει εις βάρος του ο περιβόητος κομμουνιστοφάγος της χούντας Καραπαναγιώτης.

- Την Ειρήνη Αθανασάκη, που πληρώνει τη γνωριμία της με τον συγκατηγορούμενό της και την περήφανη στάση που επέλεξε όταν την πλησίασαν με ανταλλάγματα για να εξασφαλίσουν την ψευδομαρτυρία της εις βάρος του.

- Τον Αγγελέτο Κανά, για τον οποίο το βασικό έγκλημα που αποκαλύφθηκε στην πρώτη δίκη ήταν ο γάμος του.

- Τον Μιχάλη Κασσίμη, ο οποίος αθωώθηκε πανηγυρικά για δεύτερη φορά, μετά την απαλλαγή του από κάθε ευθύνη για όσα του απέδιδαν ήδη από το 1987.

- Τον Χρήστο Τσιγαρίδα, για τον οποίο δέχτηκαν στο προηγούμενο δικαστήριο ως ειλικρινή την παραδοχή του ότι συμμετείχε κάποιο χρονικό διάστημα στον ΕΛΑ, αλλά χρησιμοποίησαν τη δήλωσή του για να του φορτώσουν τα πάντα.

Κυρίως βέβαια ντρέπονται τον Γιάννη Σερίφη, αυτόν τον Γιάννη Αγιάννη της εξεγερσιακής Αριστεράς (βλ. «Ιός», 18/1/04), που τον είδαν προς μεγάλη τους απογοήτευση να απαλλάσσεται στην πρώτη δίκη (για τη 17Ν) και αποφάσισαν να τον «μετατάξουν» στον ΕΛΑ. Εκείνη η πρώτη δίκη, της 17Ν, είχε αποκληθεί από μεγάλη μερίδα του Τύπου «μητέρα όλων των δικών». Με αυτά που ακολούθησαν, έχει επάξια κερδίσει τον τίτλο της «μητριάς» των άλλων δικών. Αφησε στα θετά «παιδιά» της το σκληρό καθήκον να καταδικάσουν αυτά πάση θυσία τον Σερίφη. Και οδηγείται πάλι στο εδώλιο ο συνήθης ένοχος και μονίμως αθώος, με βάση μια κατάθεση που κρίνουν ως αναξιόπιστη οι ίδιοι οι αστυνομικοί που την πήραν!

Δεν είναι ανάγκη να διαθέτει κανείς μαντικές ιδιότητες για να προβλέψει ότι η τρίτη δίκη θα είναι λιγότερο πειστική από τη δεύτερη. Λες και ένα αόρατο πόδι έριξε την καρδάρα με το απόσταγμα του αντιτρομοκρατικού σχεδιασμού και μετέβαλε σε παρωδία όσα με τόσο κόπο είχαν στηθεί εκείνη την εποχή.

Ο λόγος της αποτυχίας είναι ευδιάκριτος. Για να μπορέσουν να «εξαρθρώσουν» τον ΕΛΑ δέκα χρόνια μετά τη διάλυσή του, έπρεπε να τον «αναστήσουν» όπως μπορούσαν. Ελλείψει στοιχείων και μαρτυριών, στηρίχτηκαν σε κάθε λογής επινοήσεις: χαρτιά μυστικών υπηρεσιών που είχαν κριθεί παλιόχαρτα, μεταβολή συγκατηγορουμένων σε μάρτυρες, δικονομικές ταχυδακτυλουργίες. Και βέβαια, στο τέλος απέδωσαν όλες τις πράξεις σε όλους όσους επέλεξαν να καταδικάσουν. Ετσι, «εξ αδιαιρέτου».

Η επαναφορά των ίδιων ανθρώπων στο ειδικό δικαστήριο του Κορυδαλλού με συμπληρωματικές κατηγορίες επιβεβαιώνει -εκτός από την ψύχωση κάποιων ελληνικών ή διεθνών μηχανισμών με το πρόσωπο του Γιάννη Σερίφη- και την ομολογία τους ότι, παρά τις βαριές καταδίκες της δίκης που τελείωσε μόλις πριν από λίγους μήνες, δεν πείστηκαν ούτε οι ίδιοι ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη.

 

(Ελευθεροτυπία, 5/2/2005)