Η "ανώνυμη εταιρία" Παμμακεδονική απαντάει για την υποστήριξη των ομογενών στην ιρακινή εκστρατεία των ΗΠΑ

Από το Μεγαλέξανδρο στον Ράμσφελντ

Στις αρχές του μήνα δημοσιεύσαμε ένα ρεπορτάζ για την ανάμιξη προσωπικοτήτων αλλά και των βασικών οργανώσεων της ελληνικής ομογένειας των ΗΠΑ στην ιμπεριαλιστική επιδρομή, τη στρατιωτική κατοχή και το συνεχιζόμενο πόλεμο του Ιράκ ("Κ.Ε" 4.7.04). Σε αυτό, αφενός μεν επισημάναμε ότι κάποια από τα πρόσωπα-κλειδιά αυτής της αιματηρής εκστρατείας (ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Βαγδάτη -και ουσιαστικός κυβερνήτης της κατεχόμενης χώρας- Τζον Νεγκροπόντε, ο υπεύθυνος για την "ανοικοδόμησή" της διευθυντής της USAID Αντριου Νάτσιος, ο επικεφαλής των βασανιστών του Αμπού Γκράιμπ συνταγματάρχης Τόμας Πάπας) είναι ελληνοαμερικανοί με ενεργό παρουσία στη ζωή της ομογένειας. Και, αφετέρου, αποκαλύψαμε ότι η ίδια η ηγεσία της τελευταίας, από την ΑΧΕΠΑ μέχρι την Αρχιεπισκοπή, έχει δημόσια ταυτιστεί πλήρως με τις επιλογές της κυβέρνησης Μπους και του Πενταγώνου όσον αφορά τον συγκεκριμένο πόλεμο.

Περιμέναμε κάποια αντίδραση στο δημοσίευμά μας. Δεν υπήρξε -δεν μας γνωστοποιήθηκε- καμιά. Για την ακρίβεια, σχεδόν καμιά. Ούτε η ΑΧΕΠΑ ούτε η Αρχιεπισκοπή θεώρησαν σκόπιμο να προβούν στην παραμικρή διαυκρίνιση ή διαμαρτυρία.

Μοναδική εξαίρεση, η Παμμακεδονική Ενωση των ΗΠΑ -ακριβέστερα, η ανώνυμη εμπορική εταιρεία "Παμμακεδονική Ενωση Α.Ε." (Pan-Macedonian Association Inc.), που εδρεύει στο Γουάιτστόουν της Ν. Υόρκης. Σε οργισμένο μήνυμά της, που υπογράφεται από τους τρεις "υπάτους" της εταιρείας ("ύπατο πρόεδρο", "υπάτη αντιπρόεδρο", "ύπατο γραμματέα"), μας καταγγέλλει ως "μικρονοϊκούς" και "ιερόσυλους", αυτοαναγορεύεται σε κάτοχο του "μοναδικού προνομίου" να αποτελεί τέκνο "των δυο λαμπρότερων πατρίδων που γνώρισε ποτέ η οικουμένη" και καταλήγει στην ιαχή: "Ζήτω το όραμα του μεγάλου Αλεξάνδρου, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής"!

Δημοσιεύουμε το πλήρες κείμενο αυτής της απάντησης, όχι μόνο για λόγους δεοντολογίας, αλλά και γιατί αποτελεί λαμπρό δείγμα ενός συγκεκριμένου λόγου που αναπτύσσεται στις κάθε λογής οργανώσεις της οργανωμένης διασποράς (όχι μόνο της ελληνικής): αφηρημένη προγονοπληξία, πλεονάζων εθνικισμός και -ταυτόχρονα- ολοκληρωτική ταύτιση με τις χειρότερες πλευρές της κρατικής πολιτικής των χωρών "υποδοχής" (ενεργοί πολίτες των οποίων είναι τα μέλη της διασποράς).

Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: στο άρθρο μας της 4ης Ιουλίου αποκαλύψαμε -μεταξύ άλλων- ότι η "Παμμακεδονική Α.Ε." κατά το τελευταίο συνέδριό της (28-30.5.04), εκτός από τις γνωστές αδιάλλακτες θέσεις της για την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, περιέλαβε στην τελική διακήρυξή της και την εξής παράγραφο: "Υποστηρίζουμε τις ένοπλες δυνάμεις της Αμερικής που βρίσκονται σε πολεμικά θέατρα στο εξωτερικό και προσευχόμαστε για τον ασφαλή επαναπατρισμό τους".

Τα "πολεμικά θέατρα στο εξωτερικό" δεν είναι άλλα από το Αφγανιστάν και -κυρίως- το Ιράκ. Το συνέδριο πραγματοποιήθηκε στα τέλη του περασμένου Μαΐου, στο αποκορύφωμα των αποκαλύψεων για την οργανωμένη βαρβαρότητα των ανακριτικών κέντρων του αμερικανικού στρατού και της CIA στην κατεχόμενη χώρα. Οι ελληνομακεδόνες ομογενείς μας δεν βρήκαν την παραμικρή λέξη να πουν για όλα αυτά. Περιορίστηκαν, αντίθετα, σε μια συνοπτική όσο και πανηγυρική διακήρυξη της (εν λευκώ) υποστήριξής τους προς "τις ένοπλες δυνάμεις της Αμερικής" -και, κατ' επέκτασιν, σε όσα εγκλήματα διαπράττουν αυτές, στην προσπάθειά τους να καταστείλουν την αντίσταση του ιρακινού λαού. Ούτε μια φράση διακριτικής διαφοροποίησης, ούτε ένα δειλό αίτημα για τερματισμό της εισβολής και κατοχής μιας ανεξάρτητης χώρας, που κουρέλιασε ό,τι είχε απομείνει από το Διεθνές Δίκαιο. Με τι μούτρα θα βγουν ύστερα να μιλήσουν για τα τουρκικά στρατεύματα στην Κύπρο;

Ακόμη λιγότερα όμως μας λέει για την ουσία της υπόθεσης η "Παμμακεδονική Α.Ε." στην απάντησή της προς τον "Ιό". Εκεί, ακόμη και η "υποστήριξη" προς τους εισβολείς έχει εξαφανιστεί, κι απομένει μόνο η "προσευχή" για την "επιστροφή" των πεζοναυτών "στην Ιθάκη τους". Μας ρωτάνε μάλιστα, ρητορικά, αν εμείς κάνουμε το αντίθετο για τους Ελληνες φαντάρους που πολεμάνε στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.

Δυστυχώς γι' αυτούς, οι επιστολογράφοι μας φαίνεται πως έχουν τόσο πολύ ταυτίσει τον "ελληνισμό" και τον "αμερικανισμό" τους, που δεν έχουν πάρει χαμπάρι ότι στο Ιράκ δεν υπάρχει ούτε ένας Ελληνας στρατιώτης -και, αν τουλάχιστον πιστέψουμε τις διαβεβαιώσεις της ελληνικής κυβέρνησης, ούτε πρόκειται ποτέ να σταλεί! Με τέτοια κενά στην ενημέρωσή τους, αναρωτιόμαστε τι σόι παρεμβάσεις κάνουν όταν (Θεός φυλάξοι) ασχολούνται με τα "εθνικά θέματα" των καθ' ημάς Βαλκανίων...

Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι ούτε αυτή καθεαυτή η "Παμμακεδονική" ούτε οι άλλες οργανώσεις του είδους. Στο κάτω-κάτω της γραφής, αναπαλλοτρίωτο ανθρώπινο δικαίωμα συνιστά και η φαντασίωση οποιουδήποτε "απογόνου του Μεγαλέξανδρου" (ή του Δημοσθένη), ότι αυτός και η παρέα του συγκροτούν τον συνδετικό κρίκο "των δυο λαμπρότερων πατρίδων που γνώρισε ποτέ η οικουμένη". Το ζήτημα αρχίζει να γίνεται επικίνδυνο όταν οι εν λόγω γραφικότητες αναγορεύονται σε κέντρα άσκησης πολιτικής από τις εκλεγμένες εθνικές ηγεσίες. Στην περίπτωσή μας, όχι μόνο από το νομάρχη Θεσσαλονίκης Παναγιώτη Ψωμιάδη (που ήταν ο βασικός ομιλητής στο προηγούμενο συνέδριο της οργάνωσης) αλλά κι από τον ίδιο τον συγκρατημένο πρωθυπουργό μας.

"Είναι δύσκολο να υπερβάλλει κανείς σχετικά με την προσφορά των Ομογενειακών οργανώσεων, όπως η Παμμακεδονική Ενωση", διαβάζουμε λχ στο μήνυμα του κ. Καραμανλή προς το πρόσφατο συνέδριο της οργάνωσης. "Η ελληνική κυβέρνηση θα ανταποκριθεί, όπως έχει υπεύθυνα δεσμευθεί, στις υποχρεώσεις της και θα υποστηρίξει το έργο του απανταχού ελληνισμού, ενισχύοντας τον ρόλο του στη νέα εποχή. Εύχομαι κάθε επιτυχία στις εργασίες του 58ου Συνεδρίου της Ενωσής σας και πιστεύω ότι θα συνεχίσετε και στο μέλλον, με τον ίδιο ενθουσιασμό, το πολύτιμο έργο που επιτελείτε".

Να ελπίσουμε ότι αυτές οι "υπεύθυνες δεσμεύσεις" (για συμβολή της ελληνικής κυβέρνησης στο "πολύτιμο έργο που επιτελούν" οι επιστολογράφοι μας), τουλάχιστον δεν θα περιλαμβάνουν τη συμμετοχή μας στην επόμενη σταυροφορία του Μεγαλέξανδρου Μπους και του Παρμενίωνα Ράμσφελντ;

(Ελευθεροτυπία, 31/7/2004)