ΚΟΥΡΔΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Οι Αγνωστοι Οτσαλάν

1.   2.   3.



Ο εσωτερικός εχθρός όλης της Ευρώπης

Η παράδοση του Οτσαλάν στους Τούρκους διώκτες του είναι η κορύφωση ενός διαρκούς εγκλήματος και μιας σχεδιασμένης κατάργησης των δικαιωμάτων των πολιτικών προσφύγων. Το πολιτικό άσυλο που αρνήθηκε η Ελλάδα και οι εταίροι της στον αρχηγό του PKK, έχει ήδη κουρελιαστεί την τελευταία δεκαετία, με την πρόφαση ότι οι Κούρδοι πολιτικοί πρόσφυγες είναι μέλη μιας "τρομοκρατικής οργάνωσης" και ότι είναι υπεύθυνοι για την αύξηση των (πολιτικών και ποινικών) εγκλημάτων στην Ευρώπη.
Από τη σύνοδο κορυφής του Εδιμβούργου το 1992 μέχρι την Κοπεγχάγη του 1993 και τη σχετική συζήτηση στο Ευρωκοινοβούλιο το 1992, πριν ακόμα μπει σε πλήρη εφαρμογή η συνθήκη του Σένγκεν, η Ευρωπαϊκή Ενωση είχε αρχίσει να προσανατολίζεται στην ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος ασύλου, με το προσχηματικό επιχείρημα ότι πρέπει να περιοριστεί η "λαθρομετανάστευση". Οι Κούρδοι πολιτικοί πρόσφυγες ήταν από τους πρώτους που υπέστησαν τις συνέπειες αυτής της πολιτικής. 
Η χώρα-μοντέλο γι' αυτή την άνευ όρων παράδοση των Κούρδων στις τουρκικές αρχές είναι χωρίς αμφιβολία η Γερμανία. Στο έδαφός της κατοικούν περίπου 500.000 Κούρδοι, οι περισσότεροι κάτω από τη διαρκή απειλή της απέλασης. Ανάλογα με τη φάση που βρίσκονται οι σχέσεις του με την Τουρκία, το γερμανικό κράτος εξαπολύει κάθε λίγο πραγματικούς διωγμούς σε βάρος των Κούρδων, με διαφορετικό κάθε φορά πρόσχημα, αλλά παρόμοιο στόχο.
Ηδη από το 1987 ο αστυνομικός διευθυντής της Στοκχόλμης είχε υποδείξει τους Κούρδους του PKK ως δολοφόνους του Ολαφ Πάλμε και ενόχους μιας σειράς τρομοκρατικών ενεργειών στην Ευρώπη. Παρά το γεγονός ότι η κατηγορία αποδείχθηκε ανυπόστατη, την υιοθέτησε ο ομοσπονδιακός γενικός εισαγγελέας της (τότε) Δυτικής Γερμανίας Κουρτ Ρέμπμαν και διέταξε επιχείρηση σκούπα εις βάρος των Κούρδων σε 40 πόλεις της χώρας τον Ιούλιο και Αύγουστο του 1987. Τον επόμενο χρόνο ξεκίνησαν μαζικές δίκες εις βάρος στελεχών του PKK και το 1993 η οργάνωση αυτή τέθηκε εκτός νόμου. Η ποινικοποίηση όμως αυτή της πολιτικής δράσης των Κούρδων δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Η επιρροή της οργάνωσης του Οτσαλάν ενισχύθηκε και οι γερμανικές αρχές υποχρεώθηκαν σε αναδίπλωση. Ομως οι απλοί Κούρδοι αγωνιστές παρέμειναν στο στόχαστρό τους.
Το πιο τραγικό στοιχείο σ' αυτές τις διώξεις είναι ότι οι Κούρδοι πρόσφυγες είναι ασφυκτικά παγιδευμένοι, σε έναν απίστευτο φαύλο κύκλο. Για να δικαιούνται άσυλο πρέπει να επιδείξουν κάποια αντικαθεστωτική δράση εναντίον της Τουρκίας. Ομως, αν αποκαλύψουν τη δράση τους, κινδυνεύουν από τη χρησιμοποίηση των στοιχείων αυτών εις βάρος τους. Σε μια επίδειξη οργανωμένου κυνισμού, οι γερμανικές εισαγγελικές αρχές άρχισαν να διώκουν τους Κούρδους ως τρομοκράτες με βάση στοιχεία που κατέθεσαν οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι, προκειμένου να στηρίξουν το αίτημά τους για άσυλο!
Οπωσδήποτε δεν είναι δύσκολο να ανακαλύψει κανείς στο πρόγραμμα και τη δράση του PKK "μελανά σημεία" ή στοιχεία εκμεταλλεύσιμα για την προπαγάνδα εναντίον του. Δεν χρειάζεται, ας πούμε, να είναι κανείς ιδιαιτέρως "διεθνιστής" ή "ανθρωπιστής" για να συμπεράνει ότι η πολιτική σκέψη του "Απo" ταυτίζεται με τις σκοτεινότερες παραδόσεις του σταλινικού πρωτογονισμού. Ούτε απαιτείται ειδική ευαισθησία στα ανθρώπινα δικαιώματα για να καταδικάσει κανείς τις απάνθρωπες μεθόδους φίμωσης των αντιπάλων και το κυνήγι όλων των αντιφρονούντων ως προδοτών. 
Ομως δεν μπορεί αυτά τα χαρακτηριστικά μιας παράνομης πολιτικής οργάνωσης που διεξάγει έναν απελευθερωτικό πόλεμο κάτω από τραγικά αντίξοες συνθήκες, να αποτελούν άλλοθι για τους ψυχρούς Ευρωπαίους εκτελεστές. Το μέτρο του εγκλήματος δίνει μια μελέτη που μόλις κυκλοφόρησε και εξετάζει την τύχη των Κούρδων που απελαύνονται από τη Γερμανία στην Τουρκία. Τα στοιχεία προέρχονται από τα αρχεία της τουρκικής Ενωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (IHD) που έχει έδρα την Κωνσταντινούπολη. Από το 1995 ισχύει μια συμφωνία μεταξύ Τουρκίας και Γερμανίας, σύμφωνα με την οποία οι γερμανικές αρχές πριν την απέλαση ("επαναπροώθηση") πολιτών τουρκικής υπηκοότητας προς την χώρα καταγωγής τους είναι υποχρεωμένες να ρωτούν αν εκκρεμεί εις βάρος τους κάποια δίωξη.
Πρόκειται δυστυχώς για στάχτη στα μάτια των ευαισθητοποιημένων γερμανών πολιτών. Το αποδεικνύει η πρόσφατη αυτή μελέτη. Τον Φεβρουάριο του 1998, για παράδειγμα, απελάθηκε ένας Κούρδος από το Αμβούργο, μετά από διαβεβαίωση των τουρκικών αρχών ότι δεν εκκρεμεί εις βάρος του καμιά δίωξη. Μέχρι σήμερα, ο Κούρδος αυτός έχει συλληφθεί τρεις φορές, και τουλάχιστον τη μια φορά υπέστη φριχτά βασανιστήρια (χτυπήματα στο κεφάλι και φάλαγγα), τα οποία του προκάλεσαν μόνιμη βλάβη στον εγκέφαλο. 
Είναι προφανές ότι ειδικά οι Κούρδοι που "επαναπροωθούνται" προς την Τουρκία κινδυνεύουν άμεσα από τις τουρκικές διωκτικές αρχές και καμιά καθησυχαστική δήλωση δεν μπορεί να τους προστατεύσει. Οι γερμανικές αρχές όχι μόνο δεν έχουν καμιά τέτοια διάθεση, αλλά επιδεικνύουν και ιδιαίτερο ζήλο στο να τους εκθέτουν. Το αποδεικνύει η περίπτωση του Οσμάν Ακγκίν, ο οποίος απελάθηκε από το Μόναχο τον Ιούνιο του '97. Οπως αποκάλυψε πολύ αργότερα ο ίδιος σε έναν γερμανό δημοσιογράφο, οι πράκτορες της BGS (γερμανική αστυνομία συνόρων) δεν του επέτρεψαν να απαλλαγεί από ορισμένα πειστήρια της "ενοχής" του, πριν πέσει στα χέρια της ΜΙΤ. Αυτά τα "ενοχοποιητικά στοιχεία" ήταν ένα πορτ-κλε με το σήμα της κουρδικής τηλεόρασης MED-TV και μια τηλεφωνική ατζέντα της Heyva-Sor (Κουρδική Ερυθρά Ημισέληνος). Ο Οσμάν κατέληξε στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης, όπου βασανίστηκε επί 48 ώρες για να καταδώσει τους (ανύπαρκτους) συνεργούς στο (ανύπαρκτο) έγκλημά του.
Ο Αχμέτ Αλπτεκίν, η γυναίκα του και τα πέντε παιδιά τους απελάθηκαν στις 23 Ιουλίου 1997. Ο Αχμέτ συνελήφθη από τις ειδικές δυνάμεις, λίγο πριν φτάσει στο χωριό του και υπέστη αλλεπάλληλες ανακρίσεις με βασανιστήρια. Τον έδεσαν σε ένα σταυρό για να ομολογήσει τις σχέσεις του με το PKK. 
Ο Αχμέτ Καρακούς, ο οποίος απελάθηκε τον Αύγουστο του '97, επιχείρησε να ξεφορτωθεί τη βαλίτσα του πριν πατήσει το τουρκικό έδαφος, αλλά οι γερμανοί συνοδοί του τον εμπόδισαν. Ετσι οι τουρκικές αρχές ανακάλυψαν, ανάμεσα στα ρούχα του, μια φωτογραφία από διαδήλωση Κούρδων στο Ντίσελντορφ και μια απόδειξη χρηματικής ενίσχυσης του ERNK. Οδηγήθηκε στα κρατητήρια και λίγους μήνες αργότερα καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια φυλακή.
Ο 16χρονος Μεχμέτ Χούλεϊ Μπατ απελάθηκε στις 26 Μαρτίου 1998. Οι συγγενείς του που τον συνόδευαν είδαν ότι τον συνέλαβαν αστυνομικοί με πολιτικά. Η αστυνομία ζήτησε αργότερα 5.000 μάρκα για την απελευθέρωσή του. Η οικογένεια δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί και από τότε έχουν χαθεί τα ίχνη του Μεχμέτ.
Ο 18χρονος Οσμάν Ντεμίρ απελάθηκε στις 13 Ιουλίου 1998 από τη Φρανκφούρτη στην Κωνσταντινούπολη. Λίγες μέρες αργότερα συνελήφθη στο χωριό του, λίγο έξω από την πόλη Τσίζρε, και οδηγήθηκε στη φυλακή με την κατηγορία ότι υπήρξε αντάρτης του PKK το 1994, δηλαδή σε ηλικία 13 χρόνων.
Τον περασμένο Ιούνιο ο Χινζί Αλμάζ επέστρεψε στην Τουρκία, μετά από 4 χρόνια παραμονής στη Γερμανία. Ενα μήνα αργότερα κατέληξε στις φυλακές. Υπέστη ανείπωτα βασανιστήρια για να "ομολογήσει" τη δράση του στη Γερμανία. Σύμφωνα με το εισαγγελικό πόρισμα, ο κ. Αλμάζ παραδέχθηκε ότι συμμετείχε σε δραστηριότητες του PKK στη Γερμανία (διαδηλώσεις, εράνους), προκειμένου να γίνει δεκτή η αίτησή του για πολιτικό άσυλο. Η δίκη του συνεχίζεται μέχρι σήμερα στο Ντιγιάρμπακιρ. 
Αυτές οι ενδεικτικές περιπτώσεις δεν είναι ούτε οι μόνες ούτε οι πιο τραγικές. Την τύχη των περισσοτέρων από τους "επαναπροωθούμενους" Κούρδους δεν θα την πληροφορηθούμε ποτέ. Μαθαίνουμε μόνο σποραδικές ιστορίες εκείνων των ελάχιστων Κούρδων που κατορθώνουν (οι ίδιοι ή οι συγγενείς τους) να αποδράσουν και πάλι από την Τουρκία και να καταφύγουν για δεύτερη φορά στην Ευρώπη. Εδώ, βέβαια, τους περιμένει και πάλι ο πολιτισμένος χωροφύλακας. 

(Ελευθεροτυπία, 14/3/1999)

 

www.iospress.gr                                  ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ