ΒΙΑΙΗ ΟΜΟΦΩΝΙΑ

Ο Διάλογος του Πολέμου

1.   2.   3.

Το κόμμα του 95%

Αν η πραγματικότητα είναι ζοφερή και πολύπλοκη, τόσο το χειρότερο γι' αυτήν. Ο πόλεμος δεν επιτρέπει αποχρώσεις, εμβριθείς αναλύσεις ή νηφάλιες αναφορές στην προϊστορία του. Η λογική του είναι να διαμορφώσει πάση θυσία δύο στρατόπεδα σαφή και προπάντων απολύτως εχθρικά μεταξύ τους. Μόνο έτσι μπορεί να αποκτήσει νόημα η ανθρωποσφαγή. Μόνο τότε μπορούν να αναδειχθούν οι "ήρωες", τα "δοξασμένα όπλα τους", και οι "περήφανοι λαοί τους".
Σε αυτό το πλαίσιο τα περιθώρια για πολιτικό διάλογο απαιτήσεων είναι ελάχιστα. Αλλωστε ποιος ενδιαφέρεται σοβαρά για τις βιαιότητες στην τέως Γιουγκοσλαβία, όπως και για τόσους άλλους πολλούς μικρούς πολέμους, πριν επέμβουν οι μεγάλες στρατιωτικές μηχανές; Ετσι, κόμματα και πολιτικοί ηγέτες οδηγούνται, κυρίως από το ένστικτο της πολιτικής τους επιβίωσης, στην πρωτόγονη εκλαΐκευση, στην απροκάλυπτη δημαγωγία. Με γνώμονα το "τι μας συμφέρει". Οι λεγόμενες θέσεις αρχής και οι έννοιες του δικαίου, σε συνθήκες άγνοιας και πολιτικού ανταγωνισμού, μεταλλάσσονται σε ευκαιριακά εργαλεία (επιλεκτικής εφαρμογής) κατά πώς φυσάει ο άνεμος.
Αρκούσαν λίγες βδομάδες πολέμου στη γειτονιά μας για να επιβληθεί μια περίεργη ομοφωνία, ένα περίπου ενιαίο στρατόπεδο, σε ένα (κατά τα άλλα) πολύχρωμο και γεμάτο διενέξεις πολιτικό σκηνικό. Τα ιδεολογικοπολιτικά σχήματα (και τα επιχειρήματα που τα συνόδευαν), τα οποία φαίνονταν να έχουν σταθεροποιηθεί την προηγούμενη περίοδο, αποδιαρθρώθηκαν. Ενα εικοσιτετράωρο προτού ξεκινήσει η ΝΑΤΟϊκή επιχείρηση, ο υπεύθυνος διεθνών σχέσεων της Ν.Δ, πιστός στην παράδοση της δεξιάς παράταξης και στην ως εκείνη την ώρα θέση της για το ζήτημα του Κοσόβου, δήλωνε: "Ο Μιλόσεβιτς δεν έχει αντιληφθεί ότι είναι από τους τελευταίους Μαρξιστές-Λενινιστές που έχουν απομείνει στην εξουσία και ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει σε σχέση με δέκα χρόνια πριν. Η διεθνής κοινότητα σε τέτοιες κρίσεις προχωράει όταν ένας κυβερνήτης έχει ξεπεράσει τα όρια". Φαντάζεστε τι θα συνέβαινε, αν την επομένη των φονικών βομβαρδισμών, ο κ. Καραμανλής τολμούσε να εκστομίσει την πιο πάνω άποψη, που με τόσο κόπο, υποτίθεται, παρήγαγε το ειδικό think tank του κόμματός του; Πώς θα μπορούσε να πάει κόντρα στο ρεύμα, δηλαδή να συγκρουστεί με την εκλογική του πελατεία την οποία διαμορφώνουν εργολαβικά οι ορκισμένοι αντισημιτικοί προπαγανδιστές; Πώς να συγκεράσει το "Ανήκομεν εις την Δύσιν" του "εθνάρχη" θείου του, με το "Δαγκώστε τον σαρκοβόρο αμερικάνικο αετό", της πιστής στην παράταξη εθνικοφρόνου "Βραδυνής"; Είναι εύκολο ο αρχηγός της Ν.Δ, στον προθάλαμο της εξουσίας πλέον, να αρνηθεί τον "αντιΝΑΤΟ άξονα" με τον κ. Χριστόδουλο που του προσφέρουν τα φιλικά του ΜΜΕ;
Στο κυβερνητικό στρατόπεδο, όμως, η αποδόμηση της "πατριωτικής" και "αριστερής" τάσης του κ. Τσοχατζόπουλου ήταν αναπόφευκτη. Ο υπουργός Αμυνας δεν ήταν δυνατόν να ευθυγραμμιστεί με τα ρεφλέξ των "αντιεκσυγχρονιστών" φίλων του και να κατακεραυνώσει τις ιδέες και τους στόχους της συμμαχίας, στο πλαίσιο της οποίας εκπροσωπεί τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του ελληνικού κράτους. Στις 2/4, από τα Σκόπια, την πρωτεύουσα του ακατονόμαστου -και ως πρόσφατα- "εχθρικού ψευδοκράτους", επετέθη με σφοδρότητα κατά του "σέρβου αδελφού" Μιλόσεβιτς: "Οποιος προωθεί πολιτική εθνικής κάθαρσης διαμορφώνει όρους αλλαγής των συνόρων στην περιοχή, κάτι που δεν μπορούμε να δεχθούμε. Αν αποδεχτούμε ότι διά της βίας είναι δυνατή η αλλαγή των συνόρων, τότε ανοίγουμε την πόρτα στο τρελοκομείο των Βαλκανίων. Ο Μιλόσεβιτς προχωρεί σε μεγάλης έκτασης εκκαθαρίσεις βάσει οργανωμένου σχεδίου που πολύ φοβάμαι ότι είναι μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου για γενικότερες εκκαθαρίσεις σε όλο τον χώρο της πρώην Γιουγκοσλαβίας", είπε ο υπουργός. Ωστε, η "ομόδοξη" σερβική εξουσία, με την οποία, ως πρό τίνος, ορισμένοι υπερπατριώτες σύντροφοί του σαν τον κ. Παπαθεμελή ονειρεύονταν να "διαμελίσουν τα Σκόπια", ευθύνεται για το βαλκανικό τρελοκομείο; Η απογοήτευση, η ταπείνωση και η ειρωνεία που ακολούθησαν τη στάση του κ. Τσοχατζόπουλου είναι γνωστές.
Κάτι τέτοια ανοίγουν την όρεξη στον κ. Τσοβόλα, που αυτή την εποχή κάνει το παν, όχι τόσο για να υπονομεύσει τους "αμερικάνους φονιάδες και τους ευρωπαίους λακέδες τους", αλλά κυρίως για να διεμβολίσει το ΠΑΣΟΚ. Αμέσως μετά την ομιλία του υπουργού Αμυνας στην Ουάσιγκτον για τη νέα "αρχιτεκτονική ασφάλειας τον 21ο αιώνα" (22/4), ο πρόεδρος του ΔΗΚΚΙ δήλωσε στον Γ. Τράγκα: "Στεναχωριέμαι για τον Ακη Τσοχατζόπουλο και για τους οπαδούς του στο ΠΑΣΟΚ. Εχει γίνει βασιλικότερος του βασιλέως. Φαίνεται ότι δίνει λογαριασμό στους ισχυρούς του εξωτερικού και όχι στον ελληνικό λαό" (Alter 5, 26/4).
Προσπαθώντας ο πρωθυπουργός να δικαιολογήσει τη σχοινοβασία της κυβέρνησής του, όφειλε να καταφύγει στο χάιδεμα των αφτιών του μεγάλου κοινού - που θέλει να ξέρει με δυο μονάχα λόγια γιατί πρέπει να είμαστε κυρίως με τη Δύση, χωρίς να προδώσουμε και τις σχέσεις μας με την Γιουγκοσλαβία. Μα ήταν απλό! Διότι, "Πρώτα η Ελλάδα". Και δεν θα αφήσουμε την Τουρκία να κερδίσει αυτή την εμπιστοσύνη των συμμάχων, είπε ο κ. Σημίτης. Με παρόμοια λογικοφανή απλοϊκά σχήματα ο κάθε βουλευτής, ανεξάρτητα π.χ από την κουρδοφιλία που είχε αναπτύξει στο πρόσφατο παρελθόν, τασσόμενος κατά του διαμελισμού του Κοσόβου, μπορεί να φτάσει σε ακρότητες. "Αν το ΝΑΤΟ πάει στην Τουρκία να επιβάλει την απόσχιση του Κουρδιστάν, τότε εγώ θα είμαι με την Τουρκία", έλεγε στον ΑΝΤ1 ο κ. Καψής (26/4).
Στις ασφυκτικές συνθήκες του πολεμικού κλίματος, τα φοβικά σύνδρομα απελευθερώνουν την αχαλίνωτη κινδυνολογία και τη συνωμοσιολογία. Η μονοδιάστατη αντιδυτική ομοφωνία, με το δήθεν καθαρό ουμανιστικό περιεχόμενο, δυσκολεύεται να κρύψει ότι φιλοξενεί, σε πρωτεύοντα μάλιστα ρόλο, ντόπιους παραδοσιακούς και σεσημασμένους κανιβάλους. "Τί θα γίνει, αν το ΝΑΤΟ θέσει θέμα μειονότητας στη Θράκη", αναρωτιούνται ρητορικά, αλλά καθόλου αθώα, πολιτικοί όλου του φάσματος. Η απάντηση είναι πασίγνωστη: Να εξαφανιστεί η μειονότητα. Ακόμα και ο κ. Κοψίδης του ΚΚΕ, στην προσπάθειά του να επικοινωνήσει με τις μάζες, στα θολά νερά του φιλοσερβικού αντιιμπεριαλισμού, σπεύδει να μοιραστεί τέτοιες ανησυχίες που ως τώρα προέρχονταν από τους επαγγελματίες της μισαλλοδοξίας. Παρόμοια "επιχειρηματολογία" ξοδεύεται δεξιά αριστερά και για τους μετανάστες Αλβανούς στην Ελλάδα ("πεμπτοφαλαγγίτες" τους θεωρούν αρκετοί "ειρηνιστές"), καθώς και για τους πρόσφυγες Κοσοβάρους στη Β. Ηπειρο που, αν ακολουθήσουμε τη σκέψη του αντιιμπεριαλιστικού συνονθυλεύματος, θέτουν σε κίνδυνο τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας. Η συζήτηση για τα θύματα του πολέμου που φεύγουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες από τα σπίτια τους, γίνεται μόνο όταν κατασκευαστεί η βεβαιότητα ότι τους έδιωξαν οι βόμβες του Κλίντον. Μόλις τεθεί θέμα φιλοξενίας στη χώρα μας υπερισχύει το "πατριωτικό" συμφέρον. "Να τους αναλάβουν οι ΝΑΤΟϊκοί", απαντούν οι περισσότεροι λαϊκοί μας ηγέτες, ξεχνώντας ότι και η Ελλάδα προσυπογράφει τους βομβαρδισμούς.
Πολλοί, ίσως και ορισμένοι ρομαντικοί ανάμεσά τους, διατείνονται ότι η πανσπερμία των δυνάμεων που συγκροτούν το "κόμμα του ενενήντα τόσο %" φέρνει στο προσκήνιο έναν άνεμο συμφιλίωσης και απελευθέρωσης. Δεν λένε σε ποιανού την πλατφόρμα θα συμφιλιωθούμε και από τι θα απελευθερωθούμε. Βλέπουν μόνο τις μεγαλειώδεις συναυλίες. Το δάκρυ των ευαίσθητων τροβαδούρων. Το ανέμισμα των λαβάρων. Το ξόρκι στο κακό που συμβαίνει. Αποθεώνουν τον Μίκη που φαίνεται να τους ενώνει νομιμοποιώντας, με τον τρόπο που μόνο αυτός ξέρει, την εθνική μας (τους) σχιζοφρένεια: "Ενας λαός, δύο πολιτικές. Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τρομακτικά διλήμματα και συμπεριφέρεται με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Και εμείς διαδηλώνουμε και τραγουδάμε ενάντια στη βαρβαρότητα των νατοϊκών βομβαρδισμών" (26/4).

(Ελευθεροτυπία, 9/5/1999)